Norberto Lobo is een gitarist uit Lissabon, die in het verleden onder meer met Rhys Chatham, Gary Lucas, Joao Lobo en Pak Yan Lau musiceerde, maar ondertussen met deze ‘Fornalha’ (fornuis in het Portugees) al aan zijn vijfde solorelease toe is. En dat is – we gaan het maar meteen meegeven – één van onze favoriete releases van het jaar tot nog toe. In de titeltrack gaat Lobo zijn gitaar te lijf met een strijkstok, en het resultaat klinkt als een mix van het hypnotiserendste van Okkyung Lee en het popgevoel van Arthur Russell (de manier waarop Lobo met herhaling, echo en galm speelt). Wanneer Lobo halverwege begint te zingen, doet hij dat op de licht-autistische wijze van Bill Orcutt, en we zouden zweren dat we daar een echo van Suicides ‘Dream Baby Dream’ horen. Maar Lobo is ook gewoon een heel goeie en inventieve gitarist. Dat blijkt bijvoorbeeld uit het eerste deel van ‘Maryam’ en ook uit het iets schetsmatiger opgezette ‘Fran’. Hoezeer hij ook aan de slag gaat met strijkstokken en effecten allerhande, altijd blijft Lobo’s muziek uiterst toegankelijk, omdat hij nooit nalaat om miniscule melodieën binnen te smokkelen in zijn composities. Op ‘Pen Ward’ gaat hij dan weer aan de slag met zijn Portugese (fado) roots, met een precisie en een poëzie die aan Glenn Jones doen denken, om naar het einde toe in een in effecten gedrenkt percussief spel over te gaan. De afsluitende suite ‘Eu Amo’ start met echo’s van de titeltrack, waar vervolgens de mooiste “oehoe” van het jaar over gezongen wordt, en een laagje atonaal aanvoelende loops om ons ten slotte, na een laatste paar afgekloven en nét niet valse noten, verbauwereerd achter te laten. Wat. Een. Plaat! En – voor de fotografieliefhebbers – de hoes van de hand van António Júlio Duarte is op zich al een reden voor aanschaf.