Wij zijn altijd van de laatsten om onze jaarlijstjes te publiceren. We zijn natuurlijk ook een van de buitenbeentjes. Al begin december komen titels als OOR, Pitchfork en The Wire met hun opsomming van de beste platen van het jaar. Wij laten die vraag toch graag een maandje langer marineren bij onze medewerkers. Ook tellen we de scores niet op, zoals we nooit bollen of punten geven aan releases. Elk lijstje heeft zijn eigen waarde.
Onze eigen Peter Bruyn laat altijd een mooie analyse los op de OOR-jaarlijst. De hoeveelheid nominaties tegenover de plek waarop de plaat staat in een lijstje, de hoeveelheid punten van de nummer één (Charli XCX dit keer) afgezet tegen de voorgaande nummers één (ook daarin scoort ze hoog). Dat soort spul. Heerlijk nerdmateriaal. Hij kijkt ook altijd naar de meest gemiddelde en de meest excentrieke inzender. En nee, de vier Gonzo (circus)-medewerkers die een lijstje mochten inleveren (naast mijzelf en Peter zelf ook Reinier van der Zouw en Ruben van Dijk) zijn dat niet geworden.
Maar als Peter dat voor onze jaarlijst had gedaan, was zijn interne harde schijf snel gecrashed denk ik. (Let wel: hij doet dit dus ook nog gewoon met de hand, zijn hoofd en een kladblok, hier komt geen computer aan te pas!) De smaak van de Gonzo (circus)-medewerker ging weer alle kanten uit. Maar elk jaar is er steeds weer meer consensus! Big|Brave, Blood Incantation en Chat Pile werden in vier verschillende lijsten genoemd. Farida Amadou, Alcest, Frail Body, Slift en Agriculture kwamen in drie verschillende lijsten voor. En zelfs oudgedienden The Cure werden drie keer genoemd. Alleen maar gitaar? Nee hoor, eervolle vermeldingen zijn er onder andere voor Alva Noto, Lia Kohl, Nala Sinephro, Jon Hopkins en zelfs regisseur Johan Grimonprez. Diegene die de score bijhoudt (Peter?): Charli XCX werd één keer genoemd.
En dan hebben we nog een grote verandering vanaf 2025 aan te kondigen. Vanaf dit jaar verschijnt Gonzo (circus) nog maar vier keer per jaar. We gaan dus voortaan een nummer uitbrengen in januari, april, juli en oktober. Dat zal ons iets minder actueel maken, maar in tijden van honderden releases per dag, was dat toch nooit ons forte. Die daling in frequentie compenseren we wél met vier extra dikke magazines. Ik kan hier natuurlijk een heel mooi verhaal gaan vertellen over hoe we daardoor meer tijd hebben om diepgravende artikelen te schrijven, de link tussen offline en online uit te bouwen, het blad tijdlozer te maken en duurzamere partnerships aan te gaan. En dat is ook écht allemaal waar!
Maar de eerlijkheid gebiedt ons ook te zeggen dat we niet meer naast de stijgende productie- en verzendkosten konden kijken. En al die bevlogen mensen die dit blad maken, doen dit voor een vergoeding die de naam vrijwilligersvergoeding niet eens waardig is. Om kwaliteit te blijven leveren, moeten we gewoon dieper in de buidel tasten.
Die beslissing is weloverwogen en heeft jaren op tafel gelegen. Voor we nog maar bedachten om onze frequentie te verlagen, hebben we elke euro tweemaal omgedraaid. Ook is er natuurlijk veel interne discussie aan vooraf gegaan. Maar nu moeten we wel actie ondernemen. Zie het niet als een stapje terug, maar als een plant die herpot wordt om uiteindelijk weer opnieuw in volle glorie op te bloeien.
Vandaar deze beslissing. Niet een die ik voor ogen had toen ik begon als hoofdredacteur, geloof me. Maar wel een die ik samen met hele team moest nemen zodat we dit mooie blad kunnen blijven maken. En om het nóg mooier te maken.
Veel lees- en luisterplezier!
Tijs Heesterbeek
Hoofdredacteur
PS: En om nog even een Peter Bruyntje los te laten: ik zou dus één van de meest gemiddelde Gonzo-jaarlijst-inleveraars zijn geweest; zowel Big|Brave, Blood Incantation, Chat Pile als Agriculture stonden in mijn lijst.
