Elke toon op dit zware en donkere album gaat over hoop. Zes jaar was het stil rond At The Close Of Every Day, zocht Minco Eggersman zijn carriere als producer, maker van filmmuziek en solo, terwijl Axel Kabboord zich op gezin en artsenpraktijk richtte. Zes jaar waarin de band kon rijpen, de idee verder vorm kon krijgen tot de ultieme At The Close Of Every Day-plaat: ‘Darkness Travels Lights’. Een album waar het duo de stilte, uitgerekte toon en traagheid tot het uiterste uitrekt om tot een diep duistere melancholische melodie te komen. Een plaat die je voelt, letterlijk. Alsof je je neervlijt in een warm bad ontspant het gehele lichaam zich en loopt de ellende via de voeten naar buiten. Toon op toon. Natuurlijk zou ik er nu toe over kunnen gaan om hoogtepunten in deze plaat aan te wijzen, maar dat doet tekort aan het geheel dat ‘Darkness Travels Light’ vormt. Uitgeklede country- en folkmelodieën, traag slepend door filmische arrangementen die de nummers kleden in een wolk van treurnis en de ingetogen spraakzang van Eggersman als hoopgevende tegenhanger daarin: in elk nummer is de combinatie raak. Hier en daar aangevuld met strijkers of verdwaalde piano-aanslagen, worden de nummers tot in detail uitgewerkt zonder enig overschot te creëren, niets is te veel of was overbodig geweest. Een meesterwerk als aanvulling op hun al prachtige discografie.