Na de oorverdovende free noise van Harry Pussy volgde een decennium radiostilte. Maar sinds twee jaar beleeft opper-Pussy Bill Orcutt een bijzonder verrassende – akoestische – comeback. In Gonzo (circus) #107 lees je de luistertest die Stijn Buyst met deze gepassioneerde en eigenwijze gitarist had. Door een technisch probleem zijn echter de laatste twee alinea’s van het artikel weggevallen. Je vindt ze hier.
(…)
Lightning Bolt
Assassins’
(Wonderful Rainbow, 2003)
Bill Orcutt: “Een gok: Lightning Bolt. Toen zij begonnen, ging ik al een andere weg op. Dus hen en veel van de noise die na 1997 kwam, heb ik een beetje gemist. Maar dit is wel goed, natuurlijk. Met Harry Pussy hebben we nog in Fort Thunder (Lightning Bolts uitvalbasis in Providence, Oregon, sb) gespeeld. Ze hadden daar een traditie van voedselgevechten tijdens concerten. Terwijl we speelden was iedereen met spaghetti naar elkaar aan het gooien. Daar hebben we dus vrolijk aan meegedaan.”
Diezelfde avond zien we Orcutt een indrukwekkende set spelen in Gunther, de Antwerpse ruimte van Vaast Colson en Dennis Tyfus. Orcutts ademhaling is even prominent aanwezig in de mix als zijn gitaar. Hij wroet met zijn baard intensief tegen zijn geliefde Kay aan en meer en meer wordt het concert een Ervaring. Orcutts performance heeft een autistische toets en elke noot lijkt rechtstreeks onttrokken aan zijn onderbewustzijn. Elk stuk wordt abrupt afgebroken met een droog “allright, that’s a song” of “als ik zo begin te zingen, kan ik er maar beter mee ophouden”. Alleen tijdens het laatste nummer – tesamen met de Gentse stemartieste Maja Jantar, die het voorprogramma verzorgde – heeft Orcutt de touwtjes niét zelf in handen. Terwijl Orcutt en Jantar nog volop aan het zoeken zijn welke kant ze uit willen met hun improvisatie, laat er iemand achter een bordkartonnen muur een bijzonder luidruchtig toilet doorlopen. Gedaan met de magie. Maar het voorafgaande half uur was wél memorabel.
Wat vooraf ging, lees je in Gonzo (circus) #107.