Het Tilburgse festival Incubate werd door onze redactie onlangs omschreven als “Gonzo in festivalvorm”. En inderdaad is het programma ook dit jaar weer een overweldigende verzameling van de meest diverse artiesten die je in de marges van de cultuur kan bijeensprokkelen. Ongetwijfeld doen we zelf ter plekke een hoop waardevolle ontdekkingen, maar in de aanloop naar het festival belichten we graag al dagelijks een markante naam uit de line-up. Vandaag is dat de hoeder van de Dance Sound of Detroit, Theo Parrish.
In een betere wereld zouden we u Theo Parrish eigenlijk niet meer hoeven voorstellen. De territoriale uitbreiding van house en techno heeft ervoor gezorgd dat het grote publiek hun oorspronkelijke revolutionaire strekking uit het oog is verloren. We zijn ver verwijderd van de tijd waar Underground Resistance met zijn guerilla-tactieken nog een stuk radicaler en gevaarlijker oogde dan pakweg Public Enemy. Die zwarte woede vertaalde zich ook in de muziek: gemuteerde robotfunk van aliens die vermoedelijk weinig vreedzame bedoelingen hadden. Een select groepje house-artiesten uit Detroit bouwde verder op die mentaliteit, maar greep muzikaal terug naar de zeer organische funk en soul die ten tijde van de Black Power beweging de maatschappij infiltreerde- Parliament en Funkadelic, Motown en Stax, Sly Stone, Isaac Hayes en zovele blaxploitation soundtracks. Kenny Dixon Jr. aka Moodymann was van dat kliekje de blikvanger, ironisch genoeg doordat hij al gauw door de exploderende Europese scene op handen werd gedragen (de vroege ‘French Touch’ draagt volledig zijn stempel).
Theo Parrish was op dat moment zeker niet zo’n iconisch personage, en zijn naam was vooral bekend bij insiders die hem regelmatig aantroffen op het etiket van zeer gelimiteerde, enigmatische vinylplaten vol trage, repetitieve en ruw geproducete brokken house. Parrish heeft dan ook zijn carrière gemaakt buiten de schijnwerpers. Eerst met ondoordringbare, hypnotische samplemuziek, maar gaandeweg met steeds meer gepolijste producties met veel live gespeelde instrumentatie. Zo bedacht hij samen met Moodymann, Rick Wilhite en Marcellus Pittman het project 3 Chairs, een ambitieuze koppeling van live jazz en underground house. Voor fijnproevers was het ook altijd opletten of hij niet onverhoeds ergens in een club stond geprogrammeerd- zijn eclectische dj-sets getuigen van een grondige muzikale kennis en een feilloze neus voor dansvloerkrakers.
Parrish’ meest gegeerde output was zijn reeks ‘Ugly Edits‘, herwerkingen van obscure disco, funk en soul voor de moderne dansvloer. Toch is het pas de laatste jaren dat Parrish ook in bredere kringen aanzien heeft gekregen. Dat heeft ondermeer te maken met de herbronning die al enkele jaren in de house en techno aan de gang is- na een tijdelijke overheersing door minimal en andere Europees gerichte ontwikkelingen, gaan steeds meer artiesten én fans op zoek naar de bakermat van het genre, soms met een bevlogen (zelfs overdreven) purisme. In dat opzicht is Parrish niet alleen muzikaal interessant, in interviews geeft hij ook te kennen dat zijn werk als producer en als deejay wordt gedragen door sterk politieke en artistieke principes. Zo is hij samen met Moodymann een radicaal van de vinylplaat- volgens hem het enige medium dat een volwaardig deejay zou mogen gebruiken.
Parrish’ onorthodoxe productiestijl (hij studeerde ooit af als ‘Sound Sculptor’) heeft hem dan weer heel wat aanzien verworven bij de nieuwe lichting beatmakers die zich voornamelijk in L.A. (Flying Lotus) en Londen heeft ontwikkeld. Het is waarschijnlijk deze herwaardering die hem eerder dit jaar een coverstory voor het muziekblad The Wire heeft opgeleverd- zowat de meest geloofwaardige adelbrief die een muzikant uit de underground kan opstrijken. Maar maak u vooral geen zorgen: wat u uiteindelijk van Parrish op zaterdagavond mag verwachten, wordt niet meer of niet minder dan het zwaarste dansfeestje van heel het festival.
Theo Parrish draait op zaterdag 17 september vanaf 2u00 in de 013.
Ziehier een typisch feestje met Theo Parrish achter de draaitafels.