Van chauvinisme kan men ons moeilijk beschuldigen. Het aantal Belgische artiesten in onze cd-collectie kan je op beide handen tellen, en de laatste keer dat we laaiend enthousiast waren over iets van eigen bodem is alweer zo lang geleden dat we het ons zelfs niet meer kunnen herinneren. Na het toevallig onderscheppen van de demotapes van The Bony King Of Nowhere dachten we even: “dit wordt hem”, maar zijn debuutalbum bleek in hetzelfde bedje ziek als de meeste Belgische pop: te radiovriendelijk, te weinig weerhaakjes, te weinig ontroering. Toch kunnen we het jaar nog opgelucht afsluiten, want Isbells weet ons wel te raken. Dit project van Gaëtan Vandewoude (onder meer lid van Soon) wordt gehypet in de Vlaamse media, en daarbij wordt kwistig gestrooid met vergelijkingen, van Elliott Smith tot – godbetert – Nick Drake. Voor ons is Vandewoude echter de melk duidelijk bij Bon Iver gaan halen. Laagjes stapelen, falsetstemmen: het is er allemaal. Toch is de sfeer van beide albums anders. Waar Justin Vernon met ‘For Emma, Ever Again’ het ultieme break-upalbum maakte, voelt dit debuut net iets minder eenzaam aan. Geen hartverscheurende pijn, maar warme folkliedjes die tekstueel misschien niet altijd even diepzinnig zijn, maar die toch genoeg kunnen boeien om op de valreep nog met de prijs van beste Belgische release van 2009 te gaan lopen.
Meer info
Label: Zeal Records/Konkurrent
www.myspace.com/theisbells