Meer dan drie decennia in een uur? Daar is eenvoudigweg geen beginnen aan. Komt daar nog eens bij dat Zorn gerust tot de meest productieve componisten van de moderne tijd gerekend mag worden, met een discografie die intussen al enkele planken kan vullen en niet zomaar verwerkt kan worden middels een kortstondige introductie of compacte inhaalbeweging. Om nog maar te zwijgen van de composities die op zich al een uur of een fors stuk ervan in beslag nemen.
Het is dan ook kiezen, afwegen en schrappen, een evenwicht vinden tussen voor de hand liggende projecten (Naked City, Painkiller, Masada), releases die een en ander op gang brachten (‘The Big Gundown’, ‘Kristallnacht’), de dag van vandaag over het hoofd gezien worden (het prachtige ‘Yankees’ met Derek Bailey en George Lewis) of nooit echt hun publiek bereikten (‘Femina’). Het is natuurlijk verleidelijk om het meest obscure (i.e. minst toegankelijke) werk op een rij te zetten, en uit te pakken met radicale avant-garde projecten en hypercomplexe moderne klassiek, maar daar is uiteindelijk niemand, behalve de al lang bekeerde freak, mee gediend.
Zijn helaas niet van de partij: de ‘file card’-spelletjes van Cobra, het klassieke ‘Spillane’ of de filmmuziek, want daarvoor hadden we 2, 3 of 5 uur nodig. Mochten wat ons betreft absoluut niet ontbreken: een stuk uit het recent verschenen ‘Rimbaud’, een eigen compositie die beïnvloed werd door het werk van grootmeester Morricone, en de intussen klassieke opener van Masada’s ‘Live In Middelheim’ (wie ‘m in huis heeft kent die introductie intussen vanbuiten). Kortom: een introductie tot een verdere introductie (zoek gerust zo’n zot met een volle plank die een avondje vrijmaakt) tot een even divers als kolossaal oeuvre.