Het laatste weekend van september vierde Bozar Electronic Arts Festival zijn vijfde verjaardag. Het was een bescheiden feestje zonder uitdagend of uitbunding gedrag. Het grote publiek ontbrak. Er stonden geen messcherpe namen geprogrammeerd. En de audio-visuele installaties waren een weinig memorabel attribuut.

Het hele weekend schermde het festival met bekende en minder bekende namen. De festival-reiziger die wel eens naar Atonal, Rewire of Unsound afreist, zag een weinig verrassende affiche: namen die het voorbije jaar al elders (John Bence, Artefact) en meer urgent (JLin, Rewire) te zien waren; artiesten die iedereen boekt (Roly Porter en Veronica Vasicka) én de typische publiekstrekker – ook al doet ie al jaren niets interessants meer (James Holden).

Diversiteit

Bozar Electronic Arts Festival mag gerust meer lef en diversiteit tonen. Het team achter Bozar Electronic Arts lijkt niet goed te weten wat het wilt. Willen de programmeurs het grote publiek trekken of willen zij zichzelf vestigen als een gedegen naam binnen de betere festivalmiddens? De grote publieksgeile namen, zoals Apparat of Max Cooper, ontbraken; terwijl de gedurfdere keuzes van enkele edities terug (een nog onbekende Helm) ontbraken. Het was een voorgekauwd lijstje van ‘wie-is-wie’ op dit moment in de scene waarbij vooral de mannelijke muzikanten in de schijnwerpers stonden en de affiche uit slechts 10% vrouwelijke artiesten bestond. Misschien moet er minder in dezelfde pool worden gezocht. Een ander euvel – package deals van labels – werd dit jaar gelukkig vermeden, met slechts twee acts van zowel Posh Isolation als Consouling Sounds.

Posh Isolation

Posh Isolation liet zich opmerken met Damien Dubrovnik en de superformatie Body Sculpture, bestaande uit onder andere Loke Rahbek, Puce Mary en Varg. Muzikaal is het monotoon en weinig afwisselend. Ondanks de variaties klapt het ritme steeds in dezelfde cadans. De door een distortiepedaal gehaalde stem van Loke Rohbek die steeds eenzelfde melodie zingt. Puce Mary zorgt nauwelijks voor afwisseling. Een eentonigheid die verslavend werkt, als een nimmer eindigend rauwe mantra die verstilling oplegt. Grauwe grootstadseenzaamheid, de krochten van het heelal, het gesleur van de dagelijkse eentonigheid en verval in een meditatief en artistiek klankenspel vervat.

Footwork

Body Sculpture is de openingsact van het festival in de M-zaal. Die zaal wordt de vaste stek gedurende drie dagen, met af en toe een verplaatsing naar het Terarken om daar gecharmeerd te worden door de lichtjes op new beat steunende set van Veronica Vasicka, de vrolijke en vermorzelende electrobeuken van het Italiaanse Not Waving. Het is echter vooral Jlin, die de zaal inpalmt met haar op metaalslagen gebaseerde footwork. Het is zo prettig kijken naar haar. Hoe ze meedeint op haar ritmes en bijna liever zelf aan het dansen gaat. Die glimlach die over haar lippen rolt wanneer ze een drop laat vallen. Alsof er geen greintje meedogenloosheid in haar set verborgen zit. Mokerslagen verzinken erbij in het niets. Haar set klinkt alsof het uit twee delen bestaat. De footwork-ritmes worden ingeruild voor meer complexe en minder duidelijk dansbare beats. Er is evolutie in haar geluid en dat komt geheel onverwacht. Het blijft krachtig en hard. Overvloedig en vermoeiend. Maar wat een belevenis, wat een uitlaatklep en wat een verpletterende verademing. Jlin is een blijvertje.

Roly Porter

De M-zaal zal later herdoopt worden tot de slaapzaal. Want in deze veel te warme en donkere ruimte staan de aan IDM-schatplichtige acts van het festival. De durvers die knoeien met structuren en zachte ritmes, drones en verhakselde klanken. Het is quasi meditatief en uitermate rustgevend, ook al zit elke set vol met weerbarstige en opruiende klanken. Zou het kunnen dat het geluid in de M-zaal gewoon niet goed en duidelijk genoeg tot zijn recht komt, waardoor de bewust verstorende elementen nauwelijks hoorbaar zijn? Het gebrek aan bas in Studio M is brutaal voor Roly Porter. Zijn klanken leven van dynamiekverschillen, maar komen hier helaas net te weinig tot hun recht. Het maakt het sonische palet van Roly Porter een gigantische hoeveelheid minder obscuur. En dat is een groot gebrek. Nu zijn de verschillen slechts kleine opdonders in het unieke geluid. Er wordt enkel gegraaid en niet gespuwd. Spijtig. Want als Roly Porter gaat speken, dan dondert hij doorheen de ruimte en je lichaam. Hier was het slechts een rake rimpeling. Die later door de stroboscooplampen samen even voor een hypnotiserend effect zorgden. Het benadrukte nog meer dat Roly Porter beter werkt met gesloten ogen dan met die hele mooie, afleidende visuals.
Anthony Child (beter bekend als Surgeon) bracht een heerlijke rustgevende ambientset van motorische, dronerijke meanders doorheen kabels en knopjes gestuwd. Die dag was het echter te lang en de zaal was te warm. De ogen sloten zich en de slaap was gevat. Hetzelfde gebeurde twee dagen later bij een uitmuntende Ryo Murakami.

Nieuw Berlijn?

Trouwens, echt onder de indruk van Tim Hecker zijn we ook niet meer. Zijn magie is uitgewerkt. Ook al blijft het een beleving in die in een paarse gloed verpakte Henri Le Boeuf-zaal. Een rookwolk zo dik dat niets nog zichtbaar is. Een immens geluid dat de ruimte verpakt in gonzende ritmes en golven. Een drone, een dreun en een constante muzikale omzwachteling.
Ja, ik geef toe, ik ben een verwende festivaltoerist die Europa afreist om de betere elektronische acts aan het werk te zien omdat deze te vaak te laat in België worden geboekt. En dan blijf je al eens op je honger of heb je ze al gezien en verrast het niet meer. Het is spijtig dat in eigen land, een festival met een klinkende naam als Bozar Electronic Arts festival niet van de gelegenheid gebruik maakt om te verbazen, te verrassen en de buitenlandse festivaltoerist te lokken. Beeld je in, een event als Unsound of CTM in eigen stad. Er moet gestopt worden met braafjes te volgen wat Berlijn en het buitenland doet. Sta mee voorop aan de voorhoede. De kennis is er. Nu die nog durven inzetten.

Tekst:

Katrien Schuermans

Beeld:

Anna Drozd