Driewerf hoera, platenzaak Vynilla bestaat dertig jaar! Kers op de taart is de release van dubbele 10-inch met covers van songs uit de begindagen van Vynilla. Gonzo hees zich de venijnige Sint-Kwintensberg op en sprak met Bod Driege, eigenaar en founding father van de kleine Gentse vinylkapel.
Terwijl heel wat platenzaken de laatste jaren op de fles gingen, bleef Vynilla hardnekkig standhouden. Hoe komt dat?
BOB DRIEGE: “Ik ben altijd mijn eigen weg gegaan. Daardoor heeft Vynilla een eigenzinnige assortiment van nieuw en tweedehands vinyl, met veel platen die je nergens anders zult vinden. Ik ben constant op zoek naar goeie muziek die nog geen groot publiek heeft gevonden. Verder ben ik ook bewust kleinschalig gebleven. Veel zaken die groeien, verhuizen naar een groter pand. Dat betekent meer huur, en extra personeel om alles rond te krijgen. Wanneer de verkoop dan eens tegenvalt, kom je financieel al snel in troebel water terecht. De meeste van mijn platen staan zelfs niet in de winkel.”
Om de verjaardag te vieren, laat je een dubbele 10-inch op de wereld los. Waarom precies dat formaat?
BD: “Het is niet meer zo courant, maar 10-inch is mijn favoriete formaat. Het verwijst naar de begindagen van de rock ‘n roll en naar de eerste release van ons label: een 10-inch van Amatorski. Meteen een groot succes, dat was echt een fantastische start (glundert). Dat het een dubbele 10-inch geworden is, komt omdat de covers niet op een enkele 10-inch pasten.”
Vertel eens iets over dat label.
BD: “Het label is gestart in 2010. We hebben intussen tien platen uitgebracht, de tiende zijnde de jubileumplaat Vynilla 30, waarop bevriende artiesten een nummer coveren uit de begindagen van de winkel. Van een aantal artiesten op die plaat hadden we eerder ook al werk uitgebracht, zoals The Future Dead, Inge Eysermans (met Amatorski, red.) en Bruce Bherman. Verder hebben we ook muziek gereleast van onder andere Love Like Birds, Tiny Legs Tim, The Definitivos en Red Zebra.”
Toen ik zo’n tien jaar geleden voor het eerst de Vynilla binnenstapte, klemde de deur. Ik gaf ze een flinke duw, waardoor ik de winkel bijna binnenviel. Die deur klemt blijkbaar al dertig jaar. Wanneer ga je daar eindelijk eens iets aan doen?
BD: (lacht) “Ja, die deur, dat is echt een running joke geworden. Ik heb nochtans al vaak aan de onderkant afgeschuurd en zo, maar zodra er wat water op komt, bijvoorbeeld bij schoonmaak of bij onweer, zwelt ze op en is het opnieuw om zeep. Het is een oude deur, maar ik ga ze niet vervangen. Ik investeer liever in goede muziek.”
Houden zo!