Lijstjestijd is aangebroken, daarom licht elke medewerker zijn of haar 10 favoriete items van 2014 toe. We merken dat Gonzo (circus) een klein beetje meedoet met de rest van de wereld, maar verder volstrekt zijn eigen gang gaat. Vandaag: Katrien Schuermans.
Allesbehalve compleet en zonder een strikte rangorde. Dit is een tijdelijke selectie van minstens tien muzikale herinneringen uit 2014.
Sophia Loizou – Chrysalis
Andy Stott – Faith In Strangers & Millie & Andrea – Drop The Vowels
De pupillen van het Modern Love-label blijven sterk bezig. Terwijl Demdike Stare allerlei testpressingen op de markt brengen, verschanst Andy Stott zich eerst samen met Miles achter het alterego Millie & Andrea om dan een dikke negen maand later met ‘Faith In Strangers’ vriend en vijand te verbazen. Een bevestigende waarde.
Klara Lewis – Ett & Klara Lewis – Msuic
Kleine meisjes worden groot. En dat is dit jaar nergens meer hoorbaar geweest dan bij Klara Lewis. In het voorjaar kreeg ‘Ett’ een plekje bij Editions Mego. Het is een plaat die getuige is van Klara Lewis besef van hoe songs assembleren met field recordings. ‘Ett’ is verrassend volwassen en compleet. Een indrukwekkend debuut waarvan de basis al gelegd werd toen Klara Lewis nog maar 15 jaar oud was. Zes jaar later en met ‘Ett’ onder de arm, schuift zij aan bij landgenoot Peder Mannerfelt met de ep ‘Msuic’ en wordt zij echt wel een niet te onderschatten debutante.
Koenraad Ecker – Ill Fares The Land
Er is Stray Dogs. Er is Lumisokea. Er is Koenraad Ecker. De enige vaste waarde in de andere twee duo’s. Vergeet wat hij daar probeert. Het is wanneer hij in zijn eentje experimenteert met een cello, geroezemoes, gevonden geluiden en allerlei geluidseffecten dat hij een niveau bereikt waar zijn twee andere projecten alleen maar jaloers naar kunnen verlangen. Het is statische kracht en ingehouden spanning. Een plaat die de nieuwsgierigheid blijft beroeren.
Ōgon Batto – 007/Ōgon Batto
Eigenlijk puur toevallig via Bandcamp aan het luisteren gegaan en uren later nog steeds starend in het oneindige, proberend de klanken te grijpen waarmee Ōgon Batto een eigen wereld lijkt te creeren. De plaat valt ver buiten de gebruikelijke comfortzone, maar het brengt rust in de drukte van files en haastig treinverkeer. Ōgon Batto verzon voor zijn instrumentale gedachten de mooiste titels van het voorbije jaar.
Lucrecia Dalt – Lucrecia Dalt
Live deconstrueert zij het vorig jaar verschenen ‘Syzygy’ tot kleine klankprieeltjes. Laagjes boven laagjes boven laagjes. Plotse kleine geluiden die vanuit het niets verschijnen en dan weer verdwijnen. Spelen met de verwachtingen en de aandacht van het publiek. Op haar gelijknamige ep dat geruisloos in de herfstblues verdween, creëert zij een nog spannendere wereld van onbekende klanken, nieuwe geluiden en een ruisende ondertoon die onder de betere hoofdtelefoon je tot kippenvel beroert. Op het B-kantje ontvouwt ‘Veta’ zich als pure en fragiele poëzie. Tekst en muziek in een perfectie benaderende samenklank. ‘Algo muy sutil ha pasado’
Lee Gamble – Koch
Ik kan alleen maar herhalen wat ik eerder schreef: ‘Hij troont je mee langsheen zweverige en ijle melodieën, oorverdovende claustrofobische technoriedels waar jungle-restanten door verweven zijn, een desoriënterende plek waarbij je als luisteraar steeds opnieuw aanpassen moet. Het is uitputtend, zwaar en verdomd onaangenaam vertoeven. Het is uitdagend en vermorzelend. Maar wat een plaat.’
Vladislav Delay – Visa
Vladislav Delay als een professor Barabas opgesloten in het IPEM met zijn klankentapper. Gedeconstrueerde uitbarstingen tegen een monotonie op de achtergrond. Boordevol venijn. Een eindeloze hoofdtrip.
Tim Hecker, Vooruit Gent, 13 april
Zo een avond waar alles juist is, de locatie, het publiek, de sfeer en de muziek. Wanneer de euforie van de avond na enkele weken verdwenen is, wordt je benomen door het besef dat geen enkel andere Tim Hecker-performance dit zal benaderen. De houten vloer vormde een resonerende en vibrerende klankenbelevenis. De luidsprekers ronkten onder de immense dreunende en uitgesponnen noisegetinte klankkathedralen, onbeschrijfelijke geluiden, een uitbarsting en tranen in de ogen van de kracht en de schoonheid die Tim Hecker neerzet. Dit was sublieme pracht.
Kamikaze
Ongedurig zoeken naar nieuwe bronnen van muziek op radiozenders die zich niet beperken tot een genre. Eclectisme troef op het Britse NTS. Maar nog meer op het bijna aan John Peel-herinnerende Kamikaze van Paul Ackroyd. Massa’s nieuwe muziek, platen die je nog nooit gehoord hebt en nergens anders zal horen. Het is een continu nieuwe dingen ontdekken.
Niet te vergeten: het Spaanse duo LCC, Karen Gwyer tijdens de Opal Tapes-night in een veel te lege AB Club, Copeland en Vessel tijdens Rewire Festival 2014, de nieuwe Zweedse technolichting met Abdulla Rashim, SHXCXCHCXSH en Varg voorop, de eerste drie delen van het vijfdelig verjaardagspresentje van Stroboscopic Artefacts, Shinichi Atobe, Objekt en Grouper
Dromerige muziekenthousiasteling die steeds verder en dieper de muziekwereld inkruipt op zoek naar nieuwe woorden en stromingen. Af en toe houdt ze ergens halt, gaat op zoek naar het summum en dwaalt verder langsheen luid en experimenteel. Op zoek naar rillingen of stilte.