Ik ken mensen die een hekel hebben aan de stem van David Sylvian, maar zijn platen nog konden waarderen vanwege de fijne melodieën en mooie sfeer. Zij hoeven ‘Manafon’ niet aan te schaffen. Sylvians kenmerkende stemgeluid is nadrukkelijk, zo niet centraal, op de nieuwe cd. Bij beluistering zou je kunnen denken dat hij zijn teksten heeft gezongen en vervolgens een keur aan collega’s er de muziek bij heeft gespeeld. Zoals Peter Bruyn in zijn artikel over Sylvian in Gonzo (Circus) #93 uitlegt, is echter eerst de muziek in meerdere improvisatiesessies tot stand gekomen. Daartoe nodigde de zanger, muzikant, componist en in dit geval dus ‘klankregisseur’ Sylvian een groot aantal mensen uit de improvisatiehoek uit. Niet de minsten, ook: Burkhard Stangl, Michael Moser, Otomo Yoshihide, John Tilbury, Franz Hautzinger, Evan Parker en Christian Fennesz, om er een aantal te noemen. Uit de gecreëerde abstracte klanklandschappen koos Sylvian de stukken die hij kon gebruiken en schreef daarbij zijn teksten. Mooie teksten, overigens. Niet bijzonder vrolijk, zoals we van hem kunnen verwachten, maar enige ironie klinkt er wel. Hij is ver weg van de popsongs van Japan, of zelfs de latere cd’s als ‘Secrets of the Beehive’ en ‘Dead Bees on a Cake’. Muziekmelodieën en zanglijnen die je makkelijk meeneuriet zijn er niet echt. Sylvians zanglijnen geven slechts minimale melodieën; de instrumenten leveren geen melodie en geen ritme. Wat niet wil zeggen dat er niets kan beklijven: telkens herhaalt zich in mijn hoofd een tekstfragment uit ‘Random Acts of Senseless Violence’, ‘125 Spheres’ of het titelnummer. Wat een schoonheid en kracht spreidt deze cd ten toon. En al is de stem nadrukkelijk, de bijdragen van een groot aantal muzikanten uit de improvisatiehoek –– draagt absoluut bij aan de pracht. De lijn die hij heeft ingezet met ‘Blemish’ trekt Mr. Sylvian indrukwekkend door.