Ik speur naar de herkomst van het woord Noise en grasduin door de rijke muzikale geschiedenis.
Noise, het zevenkopppige monster, heeft heel wat vertakkingen en zijsporen. Er ligt een wereld van verschil tussen de Noise waar Sonic Youth school mee maakte, de digitale terreur van Peter Rehberg, de vingeroefeningen van Merzbow of de minimale sonische escapades van Pan Sonic (RIP).
Spleen, allemaal nieuwe nummers, een frontman die vier keer van het podium viel en iemand die opbiechtte bang te zijn van de groep, waren de referenties die we meekregen en Anus Nocturum (het project van Dj Nolf, de perfecte anti-these van de deejay) misten we.
De eerste band die we op het podium zagen was soloproject Unholy Analog Noisemachine die vooral bewees de technische kant van de zaak te beheersen. We misten hier vooral een duidelijk en cohorent verhaal dat overtuiging miste. Iets waar Kanonnevlees wel in slaagde. De groep trok meteen een muur van geluid op, wist het geheel creatief in te vullen en leverde, wat ons betreft, een eerste hoogtepunt af. Sterk concert.