Het Brugse Vortex Campaign is legendarisch: de band werkte samen met The New Blockaders en Coil en kan Aaron Dilloway en Dennis Tyfus onder hun fans rekenen. Zelf omschrijven de leden hun muziek als ‘organised sound’. Joeri Bruyninckx sprak namens Gonzo (circus) met Jan Verstraete van Vortex Campaign.
Ik moet toegeven dat ik Vortex jullie pas via een grote omweg heb leren kennen: via het Britse Harbinger-label en via Aaron Dilloway. Is dit erg, of horen jullie vaker dat mensen jullie zo leren kennen?
Ik vind het fantastisch dat mensen moeite doen om een band te leren kennen. Steve Underwood, Richard Rupenus, Aaron Dilloway en Dennis Tyfus namecheckten ons. Maar ja, het is typisch VC dat mensen ons via omwegen leren kennen.
Ik kon als voorbereiding op dit interview maar één interview terugvinden, in het fanzine ‘As Loud As Possible’. Is dit het enige interview dat jullie ooit gaven?
Ja, dat is het enige.
Ik kan online ook enkel een Vortex Campaign-pagina op discogs terugvinden, verder niks.
We hebben gewoon een assistente nodig die onze PR doet.
Vortex Campaign heeft maar een beperkte discografie van drie releases, die begint en stopt in 1984.
Officieel zijn er twee releases: twee cassettes, allebei een mix van collaboraties en solowerk. De eerste tape was een samenwerking met The New Blockaders, de tweede met TNB en Coil. VC werkte ook mee aan Distrukt, The Impossible Humane en enkele verzamelcassettes zoals ‘Le Couperet’ en ‘Slaughter of the Innocent’. De ‘Live in Zaal Marbel’-cassette is niet officieel. Die opnames werden gemaakt in een café met een zaaltje erachter, in Tielt. We speelden in die tijd vaak in het voorprogramma van compagnons de route Kankerkommando.
Met twee splits en een live-tape kan je zeggen dat er eigenlijk nooit een echt volwaardig full-length van Vortex Campaign is gekomen.
We waren een luie band. Maar de tweede kant van de tweede cassette is dus wel VC solo. Alleen de eerste kant is Coil, TNB en VC. Dus we hebben wel een halve full-length.
Die tapes met The New Blockaders en Coil spreken tot de verbeelding, want het gaat hier toch om twee legendarische bands.
Je mag niet vergeten dat die bands in die tijd niet legendarisch waren. In contact komen met mensen die nu pioniers blijken was toen simpel: je vond hun adres op hun platen en schreef ze gewoon een brief. Geoff Rushton leerde ik kennen via Thee Temple ov Psychick Youth. Hij verzamelde devotiekaartjes van Maria. Ik zocht die voor hem en we ruilden zaken. Ik vroeg hem of hij wou meedoen aan een VC-release en hij stuurde me een cassette met improvisaties uit de periode van ‘How To Destroy Angels’.
Als je nu zelf naar deze opnames luistert, wat hoor je dan?
Eigenlijk valt me bij het horen van vroeger werk op dat VC nu helemaal omgekeerd werkt: vroeger combineerden we loops en live-opnames tot een hopelijk interessante botsing. Nu vertrekken we meestal van een interessante botsing en maken daar een structuur mee. Nu laten we ook veel meer de buitenwereld toe in ons materiaal. Ik gebruik meestal elementen uit interviews zoals een lapsus, een verstoring door een banaal geluid, een lach of een verbale tic.
Hoe gingen jullie indertijd eigenlijk te werk?
Vroeger werkten we met tape, tapeloops en een viersporen-bandopnemer, het materiaal voor de ideale slaapkamermuziek.
Waarom is Vortex Campaign er indertijd eigenlijk mee gestopt? Waarom werd achteraf de draad dan terug opgepikt?
We stopten omdat mijn aandacht voor de toenmalige scene afzwakte. Later namen we de draad weer op omdat ik merkte dat er weer interesse was in ons vroegere werk. Er waren plannen om de tweede cassette uit te brengen op Black Rose. Dat vond ik fijn. Ook Wolf Eyes en Dennis Tyfus bleken fans te zijn. Ze motiveerden me om VC te reanimeren. Hoewel VC 2.0 een heel andere beestje is. Het verschil is dat VC nu breekbaarder en meer gestructureerd probeert te zijn. Mijn broer stopte met de band. Hij bleek niet langer geïnteresseerd.
Waarom is Hugo Bourgeois in de plaats gekomen?
Hugo is al jaren bezig met muziek, onder andere met Two Russian Cowboys en Spokane. Hij heeft veel live-ervaring, iets dat ik niet heb. We zoeken samen naar een combinatie van geluid en structuur. En dat lukt soms wonderwel, mede dankzij Geuze Oud Beersel of Westmalle Tripel.
Russel Hasswell zei ooit dat het een beetje zonde van de tijd is om nuchter naar muziek te luisteren. Zou je hetzelfde kunnen zeggen van muziek maken?
Muziek maken en nuchterheid, dat kan variëren. Soms is helderheid een fantastische trip. Soms is de roes dat.
Ik heb Vortex Campaign maar één keer live gezien en vond jullie toen goed, maar tegelijk merkte ik dat jullie geen geroutineerde band zijn.
Routine zal er bij ons nooit insluipen. Het blijft een breekbaar zoeken, want op een optreden proberen we graag wat nieuws uit.
Dat ‘breekbaar zoeken’ snap ik wel, want dat is één van de aspecten die mij in de muziek van Vortex Campaign aanspreekt: het fragiele, het breekbare, zoals jij het noemt. De muziek heeft ook iets melancholisch, iets droevigs.
Breekbaar en melancholisch, spot on. Goed gezien.
Wanneer je muziek maakt door stukken geluid te ordenen in tijd, ben je dan op zoek naar een soort narratief?
Het verhalende heb ik nooit gezocht. Geef mij maar de abstractie die iedereen naar eigen kennis en vermogen kan invullen.
Hoe zou je zelf omschrijven wat Vortex Campaign doet?
Tod Dockstader, samen met NON een grote invloed trouwens, omschreef wat hij deed als ‘organized sound’. Daar kan ik me wel in vinden, ook als omschrijving voor Vortex Campaign.
Tot slot nog even terug naar het opnameproces: weet je van iets dat je opgenomen hebt of het goed is?
Of iets goed is weet je nooit. Als de oren gespitst worden en mensen dus eerst een inspanning leveren om te luisteren ben je volgens mij goed bezig. Ook als twee geluiden samen een derde onverwacht geluid produceren, of een spookstemmetje dat er nooit was, vind ik dat interessant. Het is zoals in de bergen rondlopen: je hoort allerlei geluiden, en als je moe genoeg bent na twaalf uur stappen vertaalt je geest veel geluiden in stemmen. Quite a trip!