Op de allerlaatste dag van het jaar kiest Benjamin van Vliet zijn 10 favoriete items van 2014, met een paar kleppers, intrigerende ontdekkingen en platen die behoed moeten worden voor de vergetelheid.
Richard Dawson – Nothing Important
Jaarlijstjes komen ieder jaar te vroeg. Deze plaat is sinds twee weken in mijn bezit, ik heb er nu vier keer naar kunnen luisteren en tot nu toe lijkt het een fascinerende, overstuurde, niet te temmen prachtplaat die doet denken aan Black Sabbath, twee eeuwen Britse folk en het vroege heroïne-gedreven solowerk van John Frusciante.
FKA Twigs – LP1
Joachim Badenhorst – Forest Mori
Tejero/Serrato/Diaz – Sputnik Trio
Jaarlijstjes maken suggereert dat je een expert bent op een bepaald gebied en dus precies weet wat daarin de hoogtepunten waren dat jaar. Ik weet weinig van hedendaagse elektronische muziek, vrijwel niets van hedendaagse r&b en nog veel te weinig van freejazz. Maar ik was dit jaar mateloos gefascineerd door de ongrijpbare mix van r&b en abstracte elektronica van FKA Twigs, de bijna tegen field recordings leunende minimale freejazz op de nieuwe van Joachim Badenhorst en de toegankelijke bite-size freejaz van het Sputnik Trio.
Bonnie ‘Prince’ Billy – Singer’s Grave A Sea Of Tongues
Jaarlijstjes zou je eigenlijk moeten maken op het moment dat je alle muziek die dat jaar is verschenen hebt beluisterd. Maar dat kan natuurlijk helemaal niet. Ik weet dat in ieder geval Sam Amidon, Ben Frost en Arca dit jaar platen hebben gemaakt die ik waarschijnlijk fantastisch ga vinden, maar het is er gewoon nog niet van gekomen om ze te beluisteren. En dan is er natuurlijk nog veel meer waar ik het bestaan niet van weet. Meestal kom ik niet toe aan de platen van Bonnie ‘Prince’ Billy-platen, omdat ie er zo ontiegelijk veel maakt. Maar deze hoorde ik nu eens wel en hij is bijzonder vrolijk makend.
Thom Yorke – Tomorrow’s Modern Boxes
Hari Kondabolu – Waiting for 2042
Jaarlijstjes maken brengt de snob in een mens naar boven. Meestal als Thom Yorke iets maakt met zijn verschillende groepjes van tegenwoordig vind ik dat mooi en draai ik dat veelvuldig, maar bij het samenstellen van een jaarlijst voelt het dan een beetje obligaat om hem te noemen. En eenzelfde proces duikt al helemaal op als ik moet bekennen dat één van de platen die het allerfijnst vond dit jaar er eentje is van een Amerikaanse standup-comedian. Weliswaar eentje die prachtige gelaagde metagrappen maakt die je wereldbeeld op zijn kop zetten, maar toch.
Run The Jewels – Run The Jewels II
Jaarlijstjes makend kom ik er altijd weer achter hoe onlogisch mijn smaak zich ieder jaar weer ontwikkelt en hoe mijn luistergedrag afhankelijk is van allerlei factoren die weinig te maken hebben met de schijn van objectiviteit en deskundigheid van een jaarlijstje. De tweede plaat van Run The Jewels vond ik te gek vanwege de dubbele bodems en gelaagdheid in de muziek, maar ook omdat de tekstuele boodschap (kort samengevat: “fuck jou”) af en toe heel fijn was om naar te luisteren dit jaar.
Thomas Tilly – Script Geometry
Meestal neem ik in mijn jaarlijstjes dingen op die ik eigenlijk nog niet helemaal snap maar wel heel intrigend vind. De dubbelelpee ‘Script Geometry’ met vrijwel onbewerkte field recordings van insecten, vogels en andere natuurgeluiden in Frans-Guinea heb ik nog nooit van begin tot eind geluisterd, want dat is niet te doen. Maar ik vind het een fantastisch idee dat ik hem in mijn kast heb staan.
The Sound of Yell – Brocken Spectre
Altijd als ik een jaarlijstje terug zie van vroeger staan er platen in die ik dan compleet vergeten ben. Ik ben een beetje bang dat dat gaat gebeuren met deze prachtige subtiele clash van folkrock, jazz en postrock. Maar ik ga mijn best doen om dat te voorkomen.
Benjamin van Vliet is tekstschrijver en marketeer in de culturele sector. Ook is hij muzikant onder de naam Microwolf, met een aanstaande release op esc.rec in de maak, en frontman van folkband Moi, le voisin. Hij heeft nogal een haat/liefde-relatie met jaarlijstjes.