Wie spaarzaam aangeslagen piano hoort, zakt al snel nietsvermoedend weg in de zetel.
Blijf bij de nieuwe Mind The Gap toch maar op je hoede: achter dat gemoedelijke liedje kan zomaar een sluipmoordenares blijken te schuilen, en erger nog; boven je cirkelt al een tijdje een angstaanjagende roofvogel. Deze editie liggen dromerige elektronica en ruwe rock vlak naast elkaar.
1. Maurice Louca
Yara’ (Fire Flies)
Saet El-Hazz (The Luck Hour)
Sub Rosa
Het was de grootste wens van Maurice Louca om te mogen samenwerken met Mazen Kerbaj, Sharif Sehnaoui en Raed Yassin, die samen ‘‘A’’ Trio vormen. De Brusselse kunstorganisatie Mophradat deed deze droom in vervulling gaan. Met de hulp van nog drie andere muzikanten werd, tijdens een weekje samenzijn in 2019, goud gecreëerd. ‘Yara’ (Fire Flies)’ is de meest abstracte track op ‘Saet El-Hazz (The Luck Hour)’. Een album om te koesteren.
2. Anthony Sahyoun
Irhamna
Proof By Infinite Descent
Ruptured Records/Beacon Sound
Dat ‘Irhamna’ een gebed is tot de beschermheilige van plagen en epidemieën, is pas opvallend als we daarbij vermelden dat het geschreven is vóór de uitbraak van Covid-19. Aanvankelijk diende het voor Anthony Sahyoun (Mme Chandelier, Kinematik) als aanklacht tegen de Libanese overheid, wiens wanbeleid leidde tot de fatale explosie in Beiroet van anderhalf jaar geleden. Het is vooral de indrukwekkende, gemanipuleerde zang van Sahyoun waaruit duidelijk wanhoop en treurnis klinkt. De noise-uitspattingen naar het einde toe, vangen een wereld die op instorten staat.
3. Koloah
Data Diver
Millennium Sun
Hyperboloid Records
‘Millenium Sun’ is doorspekt met melancholie, geïnspireerd op sciencefictionklassiekers en vlijt zich lekker aan tegen dystopische onraad, zonder dat het geluid helemaal de duisternis inspringt. Het is donker, maar net zoals je in sciencefictionfilms ziet, brandt het vuur en schittert er metaalwit licht. Koloah haspelt ambient, electro, jungle en trance door zijn nummers. De Oekraïner herinnert ons aan het verlangen naar een betere toekomst. Als zoethouder is ‘Millenium Sun’ alvast een goeie afleider. Met ‘Data Diver’ als een wonderheerlijke, op arpeggio’s gestoelde droom.
4. Malo Moray & His Inflatable Knee
Ascending Through Jupiter’s Eye
Improvisations from the Solar System (and other Solo Pieces)
Eigen Beheer
Alsof je tegen een muur oploopt. Dat is hoe ‘Ascending Through Jupiter’s Eye’ begint, niet voor niets vernoemd naar een hogedrukgebied op Jupiter. Op een plaat die deels in het teken staat van depressie, heeft de dichte ruis en pulserende feedback een claustrofobische uitwerking op de luisteraar. Des te mooier is het wanneer Malo Moray zijn contrabasnoten te midden van het geraas voorzichtig laat binnendruppelen, en zo de rust hervindt aan de hand van langzaam aanzwellende ambient. Weet het menselijke deze eenzame ruimtereis te boven te komen?
5. Ale Hop
Mayu Islapi
Why Is It They Say A City Like Any City?
Karlrecords
Tijdens de lockdown begon Ale Hop een samenwerking met een dertiental muzikanten, waarbij zij hen mijmeringen stuurde vanuit verschillende Zuid-Amerikaanse steden. De artiesten antwoordden met diverse geluiden geïnspireerd door die berichten. ‘Why Is It They Say A City Like Any City?’ is gedistilleerd uit deze fragmenten. Ze verknipte alles en creëerde een nieuwe wereld boordevol herinneringen aan een voor de luisteraar onbekende wereld, waarin je als bezoeker vrij mag rondhangen. Wordt nog vervolgd door een audiovisuele installatie.
6. Melissa Pons
Three
Touch
Dragon’s Eye Recordings
Het werk van de Portugese Melissa Pons draait om aandacht voor dier en natuur. Voor haar veldopnamen verdiept ze zich uitgebreid in haar omgeving, en verzamelt eerst honderden uren aan materiaal vooraleer ze aan de slag gaat. Ze maakte eerder al een album rondom de Iberische wolf, waarvan eveneens op dit werk gezang te horen valt. De muziek op ‘Three’ is tweeslachtig: aan de ene kant klinken er gemoedelijke natuurgeluiden met daaronder zachte ambient, maar door de dreigende synths en noise die daar tussendoor snerpen, krijgt de track ook iets onheilspellends en dubbelzinnigs: is de wolf het gevaar, of loopt die dat zelf?
7. Rider/Horse
Tremolo Harm
Select Trials
ever/never
Het duo Rider/Horse klinkt zó authentiek late jaren 1990, dat alle veertigplussers bij Gonzo (circus) deze plaat al lang gekocht hebben. Chris Turco verdiende zijn levensonderhoud als gitarist bij Les Savy Fav en Trans Am. Cory Plump speelde in Spray Paint. De twee begonnen met samenspelen toen de concertzalen hun deuren moesten sluiten en kozen resoluut voor dit nihilistische gejaagde geluid, beïnvloed door oerdegelijke post-hardcore en art-punk. Afhankelijk van hoe oud je bent, klinkt ‘Tremolo Harm’ allesbehalve vernieuwend. Fris, dat absoluut.
8. Empath
Diamond Eyelids
Visitor
Fat Possum Records
Een, twee, drie! Drie drumslagen, en we zijn om: de muziek van Empath is een ideale combinatie van pop en gruizige rock: dat ‘Diamond Eyelids’ zo lo-fi is, draagt bij aan het melancholische karakter van de track. Het lied is dan ook een patchworkverhaal van verschillende dierbare herinneringen van zangeres Catherine Elicson. En net als dierbare herinneringen, klinkt ook het dromerige ‘Diamond Eyelids’ tegelijkertijd net zo ver weg als dichtbij.
9. claire rousay
floor six
Common Ground vol.1
Safe Ground Rec.
Elke nieuwe track die uit claire rousays vingers vloeit, maakt ons stil en doet ons wegdromen. De werelden die zij laag na laag opbouwt, waarin stilte, geluid en volume in perfecte harmonie samengaan, klinken als ultrazachte krachtpatsers waarin we niets liever doen dan verdwijnen.
10. Meitei
Shurayuki hime
Kofū II
Kitchen
Zoals in het interview verderop in het blad te lezen, luistert het voor Meitei nauw welke samples je moet gebruiken om in je muziek ‘het gevoel van Japan’ te kunnen representeren. Een van de meest laidback nummers van het album, ‘Shurayuki hime’, valt met zijn spaarzaam aangeslagen piano haast niet op wanneer je niet aandachtig genoeg luistert. Dat het nummer vernoemd is naar een op wraak beluste Japanse sluipmoordenares (Lady Snowblood), zet het voorzichtige karakter ervan in een ander licht. Pas maar op.
11. Racine
Mon amour je ne guéris jamais
Amitiés
Danse Noire
Het is even doorbijten op ‘Amitiés’. Racine gaat voor een redelijk abstract, op bevreemdende klanken gebouwd geluid, dat isolement en eenzaamheid uitbeeldt. De grondig gemodificeerde klanken klinken desondanks enorm organisch en laten je niet onberoerd. Het bijt en stuwt. Een geluid dat je niet meteen verwacht wanneer ‘Mon amour je ne guéris jamais’ het album inleidt.
12. Buñuel
A Prison Of Measured Time
Killers Like Us
Profound Lore
Als een gevaarlijke, kermende roofvogel, opent zanger Eugene S. Robinson, befaamd van Oxbow, de track ‘A Prison Of Measured Time’. Onder de naam Buñuel gaat hij een samenwerking aan met twee Italiaanse rockmuzikanten, wat vooral zwaar en noisy werk oplevert waarbij druistig wordt gebeukt en getierd. Alsof de films van de gelijknamige Spaanse filmmaker al niet genoeg bij je losmaken…
13. Still
A Pendulous Spirit (Part One) – The Great Expanse
{ }
Trepanation Recordings
De gitaren loeien gewillig op deze posthardcoreplaat uit Hull. Maar de track wordt met name bezield door de zanger: zijn gezongen zelfbespiegelingen zijn melodieus en meeslepend, en doen haast denken aan hoe getergd de vroege Iceage klonk. En zou ‘The Great Expanse’ uitgebeeld zijn in de albumtitel?