1. DC20
Voetjes Van De Vloer ft. De Mattie Doopjoo
cd: Mokum Bloody Beats (Plattegrond)
DC20 is een duo uit Amsterdam dat catchy elektro-techno maakt met een hoog pompend gehalte: stevige beats afgewisseld met (humoristische) vocalen en minimal techno-invloeden. Hun langverwachte debuutalbum ‘Mokum Bloody Beats’ brengt nummers die blijven hangen door de originele en vaak hilarische Nederlandstalige raps van De Mattie Doopjoo, DC20s vaste MC. Met zijn laidback stijl en gevoel voor humor geeft hij de producties van DC20 een extra draai; luister naar de ‘meezinger’ ‘Voetjes Van De Vloer’.
2. Axxonn
Choc Milk Addiction
cd: Let’s Get It Straight (Arlen/Konkurrent)
www.axxonnband.com
Het Australische Axxonn werd enige tijd geleden gehalveerd, zodat Tom Hall nu soleert op het album Let’s Get It Straight. De basis van de meeste nummers is elektronisch; Hall mixt deze op laconieke en losse wijze met metal, pop, noise, industrial en klassiek. Prijsnummer Choc Milk Addiction kent dan ook verscheidene gezichten.
3. Nine 11 Thesaurus
End Of The World
cd: Ground Zero Generals (The Social Registry/Konkurrent)
Nine 11 Thesaurus is een uit Brooklyn afkomstig hiphop-gezelschap dat uitermate politiek en maatschappelijk gengageerd is. Op ‘Ground Zero Generals’ gaan ze terug naar de wortels van de hiphop en schetsen in potische teksten een scherp beeld van het leven op de straat. Anders dan veel andere revolutionaire hiphopgroepen kiezen ze er voor om hun rauwe en grauwe raps binnen grime en experimentele dubstep te plaatsen. Gebroken ritmes, zware opbollende bassen onder het geluid van vastgelopen spelcomputers en wilde, verrassende synthlijnen. Muziek die daarmee even goed de straat en de strijd beschrijven als dat de woorden dat doen, zoals ‘End Of The World’ benadrukt.
4. Prince Rama
Lightening Fossil
cd: Shadow Temple (Paw Tracks/Konkurrent)
Prince Rama zijn de zusjes Taraka en Nimai Larson en, op deze plaat, Michael Collins. We horen alles wat we van Animal Collective-protegs met Hare-Krishna-roots verwachten, en nog veel meer. Prince Rama is een band die haar psychedelische ervaringen kristalhelder weet te toonzetten. Shadow Temple is een fantastische luistertrip, een scifi-versie van een extatische Indianendans. ‘Lightening Fossil’ is daarop geen uitzondering.
5. EMA
The Grey Ship
cd: Past Life Martyred Saints (Souterrain Transmissions/Konkurrent)
cameouttanowhere.com
Tot begin vorig jaar was Erika M. Anderson onderdeel van de band Gowns, die met hun aparte mix van indie en drone een aardige naam hadden opgebouwd. Nu, solo als EMA, maakt ze op haar debuutalbum Past Life Martyred Saints een noisy vorm van shoegaze. The Grey Ship kent al deze sferen: poppy, rockend, zwijmelend en dromerig.
6. Jefre Cantu-Ledesma & Xela
Love Is A Dream (part 2)
cd: Love Is A Dream (Type/Konkurrent)
De van Tarentel en het Root Strata-label gekende Jefre Cantu-Ledesma brengt al sinds 2007 onder zijn eigen naam een gestage stroom cd-r’s en cassettes uit, waarbij zijn stijl evolueerde van minimale ambient naar overweldigende drones. Zijn nieuwe ‘Love Is A Stream’ bevat twaalf nummers die zijn opgebouwd uit grote, overstuurde drones, waar bij herhaald luisteren vluchtige melodien door synthesizer, shoegazegitaar en stemmen die als textuur aanwezig zijn, doorheen klinken. ‘Love Is A Dream’ is afkomstig van de gelijknamige cd met droney werk van Cantu-Ledesma en Type-baas John Twells (Xela) die als bonus bij de vinylversie van ‘Love Is A Stream’ was bijgevoegd.
7. Chris Abrahams
Fly Them
cd: Play Scar (Room 40/A-Musik)
Chris Abrahams is bekend van zijn werk als pianist van de Australische The Necks. Op ‘Play Scar’, zijn recente solowerk, zet hij de elektro-akoestische geluidsexperimenten voort die hij op eerdere albums al exploreerde. Abrahams blijkt een subtiele geluidskunstenaar en componist die in acht nummers piano, orgels, gitaar, elektronica en field recordings vakkundig combineert; Fly Them is er daar n van.
8. Dustin O’Halloran
We Move Lightly
cd: Lumiere (Fat Cat/Konkurrent)
De klanken die Dustin OHalloran gitarist en toetsenist van Dvics – op Lumiere aan zijn piano ontlokt, komen uit het schemerlicht. Zijn verhuizing naar Berlijn heeft hem in een drukkere omgeving gebracht, wat heeft geresulteerd in een voller geluid. Het sobere pianowerk wordt rijkelijk aangevuld met strijkers van het ACME String Ensemble en Peter Broderick, terwijl Adam Wiltzie (Stars Of The Lid) op gitaar details bijzet. Tel daar bij op dat het geheel werd geproduceerd door Jhann Jhannsson n Nils Frahm, dan is het neoklassieke plaatje, met ‘We Move Lightly’ als n van de prijsnummers, compleet.
9. Jhann Jhannsson
There Is No Safe Side But The Side Of Truth
cd: The Miners’ Hymns (Fat Cat/Konkurrent)
Jhann Jhannssons ‘The Miners’ Hymns’ is de soundtrack bij de gelijknamige documentaire van Bill Morrison over de kolenmijnindustrie in het Britse stadje Durham. De muziek roept beelden op van een gemplodeerd blazersorkest; alsof n moment uit een mijnwerkersfeest stil is blijven staan in de tijd. Zoals werk van Arvo Prt en Pauline Oliveros gaat deze muziek nergens heen, noch komt ze ergens vandaan: ze is, zoals There Is No Safe Side But The Side Of Truth onderstreept.
10. Kaboom Karavan
Thyres
cd: Barra Barra (Miasmah/Konkurrent)
Kaboom Karavans Bram Bosteels en Christophe van Belle volgen een geheel eigen logica, waarnaar het voor de luisteraar vooral raden is. Het album ‘Barra Barra’ is grotendeels gevuld met spaarzame, deels gemproviseerde composities voor met name akoestische gitaar en viool, en verder alles wat los en vast zit. Het tempo is laag, maar de muziek is soms opeens even heel zenuwachtig. Soms lijk je naar het afbouwen van een set voor een hoorspel te luisteren, door het veelvuldige gebruik van vaag herkenbare geluiden, en een gevoel van ruimte door het gebruik van galm. Zo ook ‘Thyres’.
11. Art Of Empathy
The Design
cd: Posthuman Decadence (Eigen beheer)
De naam Art Of Empathy vond Jef Janssen uit het Belgische Diest mooi passen bij de muziek die hij in gedachte had: ingetogen, melancholieke muziek die mensen kan doen wegdromen in andere werelden, in andere ideen. Enkele jaren na debuut Evening Sessions (n een soundtrack voor de kortfilm Vigor Mortis) is het album Posthuman Decadence een flink stuk donkerder en bij vlagen apocalyptisch. In ‘The Design’ wordt dit gevoel deels opgeroepen door treurige kinderstemmen te midden van akoestische gitaren en traag roffelende trommels.
12. Militia
Power To The People
cd: Power, Propaganda, Production! (Neuropa Records)
Een gebrek aan authenticiteit kunnen we Frank Gorissen niet verwijten. Op de Militia-videos wuiven de zeisen van de landarbeiders door het graan, en ook de man zelf is een harde werker. Maar Militia produceert ook geluid, en dat doet de Limburgse percussiegroep op de nieuwe cd geraffineerder dan we tot nog toe van hen gewend waren. Uiteraard zijn de metalen afvalproducten en de protesttoespraken nog steeds volop aanwezig, maar het geluid werd liefdevol opgepoetst met meer oog voor balans. Daarnaast geven melodieuze Aziatische invloeden en gesamplede (etnische) stemmen het geheel een warmer karakter, zoals op ‘Power To The People’.
13. Ulcerate
Burning Skies
cd: The Destroyers Of All (Willowtip/Hammerheart Records/Bertus)
Ulcerate uit Auckland, Nieuw-Zeeland is al bezig sinds 2000, maar is door vele bezettingswisselingen nu pas toe aan haar derde album. The Destroyers Of All laat horen waar Ulcerate al die jaren naar toe heeft gewerkt: een bijna perfecte kruising van death en black metal: verstikkend, gedoseerde grunts, tempowisselingen volont en rammen als het moet, zoals ook Burning Skies laat horen.