1. Tom Lawrence
Moore’s Well
cd: Water Beetles Of Pollardstown Fen (Gruenrekorder)
De tien tracks van Water Beetles of Pollardstown Fen zijn opgenomen in Pollardstown Fen, een oeroud Iers moeras met zeldzame flora en fauna. Lawrence laat ons horen hoe het leven in het moeras klinkt: een onderwaterwereld van ratels, plops, vreemde pulserende, zoemende, krakende en piepende geluiden. Wie niet beter weet zou kunnen vermoeden dat dit abstracte, met elektronica en laptops gecreerde klanksculpturen zijn, maar het betreft hier dus ware field recordings, zoals in ‘Moore’s Well’.
2. Floris Vanhoof
De Pintendrinker Van De Interzone
cassette: Hootcha (Stenze Quo; nog te verschijnen)
De Antwerpse filmmaker en muzikant Floris Vanhoof werkt op zijn debuut-lp Time Slime met veldopnamen, gitaar, synth en elektronica. Ook houdt hij van de onvermoede klanken van alledaagse dingen (zoals een kartonnen doos vol restjes hout uit de zagerij, die kunnen klinken als een freejazz-percussie). Van zijn nog te verschijnen cassette ‘Hootcha’ laat ‘De Pintendrinker Van De Interzone’ tevens een grote liefde voor sci-fi horen.
3. Teruyuki Nobuchika
Caf Du Parc
cd: Sonorit (m-nest/PLOP)
De Japanner Teruyuki Nobuchika maakt om den brode voornamelijk soundtracks. Voor zijn tweede album Sonorit exploreerde hij de mogelijkheden van de piano. Hier doorheen mengde hij geluiden uit het dagelijkse leven, zoals kinderstemmen. Het resultaat is een album dat gemaakt lijkt te zijn om bij te dagdromen, zo ijl is het, en vrij van iedere spanning of wrijving. Het speelse ‘Caf Du Parc’ roept deels referenties op aan films van Buster Keaton.
4. Trickski (Featuring Ernesto)
Good Time To Pray
cd: Unreality (Suol)
Trickski’s ‘Good Time To Pray’, met de zanghulp van Ernesto, is de tweede single van het album ‘Unreality’. Deze in Berlijn woonachtige producer maakt ogenschijnlijk simpele housenummers, die zich echter eenvoudig in je systeem nestelen en daar blijven hangen. ‘Good Time To Pray’ opent met uitwaaierende (bas)synths, waarna de beats en vooral Ernesto de zaak overnemen. Dit op disco gente housenummer-met-een twist is een heuse feelgood-boost die warmte brengt in deze donkere tijden.
5. Warren Suicide
Hello Mom
cd: World Warren III (Shitkatapult)
‘World Warren III’ is het derde album van het Berlijnse Warren Suicide, een project van ‘Cherie’ uit Luxemburg en ‘Nackt’ uit Denemarken (die met onder meer Wim Wenders en Apparat werkte). De band vermengt invloeden uit rock en elektronica en maakt veel ruimte voor beeldende kunst door Cherie, zowel live als in haar videoclips. ‘Hello Mom’ is een robuust nummer dat neigt naar dramatiek (violen, zware drums), maar rondjes blijft draaien in je buik.
6. Rpe Blossoms
Ragged Figures
lp: Starving Vultures At 7-Eleven (Vlas Vegas)
Rpe Blossoms is een Gents collectief dat zijn debuutplaat uitbracht op het Kortrijkse Vlas Vegas. Het tot driehonderd stuks gelimiteerde album ‘Starving Vultures At 7-Eleven’ bevat zes krachtige en tegendraadse noisepunknummers, in de beste traditie van Gang Of Four, Fugazi en Liars. Hoofdingredinten zijn een ietwat schreeuwerige stem en gitaarnoten die klinken als een tandartsboor die op de verkeerde plek tekeer gaat: ‘Ragged Figures’ is hiervan een prachtvoorbeeld.
7. Wooden Shjips
Lazy Bones
cd: West (Thrill Jockey)
Ook op hun derde album hebben de heren van Wooden Shjips weer aan de juiste tripdrugs gezeten. Net als op eerder werk maakt de band indruk met een combinatie van experimentele dronerock, psychedelische jaren 1960 hippiejams en spaced out rock. n van de hoogtepunten is het stevig fuzzy rockende Lazy Bones, met een dreinend orgel en om de muziek heen kringelende (met overstuurde microfoon opgenomen) zanglijnen.
8. Elks
White Fang Learns To Hate
cd: Destined For The Sun (Tee Pee Records)
Dit gezelschap uit Brooklyn brengt met ‘Destined For The Sun’ hun eerste album uit, dat slechts 22 minuten duurt. In dit tijdsbestek wordt een vuige combinatie van sludge metal, doom, psychedelica en shoegaze (denk: Mastodon en Baroness) over je uitgestort. Uitermate korte, samengebalde nummers met een brullende zanger in de hoofdrol kenmerken het album; ‘White Fang Learns To Hate’ is het prijsnummer.
9. Prurient
Palm Tree Corpse
cd: Bermuda Drain (Hydra Head)
Prurients Bermuda Drain kan worden gekenschetst als het album van de Grote Ommezwaai. Eens van de shock bekomen, zal men eerlijk moeten vaststellen dat veel tracks nog even smerig klinken als voorheen. Ook in ‘Palm Tree Corpse’ zijn nog ruim voldoende noisy onderlagen aanwezig, en Dominick Fernows stem brult (en fluistert) nog even hatelijk over seksuele machtsverhoudingen als vroeger, ook al worden beats en (vaak ijle) synthesizerlijntjes toegevoegd.
10. Lawrence English
Frost’s Bitter Grip
lp: The Peregrine (Experimedia)
Lawrence English heeft al vaak inspiratie voor zijn muziek gezocht in de natuur en de seizoenen. Op eerdere albums vertaalde hij de wereld om hem heen naar vaak overweldigende soundscapes, drones en ambient. Ook ‘The Peregrine’ valt in die categorie: het album is gebaseerd op een gelijknamig boek van J.A. Baker, een boek over het verdwijnen van de wildheid van de Engelse natuur. Dit vertaalt zich in een majestueuze stapeling van ijzige synthesizers, vermengd met en soms afgewisseld door – aardse – lage bastonen, zoals te horen op ‘Frost’s Bitter Grip’.
11. Anne La Berge
Away
cd: La Berge: Speak (New World Records)
De Amerikaanse, in Amsterdam woonachtige, Anne La Berge is fluitist, componist en improvisator. Belangrijke ingredinten voor haar muzikale werk zijn de computer en pozie. Op haar cd ‘Speak’, dat nummers van de afgelopen jaren bijeenbrengt, is het verhalende aspect – en het gesproken woord – van groot belang. Het nummer ‘Away’ drijft op compositie en opnametechniek; La Berge ‘speelt’ met voorgrond-achtergrond, in- en uitfaden van geluiden, en natuurlijk de warme vrouwelijke stem die een mooi potisch verhaalt vertelt.
12. Henri Pousseur
Track 05
cd: Parabolique D’Enfer/ Paraboles-Mix avec Leons d’Enfer (Sub Rosa)
De Belgische avant-gardecomponist Henri Pousseur overleed twee jaar geleden. In cd nummer zes (van de geplande achtdelige reeks) huist de verdoemde ziel van Arthur Rimbaud: deze helse parabool is een nooit eerder uitgegeven versie van Leon DEnfer. In 1991 maakte Pousseur verschillende versies van deze compositie ter gelegenheid van de honderdste verjaardag van de dood van Rimbaud. Vooral de combinatie van de zeer typische electro-akoestische geluiden (denk Karlheinz Stockhausen of Pierre Boulez) met kwistig rondgestrooide Ethiopische stammengezangen en percussie is uiterst geslaagd.