Hierna volgt het Britse duo Ice Cream Spiral, met de fantasievolle namen Kek en Cloudboy uit afkomstig het zuiden van Engeland die worden omgeschreven als ‘makers van een solide drugspannenkoek voor kinderen’. De mannen komen in uitdossing het podium op alsof ze uit de donkere middeleeuwse setting gekropen komen. Freaknoise is dus wat de pot schaft en aangeroerd door apparaten en kinderspeelgoed, vormgegeven door geprojecteerde muterende beelden. Het begin klinkt ietwat korrelig met lagen lawaai die over elkaar worden gelegd terwijl een van de mannen zich over een elektrische speelgoed ukelele ontfermt. Pas na vijf minuten komt er meer structuur in en volgen structuren en vreemdsoortige melodieën en vocalen elkaar op in de chaos van het pannenkoekenbeslag. Halverwege krijgt uw reporter er even genoeg van en loopt alvast naar de Recyclart om te zien of Wavves al begonnen is. Zijn wederhelft kan opmerken dat het Ice Cream duo naar het einde toe een beter samensmeltend geluid kregen tot aan een climaxpunt toe. Enfin, dus voor niks gewacht in de Recyclart, want de volgende act zou pas beginnen na afloop van de ene act, wat eigenlijk wel zo eerlijk is voor de trouwe festivalganger.
Wavves is de hippe punkpop eenmansband rondom Nathan Williams en de jongeman wordt blijkbaar door velen gezien als een belangrijk icoon uit de strand punk scène van San Diego in Californië. De ene persoon vindt hier een nieuw idool, de andere vindt de hype waardeloos. Welnu, op basis van 3 songs steken we de duimen ferm omlaag en ook wij snappen de hype niet. Op het podium zagen we een manneke met hippe haarsnit, strakke spijkerbroek die wat vage praat in de microfoon lispelde met ook een drummer die een al even passend uiterlijk had. Referenties in de lijn van the Beach Boys, Animal Collective etc. werden alom verkondigd en daardoor gevreesd als een verwaterde versie van psychedelica en samenzang, maar daar was weinig van te merken in het geluid. Het was eigenlijk simpele punkpop die op zijn best matig te noemen was, waarvan het rauwe geluid maar niet wilde overkomen. Jammer, dus gingen we maar frieten steken.
Daardoor misten we helaas de Franse weird-punk band Headwar die een sterke show had gespeeld met aparte punk ritmes en vreemde bijgeluiden, zoals we vernomen van diverse menselijke bronnen. Diezelfde bronnen waren ook eenduidig dis-lovend over Wavves, het was dus niet enkel onze honger die het gehoor geirriteerd had. Tussendoor werd er in de filmzaal van de Faro de film’I Need That Record’ van Brendan Collor uit 2008 gespeeld. Het was een documentaire over de teloorgang van duizenden kleine en onafhankelijke indie shops in de VS, met reflectie over de redenen en interviews met Thurston Moore, Glen Branca en de culturele politicoloog Noam Chomsky. Een interessante context, maar we hebben deze docu niet mogen zien door onze honger en verspilde tijd bij Wavves.