In zeven jaar tijd is Denovali uitgegroeid tot een toonaangevend label, met meer dan honderdvijftig releases variërend van elektronica en modern klassiek tot posthardcore. Daarnaast heeft het label ook een boekingskantoor en organiseert het elk jaar het Denovali Swingfest.
We spreken Denovali-medewerker Timo Alterauge op de laatste dag van het Denovali Swingfest in het Duitse Essen. De voorbije dagen waren druk en de nacht was kort, maar nu, een uurtje of twee voor openingstijd, is er even tijd. We zitten in het parkje voor de Weststadthalle, een mooie en centrale locatie met een capaciteit die het bezoekersaantal op een comfortabele manier overschrijdt.
Het label
Alles begon met een paar optredens die Alterauge met studievriend Thomas Hack organiseerde in Keulen. Vervolgens brachten ze samen platen uit, maar door geldgebrek deden ze eerst cd-rs, en later enkel vinyl. De eerste vier jaar waren erg moeilijk: telkens als we inkomsten hadden, investeerden we die opnieuw. Het was enkel doenbaar, denk ik, omdat we toen nog studeerden. We hadden daardoor ook de tijd om iets op te bouwen. Ondertussen is de moeilijke periode voorbij en verschijnt alles zowel op vinyl als op cd en digitaal. Niet dat Alterauge een fan is van digitale releases, maar hij ziet wel het nut voor de artiesten zelf.
Tot op vandaag wordt het label door Alterauge en Hack beheerd. Ze hebben er twee voltijdse banen aan, maar kunnen slechts anderhalf betalen. Hack werkt daarnaast nog op de universiteit. Hun verschillende muzikale achtergronden zorgt ervoor dat de discografie erg divers oogt. Alterauge: Ik heb meer een gitaarachtergrond, Hack luistert vooral naar elektronische muziek. We brengen gewoon de muziek uit waar we van houden, en trekken ons niets aan van genres of scenes of andere clichs van de muziekbusiness.
Ze selecteren nieuwe namen voor het label zelf. Alterauge: We krijgen erg veel demos binnen en ik beluister ze bijna allemaal, maar de meeste passen niet echt bij het label. Als je een band als Blueneck op je label hebt, denken de mensen dat je een postrocklabel bent maar dat zijn we niet. Carlos Cipa stuurde ons een cd op en zit nu op het label, maar hij is een uitzondering. De meeste artiesten vinden we via internet, en door suggesties van vrienden. Kidcrash, n van de eerste groepen op het label, contacteerden we gewoon zelf. Celeste werd ons dan weer getipt door een Franse vriend, die zei dat er een nieuwe groep was met mensen van Mihai Edrisch (screamo-hardcore-kwartet dat ermee ophield in 2005, red).
Swingfest
De activiteiten van het label breidden zich langzaam maar zeker uit. Denovali werd ook een boekingskantoor, en in 2007 was er het eerste Denovali Swingfest, in Keulen. Bij gebrek aan een geschikte zaal werd 2008 overgeslagen, maar sinds 2009 vindt het festival nu jaarlijks plaats in Essen, zij het niet op een vaste plaats. Alterauge: De Weststadthalle is al onze derde locatie in Essen. We zijn begonnen in een klein jeugdcentrum met onder meer het laatste optreden van The Fall Of Efrafa (Britse groep met een thematische obsessie voor het konijnenboek Waterschapsheuvel, red). De meeste van de 350 bezoekers kwamen toen voor die band waardoor we die avond geen typisch Denovali-publiek in huis hadden. In 2010 verhuisden we naar een groter jeugdcentrum, maar dat werd kort daarna gesloten. Gelukkig verhuisden het jeugdcentrum naar de Weststadthalle, en kunnen we nu deze prachtige zaal gebruiken.
Tijdens het festival is de vleugelpiano op het podium een vast meubelstuk. Een instrument dat Alterauge wel bevalt. Ik heb pianolessen gevolgd, maar ik ben ermee gestopt wegens andere interesses. Daar heb ik nu spijt van: als ik Carlos Cipa bezig hoor… Daarom vind ik het belangrijk om de mensen te ondersteunen die er goed in zijn. Dus staat er een vleugelpiano op het podium, niet alleen voor Cipa, maar ook voor Greg Haines, Blueneck en een paar andere artiesten. Alterauge: De huur is aanzienlijk, maar ik denk dat het noodzakelijk is om het publiek alle registers te laten horen. Als de artiesten de vleugelpiano niet hadden, was het festival niet even goed geweest. Het is dus goed besteed geld.
Voor het Swingfest doet Denovali geen beroep op sponsoring, en krijgt ook geen subsidies. Alterauge: De situatie is anders dan in Belgi. Ik geloof dat het in Nederland eveneens veranderd is, omdat de vorige politieke coalitie gesnoeid heeft in het cultuurbudget, niet? Ook hier is het vrij moeilijk om subsidies te krijgen. De culturele evenementen zijn heel erg verweven met de instituten: als je daar geen deel van uitmaakt, is het moeilijk om geld te krijgen. Wat wij doen, is te obscuur voor hen. Zolang we het Swingfest kunnen blijven betalen met de ticketverkoop, klaag ik echter niet.
Gevraagd naar de toekomst van het festival blijft Alterauge bescheiden: groeien is niet nodig. Een voor de helft gevulde Weststadthalle met goede muziek en een gepassioneerd publiek volstaan. De woorden van Alterauge zijn echter nog niet gepubliceerd of er waait een primeur binnen: het Denovali Swingfest krijgt er in april zomaar eventjes twee zusjes bij: een Swingfest in Berlijn op twee locaties (een zaal nabij het Ostbahnhof en in de Passionskirche in Kreuzberg) en n in Londen, nabij Kings Cross.
++++++++++++++++++++++++++
Vijf essentile Denovali-releases
Lento Anxiety Despair Languish
De titeltrack op Mind The Gap #100 geeft al een idee: het derde albm van het Italiaanse sludgemonster Lento, hun eerste studioplaat voor Denovali, is een schot in de roos. Scherper, meer gefocust dan het vroegere werk, en hun meest gevarieerde plaat tot nu toe. Lees ook het interview in Gonzo (circus) #111.
Carlos Cipa The Monarch And The Viceroy
Van een heel andere orde is het meest recente album van pianovirtuoos Carlos Cipa. Klassiek maar o zo mooi. Ook in deze categorie: Greg Haines, die elektronica door zijn pianospel mengt, en de Britse pianiste-violiste Poppy Ackroyd (Hidden Orchestra), die nu ook een eerste soloalbum uit heeft.
The Pirate Ship Quintet Rope For No-Hopers
Naar dit volwaardige debuut van The Pirate Ship Quintet werd reikhalzend uitgekeken. Hun eerste ep was veelbelovend, maar het was vijf jaar wachten op deze opvolger. Hun instrumentale rock vangt tegenwoordig minder de tijdsgeest, maar dat doet niets af aan de kwaliteit. Een interview leest u in Gonzo (circus) #112.
The Samuel Jackson Five The Samuel Jackson Five
De verhuizing van deze Noren naar Denovali ging gepaard met een mooie vinylbox die de eerste drie releases bevatte, om opgevolgd te worden door deze titelloze plaat. Zoals altijd brengen ze een catchy mengeling van indierock, jazz en krautrock. Nu echter voor het eerst met (zeer geslaagde) zangpartijen, en veruit hun beste plaat tot nu toe.
Omega Massif Karpatia
Donderende, instrumentale postmetal uit Duitsland. Pelican, maar dan een streepje heavier n groovier.