Wederom een nieuwe editie van de nacht: het jaarlijkse experimentele fruitmandje in Paradiso. Zoals we inmiddels gewend zijn een continue stroom aan korte optredens van uiteenlopende artiesten uit vele genres. Natuurlijk, het verrassingseffect en de veelzijdigheid staat voorop, maar kon het allemaal overtuigen?
Samen met een handvol anderen blijft The Night of the Unexpected een eigenwijs festival en kiest zijn eigen weg. Gecomponeerde klassieke muziek, experimentele popmuziek, elektronische (dans)muziek en audiovisuele performances worden zonder blikken of blozen aan elkaar gelust. En ook nog wat volksmuziek uit Java en Bali. Aldus.
De avond wordt geopend door Project Wildeman: een muzikale vertelling over de mens in de moderne stad. Mannen in pak staren in het niets, verscholen achter bureau’s. “Tijd tikt door”, scanderen de heren. Een cadans van deze woorden ontstaat en versmelt zich met een vertelling over leegte en het onomkeerbare. Theater ontmoet een vleugje muziek en poëzie. De boodschap is raak, maar Project Wildeman mag slechts vijf minuten duren. “Stilstaan bestaat niet”, zeker niet vanavond. Direct door naar de hedendaagse klassieke muziek van Ensemble MAE. Het publiek wordt echter voor een onmogelijke opgave gesteld. Of het geprojecteerde verhaal van George Perec meelezen, of luisteren naar het tegendraadse klanktapijt van het zestal muzikanten. De ogen pikken de flarden tekst mee, maar de oren hebben het te druk met het verwerken van het geluid.
Tijd voor een blik in de bovenzaal, waar een hoogzwangere Pamelia Kurstin gedreven de theremin bespeelt. Het blijft een fascinerend instrument. De aanblik van contactloos tonen en volume beïnvloeden is al meer dan negentig jaar een magisch ritueel. Kurstin laat de theremin zijn analoge verhalen van weleer neuriën, terwijl Seb Rochford (met een kapsel groter dan de buik van Pamelia) het geheel van abstract slagwerk voorziet. Overigens opmerkelijk dat de theremin een heuse Moog was. Hoe bekend de synthesizers van Robert Moog mogen zijn, de Amerikaan is ooit begonnen met de bouw van theremins.
Knalpot maakte vorig editie zijn debuut op ‘The Night..’ en keert na een succesvol toerjaar weer terug. In een jaar kan veel gebeuren en lijkt de experimenteerdrang van de heren ietwat getemperd. Het experiment blijft, echter zijn de abstracte en soms kolderieke drum – en gitaarpartijen tot bezinning gekomen. De heren zorgen nog steeds voor voldoende vuur, met piep en schuur, maar meer gelaagd en repetitief. Werk van een vers album naar verluidt. We wachten met genoegen af.
De hoofdprijs van de avond gaan naar KILLL, het liveproject uit Oslo. Gehuld in een regenboog van de meegereisde projectiekunstenaar Kyrrelys, gromt het beest en explodeert. Gitaarnoise voor geluidsmasochisten van de bovenste plank. Met één been in de snijdende riffs van de metal, het andere been in de experimentele postrock, en nog een vinger in het stopcontact van de elektronica. Voor velen wordt het teveel, handen grijpen naar de oren en met enig ongeloof wordt de tocht naar ander geluid ingezet. Niet hier, waar wordt genoten. Killing Joke op een scherpe lijn speed. De Noren grijpen bij de strot, om niet meer los te laten tot het laatste salvo is gelost. Een fikse draai om de oren, een treffend slot van een goede avond.
Wellicht smaakte niet alles even lekker uit deze overvolle mand van experiment, maar biedt de nacht van het ‘onverwachte’ een aangename gelegenheid tot proeven uit vele streken. Voor een ieder met een beetje gevoel voor avontuur was er genoeg te ontdekken, al was het alleen maar vanwege het instrument van lang geleden en een Noorse band met een L teveel die van platen maken niets moet hebben.