Op naar de Faro voor de Fransman El-G. De verwachtingen waren hoog gespannen, onder meer door een lovende samenwerking met Ghedalia Tezartes tijdens de Pauze toer in Gent en Utrecht november jongstleden, waarbij El-G met goede overhand zijn indruk had achtergelaten. Dit zou de man’s eerste solo optreden zijn buiten Frankrijk, een mooie primeur voor K-RAA-K en de bezoekers. Wat El-G doet is te classificeren als nieuwe Franse pop met improvisatie, hetgeen snel vraagtekens zal oproepen. Neo-chansons dus, een nieuwe substijl in de maak. De opbouw van zijn lange composities werden met behulp van akoetische gitaar, keyboard en pedalen gedaan en bestonden uit verschillende delen. Het akoestische chanson/pop deel met gruizige en half valse zang en een meer improvisatorisch deel waarbij de pedalen en het keyboard werden gebruikt voor het maken van dikke lagen geluid; melodieus of al dan niet melodieus en zelfs naar het lawaaierige toe. Het vermengen van deze delen verliep niet altijd even soepel, maar het krakkemikkige effect paste goed in de sfeer van het geluid.
Op weg naar buiten lopen we langs de filmzaal. Daar speelt de film ‘I Never Promised You a Rose Garden’ van Guy-Marc Hinant en Dominique Lohlé. Het is een portret over Wire journalist, muzikant en muziekverzamelaar David Toop die uitbundig praat over zijn grote en speciale muziekcollectie. In de zaal zit een tiental personen, allemaal mannen uiteraard.
Dan een kort blokje in de Recyclart, waar de Fabulous Diamonds hun opwachting maken. Het Australische man-vrouw duo Jarrod Zlatic en Nisa Venerosa wordt vergeleken met Sun Ra, Liquid Liquid en The Slits en omschreven als ‘psychedelische techno’, een combinatie die onze nieuwsgierigheid wekt. Op het podium staan een drumstel en een tafel vol synthesizers. De vrouw beheert het drumstel, de man masseert zijn synthesizers en al snel creëren ze een opzwepende sfeer die tussen electronica en psychedelische krautrock in hangt. De ritmes, de geluiden van de sythesizers en de ijle samenzang doen ons direct denken aan Silver Apples (vorig jaar nog op het K-RAA-K festival) en de Religious Knives en de zang van Venerosa verwijst stilletjes naar landgenote Cat Power. De zaal is snel vol en het publiek wordt in beweging gebracht met deze hypnotiserende en repetitieve tonen. Qua variatie in het ritme is dit duo dan misschien wel wat eenzijdig, maar dat schaadt hun geluid geenszins en in de live sfeer mist dit zijn effect niet. Een groep waarop u beslist een oogje moet houden.
Alan Silva en Burton Greene sluiten af met het laatste optreden in de Faro. Het zijn meer dan bekenden uit de free jazz rangen en de twee mannen op leeftijd liepen al een tijdje morrend rond. Tijdens de soundcheck laat Silva zich onverbloemd uit over het lawaaierige karakter van enkele optredens gedurende de dag. Het was zeker niet negatief bedoeld, maar met een gloed van wrange humor die hem blijkbaar eigen is. Hij schertst daarbij uit ergernis nog wel eventjes het babbelende en wachtende publiek met de scherpe repliek ‘If you want to talk, get the fuck out’, gevolgd door een grinnikend schamperlachje. De oudgedienden hebben in hun carrière creatieve diensten gedraaid bij Sun-Ra, Albert Ayler, Cecil Taylor en andere improvisatorische jazz giganten. De mannen weten dus goed wat ze doen en wij, de jongere generatie, zetten ons neer voor een leerzame reis onder leiding van dit doorgewinterde improvisatie duo. De bliepende keyboard klanken van Silva geven de aanzet waarbij Greene hem steunt tevens op de opengeslagen piano. De mannen improviseren om en om en door elkaar heen, precies wetende hoe hun structuren te moeten vlechten. Het geheel is geplaatst in de jazzy sferen maar staat er ook met een been buiten in een tijdloze semi klassieke ruimte. Goed, je moet er wel van houden; snelle, priegelende tonen en dissonante stukken afgewisseld met rustige stukken waarin meer harmonie huist. Tussendoor pakt Silva ook de contrabas op, waarbij Greene hem met minimale piano tonen begeleidt. Iedereen is gelukkig stil en luistert. Aan het einde van hun set blijven mensen applaudisseren en de twee komen uiteraard terug voor een extra verlenging.
Burton Greene begint aan een rede naar het publiek. Hij dankt het publiek voor hun geduld en legt uit waarom hij het vandaag een speciale dag vond ‘What I like about this festival is that this is a festival without boxes (in de context van ‘hokjes’, s.b). In these times of war and bad economic situations all things get boxed up and we don’t need any of that. It’s bad. I’m glad to see that this doesn’t exist here and festivals like this should always be supported, as they are needed’. Men staat op en applaudisseert met oprecht respect voor zijn mening en gekoppelde lofrede. Het vervolgstuk gaat nog een tiental minuten door, in dezelfde onnavolgbare stijl en stopt als een laatste ademstoot. Een zeer indrukwekkend optreden dat uiteraard buitenom de hokjes liep en we verlaten de serene sfeer van de zaal.
Hier nog een blog verslag van Ice Cream Spiral man Kek, met daarin ook een mooi stuk over zijn backstage perikelen met Silva en Greene.