“Als ik in de spiegel kijk, zie ik een moordenaar”. De toon is direct gezet door de opening van Blackwater Fever (2008) van Cyrus Frisch, de dolleman van de Nederlandse cinema. Wat volgt is een road movie die ogenschijnlijk zonder bestemming is, een trage trip door een verdord en desolaat woestijnlandschap. De hoofdpersoon wordt geplaagd door koortsdromen en hallucinaties. Plotseling kruipt er een man over de weg, of wordt er naast de weg iemand afgeranseld. Zelfs de soldaten met geweren lijkt hij niet te zien, of niet te willen zien. Hij rijdt stug door, ondertussen zijn vertrekpunt Las Vegas steeds verder achter zich latend. Hij pikt onderweg nog een vrouw op en er bloeit iets op tussen de twee, maar ze wordt voor zijn ogen vermoord – terwijl hij niets doet. Aanvankelijk oogt Blackwater Fever nogal bestemmingsloos, maar de eindbestemming – een burgeroorlog in Afrika – heeft een verwoestende uitwerking. Continenten bestaan niet, zo lijkt hij te willen zeggen door over een en dezelfde weg van Las Vegas naar Afrika te rijden. Samen maken we deel uit van één en dezelfde wereld, en we kunnen daarom niet de ogen sluiten voor andermans leed. Ditzelfde thema keert ook terug in zijn nieuwste film Oogverblindend – dat Cyrus Frisch in 2005 al uitbracht als theaterstuk. Zowel in het theater als in de film speelt Georgina Verbaan de hoofdrol, en dat doet ze zeer overtuigend. Ogenschijnlijk toevallig raakt ze in een telefoongesprek verwikkeld met een man in Buenos Aires. Aanvankelijk komt het gesprek zeer moeizaam op gang, maar naarmate ze meer naar elkaar opbiechten komen ze ook dichter bij elkaar. In feite is Oogverblindend meer een hoorspel dan een film. Het telefoongesprek wordt slechts sporadisch voorzien van beelden, die ook niet direct een link hebben met hetgeen er verteld wordt. Dit werkt in eerste instantie erg dwingend, maar het resultaat is uiteindelijk ijzersterk. Frisch werd berucht als provocateur, door onder andere de film Vergeef me – waarin hij als regisseur zijn acteurs letterlijk uitbuit. Ook met deze films toont hij aan een van de meest interessante figuren binnen de Nederlandse cinema te zijn. Het is goed om te zien dat hij zijn verwoestende vertelkracht ook heeft weten te vertalen naar cinematografisch sterk werk.