De vijfde Echokamer vormde een mooie gelegenheid voor de drie intussen ex-studenten van The Void* om hun klankgekte tentoon te spreiden.
Absurdistische relativering is het doel, een intens tapijt van klanken het middel. Als het podium geschikt is, wordt eigen beeldmateriaal getoond. Niet alleen het gehoor wordt dus geprikkeld. Drie zielsverwanten zoekend naar de toekomst van de muziek. In de oefenruimte van de faculteit Kunst, Media en Technologie van de HKU in Hilversum vertellen Roald van Dillewijn, Tijs Ham en Eric Magnée over hun samenwerking in The Void* (spreek uit: The Void Pointers, red.). Alle drie zijn ze bezig met hun masterjaar, audiodesign respectievelijk sounddesign. Naast andere projecten (Magnée en van Dillewijn maken ook deel uit van het gekke elektronica-collectief Puin + Hoop dat eerder te zien was tijdens 20 jaar Gonzo (circus) in Brussel, de Jong) werken ze nu drie jaar samen onder een naam waaruit blijkt dat ze naast muzikant ook ‘nerds’ zijn.*
In de zomer van 2012 brachten ze een week in een afgelegen huisje in Frankrijk door. Daar namen ze zoveel materiaal op, dat het uitzoeken nog steeds niet klaar is. Ook overdachten ze het concept van hun samenspel en concludeerden ze dat ze meer naar het theatrale neigden. Optredens worden bijvoorbeeld begeleid met slow motion-beeldmateriaal, opgenomen in een speeltuin. Of er wordt popmuziek geparodieerd door als anti-helden met een gitaar te soleren. Door een tikkeltje bombastisch theater toe te voegen aan de muziek, hopen ze het publiek te verwarren. Zowel de instrumenten als de software op hun laptop bouwen ze het liefste zelf. Dat bij elk instrument het spelen opnieuw moet worden geleerd, beschouwen ze als een voordeel. Zo maken ze zich het instrument helemaal eigen. Ze fabriceerden een eigen keytar, gitaarbord, kalimba en programmeerden zelf algoritmes. Met die eigen hard- en software bouwen ze een klankwereld langzaam op en zoeken ze naar een spel met intensiteit: kale soundeffects komen samen in een wall of sound.
Bij elke performance gaat het zowel om de intensiteit van de afzonderlijke geluiden en het totaalgeluid, als om de intensiteit van de interactie tussen de muzikanten. Die performances bestaan voornamelijk uit improvisaties volgens enkele vooraf besproken lijnen. Een aantal concepten is in de afgelopen jaren uitgegroeid tot echte nummers, en zelfs die zijn nooit hetzelfde omdat ze steeds vanuit een andere invalshoek worden opgevoerd. Het gaat om de interactie, de wisselwerking op dat moment, maar ook om de verhouding tot de vorige performance. Ze zoeken naar nieuwe geluiden en vooral de chemie tussen de klanken die ze samen maken. Zoals het trio het zelf stelt: The Void* lijdt aan klankgekte.
*Een pointer is een term die wordt gebruikt in verscheidene computerprogrammeertalen. Het is een adresverwijzing naar een geheugenplaats. Een void pointer is een pointer die wel al gedefinieerd is als abstract concept, maar waarvan nog onbekend is naar welke of wat voor type waarde hij zal gaan wijzen.