“Het is heel vreemd. Het hotel waar jullie inzitten was vroeger een opvanghuis voor alcoholisten en daklozen. Ik liep daar vroeger altijd langs en zag allemaal mensen laveloos op de trappen hangen. Nu hangen jullie daar straks laveloos. Hahaha.” Aan het woord is Dave Hunt van Anaal Nathrakh in de typische Engelse pub The Spotted Dog waar de bardames je aanspreken met ‘love’ en het vijf minuten duurt voor je bier getapt is. Het zit precies tussen hotel Paragon en het festivalterrein van Supersonic in. Al bij het eten werd er door de Nederlandse/Belgische delegatie (waaronder Walter en Jurgen van het Roadburn festival) gespeculeerd wat het Victoriaans Gotisch gebouw met de lange gangen en de kleine ramen zou zijn geweest. Opties als ziekenhuis of een gekkenhuis kwamen ook al voorbij.
We zijn in Birmingham voor het Supersonic festival. Het jaarlijkse feest van Capsule waar kunst en extreme muziek als grindcore, drones, metal en ambient hand in hand gaan. Zoals Roadburn en Incubate verklonken zijn in Tilburg, zo is Supersonic dat in Birmingham. Birmingham is een troosteloze industriestad, waar renovatie niet in het woordenboek lijkt voor te komen. De weg van het treinstation naar het hotel is een opeenstapeling van morsige nachtclubs, vervallen fabriekshallen (vaak in gebruik als parkeergarage) en braakliggend terrein. Met daartussenin de sporadische pubs met tralies voor de ramen. Maar zoals altijd blijkt de industriële grond een goede voedingsbodem voor muziek en kunst die de rafelrandjes opzoekt.
Black Sabbath, Judas Priest, Led Zeppelin, ELO en Duran Duran komen allemaal uit de stad. Hoewel de stad zelf niet zo trots lijkt te zijn op die laatste band, zegt een van de initiatoren van Home of Metal, een initiatief opgezet door Capsule om Birmingham te promoten als de geboorteplaats van de metal. Ook Napalm Death en Godflesh, beide bands spelen dit jaar op het festival, komen uit de miljoenenstad.
The Custard Factory blijkt bij binnenkomst een knusse verzameling culturele instanties die elkaars broek ophouden, en dus ook nauw verbonden zijn met Supersonic. Richard Florida zou trots zijn. Het is, zoals de naam al doet vermoeden, een oude puddingfabriek, met knusse steegjes, open ruimtes en toevallige plekjes. Een soort van mini Strijp-S zoals ze die in Eindhoven nastreven. De oktoberwind snijdt tussen de hoge gebouwen.
Het is 21:20, de poorten zijn nog maar twintig minuten open en Necro Deathmort mag al een volle zaal (het schitterende Old Library) verwelkomen. Supersonic-publiek is enthousiast. Ook voor de band uit Londen. De naam doet vermoeden dat we te maken hebben met een flauwe black metal band. Maar wanneer we eerst een aantal minuten hebben staan luisteren naar ambient soundscapes, gaat het moeiteloos over in shoegaze-metal op Nadja-leest en zelfs techno. De toon is gezet en eigenlijk kunnen de andere bands op het sfeervolle podium (waar de lokale bierbrouwer zijn dark ale direct uit de fusten verkoopt) niet tippen aan het duo. Demons (With Sick Llama) met Nate Young van Wolf Eyes komt niet echt van de grond en de noise van Devilman, met DJ Scotch Egg, is te karikaturaal.
Naast de Old Library is de Outside Stage, een binnenplaats die overdekt is met een tent, de enige plek waar op vrijdag nog muziek staat. Daar heel wat meer heftiger spul. Het duo Gum Takes Tooth, met plastic zakken op het podium, presenteren zich als een opgefokte Holy Fuck: Live drums, geen gitaren maar heel veel herrie uit een doosje. Meer het werkt zeker, en de band laat een sterke indruk achter.
Zo ook Fukpig, waar de leden van Anaal Natrakh beiden nog ziekere muziek kunnen maken dan hun bekendste band. Dit is pure grind die retestrak wordt gespeeld. De zanger, met zijn vliegeniersbril en nepdreads, lijkt op een evil versie van Al Jourgensen van Ministry. Ook hier zijn de leden gemaskerd, volgens Hunt zodat ze hun bezetting altijd kunnen veranderen. Maar ik ben benieuwd of ze nog meer muzikanten kennen die zo strak kunnen spelen.
Over strak gesproken: Drumcorps heeft de breakcore bijna verlaten en mixt live gitaren zijn show. Hierdoor wordt het allemaal wat meer organisch en behapbaarder voor een groter publiek. Of dit een goed ding is, mag iedereen voor zichzelf bedenken.
“We are Napalm Death from great Barrr.” Mark Greenway heeft meteen de lachers op de hand. De band speelt een thuiswedstrijd, dus praat hij zo plat mogelijk Birminghams (of hoe het lokale accent ook mag heten). We verstaan er niets van, maar de zaal kan erom lachen. Vooraf gonst het in het publiek dat Napalm Death wat verrassingen in petto heeft. Nic Bullen (zanger van de eerste kant van Scum, Lee Dorrian deed de tweede kant) stond namelijk in het publiek. En ook Justin Broadrick is nooit ver weg. Maar niets van dit alles. Napalm Death doet het geheel met zijn vieren, en dat gaat ze goed af en alle klassiekers komen voorbij, van de Dead Kennedys cover Nazi Punks Fuck Off tot Life and Limb en You Suffer.
Een goede afsluiter om terug te gaan naar het gekkenhuis. Of was het nu een ziekenhuis?
Meer foto’s zijn te vinden op www.erikluyten.nl