Wij zijn geen grote wijnkenners, anders zouden we wel voor een culinair magazine schrijven en niet voor Gonzo (circus), maar dat goede wijn tijd nodig heeft om te rijpen, is zelfs ons bekend. Dat schijnt ten goede te komen van de volle smaak en de lagen in die smaak. ‘Cracks’, het debuut van Roscoe, heeft die tijd ook gekregen, sinds 2005 rijpend in het grauwe en regenachtige Luik tot een kleurvolle en verrassende popplaat. Vierenveertig minuten waarin een variatie aan sprankelende smaken voorbij komt. De druiven en kruiden waaruit ‘Cracks’ is gebrouwen – Radiohead, Sigur Rós, Tindersticks en The National – komen in verschillende combinaties zonder ooit de eigen smaak van Roscoe te domineren. Het bestaat uit tien eigen nummers waarvoor hoogstens inspiratie is gehaald bij bovenstaande artiesten, maar die met hun subtiele arrangementen en eigenwijze wendingen in die arrangementen een geheel eigen kleine sfeer neerzetten. Een sfeer waar mee Roscoe wel eens een heel groot publiek zou kunnen bereiken, want ‘Cracks’ is een album dat zich vastzet in het hoofd. Niet als een kater, maar als een goede wijn waarvan je na de eerste fles ook makkelijk weer een volgende wilt opentrekken.