Animal Collective: de doodgeknuffelde troeteldieren van de hippe vogel

Op een dag, in de gespecialiseerde platenzaak Criminal Records:

Ik
Goedemorgen, platenboer. Ik wil deze cd’s kopen.

Platenboer
Daarvoor bent u hier aan het juiste adres, waarde klant, ha ha!

Ik
Dat weet ik.

Platenboer
Olala! Drie albums van Fennesz en maar liefst negen van Sonic Youth! U bent blijkbaar een kettingrocker, ha ha! Hoe dan ook, u hebt een exquise keuze gemaakt. Mag ik u complimenteren met uw muzieksmaak?

Ik
Ja, maar hou het kort.

Platenboer
Ah, eh … Nou, uit naam van de zaak: u hebt een criminele muzieksmaak! Ha ha! Ha. Ah. Kostelijk.

Ik
Zo te horen heb ik hier te maken met een komiek! Zeg eens, geinponem, op een schaal van ‘bedroevend’ tot ‘erbarmelijk’: hoe slecht zijn deze meesterwerken precies?

Platenboer
Hè?

Ik
Hoog, Sammy, kijk omhoog, Sammy, want daar is de blauwe lucht, waarin je nog net de vervliegende condensatiestreep kunt zien van een hoog over je hoofd heen gevlogen witz.

Platenboer
Ik heet Willem-Koos.

Ik
Wat kan mij dat schelen? Afrekenen graag!

Platenboer
Eén moment, alstublieft! Ik ben geen übermensch!

Ik
Helaas niet.

Platenboer
Overigens, zoals u ongetwijfeld al weet, brengt Avey Tare van Animal Collective over een paar maanden zijn eerste soloplaat Down there uit. Als u die op voorhand wenst te bestellen, dan kan dat hier eveneens, hoor.

Ik
Waarom zou ik dát in vredesnaam willen doen?!

Platenboer
O, ik meende uit uw aankopen te mogen concluderen dat u net als ik een indie kid was, en dat u dus wel mijn mening zou delen dat Animal Collective een van de belangrijkste, meest baanbrekende en minst behaagzieke indie-bands is van het vliedende decennium. Heb ik me dan vergist?

Ik
O, sodeju! Nu moet jij eens even heel goed luisteren, hé, vrind. Om te beginnen, die cd’s hier zijn louter bestemd voor polemische onderzoeksdoeleinden. Een wijdvermaard muziekmagazine heeft mij namelijk verzocht de betreffende artiesten te fileren met mijn vlijmscherpe pen. Ik schep daarover niet graag op – immers, niemand is zo bescheiden als ik! Maar jij laat me geen andere keuze, wanneer je mij verslijt voor een “indie kid” – als je me nog één keer zo noemt, dan nagel ik je kruis godverdomme aan een Christusbeeld, gesnopen? Ik ben het dan ook helemáál niet met je eens dat Animal Collective zo’n beestachtig begenadigde band is. Dat ongetalenteerde ongedierte moet even krachtig worden bestreden, met giftige woorden en grijzemuizenvallen!

Platenboer
Komaan, u kunt toch bezwaarlijk betwisten dat Merriweather Post Pavilion, de jongste langspeler van het collectief uit 2009, een mijlpaal is in de recente muziekgeschiedenis? Het album is een succulente symbiose van pop en experiment. Immers, nadat gitarist Deakin in 2007 had besloten om een sabbatical in te lassen, grepen de overige leden van het kwartet uit Baltimore zijn afwezigheid aan om hun karakteristieke sound te verrijken met een royale dosis elektronica: de in galm gedrenkte, harmonieuze samenzang van Panda Bear en Avey Tare contrasteert met een achtergrond van proggy synth-arpeggio’s, licht asynchrone loops, en ontregelende beeps en blips uit het samplinglab van Geologist. Maar waar hun grensverleggende lak aan genrebeperkingen en muzikale mores tout court voorheen nog wel eens resulteerde in kakofonische ratjetoe, etaleren ze op Merriweather Post Pavilion een virtuoze beheersing van hun vernieuwingsdrang. De plaat is niets minder dan een majestueus meesterwerk, tevens de parel aan de kroon van de hedendaagse Amerikaanse indie-rock, met een volstrekt uniek geluid – misschien mogen we zelfs gewagen van de geboorte van een geheel nieuw genre, dat we elektropsychedelica of avant-gardepop zouden kunnen dopen. Ja, ik kom ervoor uit: ik hou van Animal Collective!

Ik
Het is allang goed, geitensik, met je bokkige gemekker! Je outing als melomane zoöfiel komt nu niet meteen als een donderslag bij heldere hemel, daar je jezelf hier open en bloot suf staat te rukken op de jongens van Animal Collective – je bent uit een glazen kast gekomen, lieverd! Trouwens, als je dan toch je muzikale voorkeur van de daken gaat schreeuwen, doe dat dan op zijn minst in je eigen woorden. “Een succulente symbiose van pop en experiment”, “in galm gedrenkte, harmonieuze samenzang”, “een meesterwerk met een uniek geluid”: het zijn uitdrukkingen slash oordelen die je vrijwel letterlijk terugvindt in zowat elke bespreking van Merriweather Post Pavilion. Dat fenomeen kan allicht worden verklaard doordat veel recensies getrouwe bewerkingen zijn van dezelfde brontekst uit de indie-Bijbel: daarin staat het onfeilbare Woord van de Angelsaksische Muziekpers geschreven, en daaraan valt nu eenmaal niet te tornen, weet iedere geloofwaardigheid zoekende criticus. En jullie, vrije hippe vogels, zijn op jullie beurt de gekooide papegaaien van die devote kopiisten!

Platenboer
Oh my god, dat is zó onwaar! Schei uit met mij te treiteren, gemenerik, of ik ga gillen!

Ik
O jee, daar wellen de waterlanders al op. Ik zal mijn analyse wat kindvriendelijker verwoorden, pissebed: indie kids zijn simpelweg grote kinderen, die aan het handje lopen van Mama Muziekkritiek. Jullie liggen samen met haar onder één deken, wanneer jullie je favoriete troeteldieren Animal Collective doodknuffelen. Ik krijg eczeem op mijn koortslip van die infantiele idolatrie! Alsof een kruisbestuiving van ambachtelijk songsmeedwerk en productionele spitstechnologie nog niet eerder is voorgekomen, laat staan dat die nog nooit zo vruchtbaar zou zijn geweest! Maak eens een vergelijkende originaliteits- en kwaliteitsstudie van Merriweather Post Pavilion en, pakweg, Kid A van Radiohead, Neon golden van The Notwist of Up in flames van Manitoba. Ook bands als TV on the Radio, Yeasayer en Simian hebben al vroeger en met evenveel succes soortgelijke studio-experimenten uitgevoerd. Je bent met doofheid geslagen, door de lokroep van de Hippe Vogel!

Platenboer
Ik, met doofheid geslagen, door de lokroep van de Hippe Vogel?!

Ik
Hou je snavel, papegaai, ik ben nog niet uitgekrijst! Je stelling dat het album klinkt als niets en niemand anders, valt namelijk evenzeer aan te vechten. Zijn “caleidoscopische sound” – nog een van die holle clichéfrasen – bestaat grotendeels uit componenten die de vorige Animal Collective-releases reeds kenmerkten, en die iedereen met een elementaire kennis van de muziekgeschiedenis bekend in de oren zullen klinken. Die zogenaamd idiosyncratische zangharmonieën echoën luid en duidelijk The Beach Boys. Dat nogal ostentatieve gestoei met tempowisselingen en ongebruikelijke maatsoorten roept (traumatische) herinneringen op aan de progrock van de jaren 1970, net als hun spreekwoordelijke schijt aan conventionele composities. En die etherische soundscapes en hallucinatoire geluidseffecten rieken naar de in vloeibare lsd gedompelde psychedelische pop en rock uit de Golden Sixties. Datzelfde geldt trouwens voor de, ondanks hun aardse thema’s, bijwijlen hilarisch zweverige lyrics. Op de keper beschouwd, is de enige échte innovatie te vinden in het instrumentarium: synthesizers, software en samplers spelen de eerste viool op Merriweather Post Pavilion, ten nadele van de voordien alomtegenwoordige gitaar. Al refereert dat geüpdatete klankenpalet dan weer klip-en-klaar aan de eigentijdse pop, dance en indietronica. Nee, een noviteitenkabinet kan je de plaat geenszins noemen; hooguit een geüpgradede synthese van vertrouwde elementen.

Platenboer
Dat slaat als een tang op een varken! De stilistische omnivoren van Animal Collective mogen dan misschien wel hun eigen en het collectieve muzikale verleden recycleren, het eindproduct van hun eclecticisme is volslagen nieuw, en van superieure kwaliteit! Geen enkele andere band heeft al ooit díé specifieke invloedenbrij verwerkt tot zó’n organisch, duurzaam en – waarachtig – oorvriendelijk materiaal. Dat laatste mag verbazen, gezien het radicaal avant-gardistische karakter van de muziek. Desondanks hou ik hier een cd vast die toegankelijk is voor een breed publiek: ook mensen met een beperkte of afwijkende smaak kunnen ervan genieten, mogelijk met uitzondering van selectief dove imbecielen die vervuld zijn van blinde haat – zoals uzelf, klaarblijkelijk.

Ik
Ik voel me niet aangesproken. Ik heb aan den lijve ondervonden dat de muzikale mixtuur van Merriweather Post Pavilion even krachtig is als een uitgewerkt placebo tegen hypochondrie. De nepkunst van dat trio artistieke kwakzalvers doet me niets!

Platenboer
Dat komt omdat u ongeneeslijk blasé bent. Ik kan die diagnose met zekerheid stellen, omdat u al de bekende symptomen vertoont: lethargie, opgeblazenheid, rolkraagtrui.

Ik
Hm. Ikzelf dacht dat ik, een Flaming Lips-addict zijnde, resistent was geworden tegen psychedelica.

Platenboer
Dat kan niet de oorzaak zijn van uw pathologische onverschilligheid, want Panda Bear, Avey Tare en Geologist hebben een totaal nieuwe soort psychedelica ontwikkeld. De heren weten overigens doeltreffend te doseren: hoewel ze bij momenten alle muzikale stijlregisters opentrekken, stranden hun psychedelische spelevaarten nooit in schijnbaar oneindige bad ego trips door de Eigenwaanwereld, waar afschrikwekkende demonen als Hybris en Aanstelleritis heersen. De groepscohesie wint het van de chaos, en daardoor is Merriweather Post Pavilion een luistertrip van een verslavende schoonheid. Voor het beste effect dient u het album wel in zijn geheel tot u te laten doordringen, want het werd geconcipieerd als een sonische en thematische (het lieve leventje) eenheid. Maar daarvoor had u wellicht niet het concentratievermogen of de bereidwilligheid. Anders had u gegarandeerd een euforische luisterervaring beleefd: na een overdosis onversneden hitradio-shit op kantoor of, zoals in uw geval, in de sociale werkplaats, is dit een auditieve adrenalineshot recht in het hart!

Ik
Ik heb de (kuch) emotionele achtbaanrit (rochel) wel degelijk uitgezeten, audiojunkie. En ik moet eerlijk bekennen dat ik onderwijl niet eens kótsmisselijk ben geworden. Maar ik ben dan ook wel wat gewend op het gebied van kunstbeschouwelijke avonturen! Laat me deze gelegenheid aangrijpen om mijn verzamelmap met Wanklank-columns voor Gonzo (circus) tevoorschijn te toveren uit mijn Louis Vuitton-manbag – hup, ziezo – en effentjes te citeren uit mijn, al zeg ik het zelf, onvergetelijke hekelschrift nopens Sunn 0))): “De muziek van het Amerikaanse drone-duo dient men volgens de deskundologen niet te ‘beluisteren’, maar te ‘ondergaan’ – zoals een marteling, veronderstel ik. En het liefst nog live, want Greg Anderson en Stephen O’Malley zouden in wezen performancekunstenaars zijn (gebakkenluchtalarm!): ze concerteren bij voorkeur in kerkgebouwen, hullen zich in monnikspijen en omineuze droogijsnevelen en trakteren de toeschouwers op een “fysieke ervaring”, door hen te onderwerpen aan een purgatief pandemonium van donderende drones. Hemeltje. Dat klinkt als een bijna-doofervaring!” Ha ha, “bijna-doofervaring”! Humoristisch.

Platenboer
Nog afgezien van de vraag of een auteur die ongevraagd voorleest uit eigen werk een sneue dan wel een ronduit bespottelijke figuur is, zegt jouw Wansmaak-column of hoe heet ie me helemaal niets. Ten andere, vergis ik me of wilde u, voordat u in zelfverheffing uitbarstte, zowaar toegeven dat u stiekem best hebt genoten van Merriweather Post Pavilion?!

Ik
Mijn rubriek draagt de titel Wanklank! En het album is genietbaar, tot zover kan ik met je meegaan. Het is ontegensprekelijk de meest volwassen Animal Collective-release tot op heden, omdat het de minst kinderachtige is: in tegenstelling tot bijvoorbeeld Sung tongs uit 2004 of het drie jaar jongere Strawberry jam, is dit geen ordeloze speeltuin van een bende lawaaimakers, die de oplettende luisteraar het bloed onder de nagels vandaan haalt met moedwillig tegendraads gefröbel (niet willen luisteren naar de regels van de ritmiek, opgeruimde melodieën stelselmatig door elkaar haspelen, de oldskool indie-melancholici wegpesten met mierzoete songteksten, en meer van dat soort creatieve kwajongensstreken). Zoals je zelf al aangaf, laten de mannen hier horen dat ze hun eigenzinnige grillen inmiddels onder controle hebben. Er blijkt bovendien sprake van een grotere vormelijke en inhoudelijke coherentie, en – warempel – een overkoepelende conceptuele visie. Echter, de band mag dan al zijn persoonlijke kwaliteitsrecord hebben gebroken met zijn laatste worp, een onverbeterbare wereldplaat is Merriweather Post Pavilion beslist niet.

Platenboer
Staaf die bewering met één overtuigend argument!

Ik
Wel, het album is … (Pf, het is toch wel vermoeiend om telkens weer een originele formulering te verzinnen … Foert, ik ga ook eens de gemakzuchtige criticus uithangen, en een kant-en-klare gemeenplaats uit het vakjargon bezigen!) Het album is “potdicht geplamuurd” met ideeën, waardoor het “niet kan ademen” (ik heb geen flauw idee van wat dát precies betekent, maar hé, het klinkt buitengewoon deskundig!).

Platenboer
Tja, dat klinkt weliswaar buitengewoon deskundig, maar ik heb geen flauw idee van wat het precies betekent!

Ik
Gadverdamme! (Welaan dan, ik zal nog maar een keer de zwakheden van de cd blootleggen met zelfbedachte, diepgravende bulldozerbeeldspraak. En, en polémisant, de hype eigenhandig ontmaskeren als een lelijk overschat scharminkel zonder eigen gezicht!) Oké, platenboer, ik zal dat koeterwaals even verdietsen: de samplesvulkaan in de Roland SP-404 van klankvorser annex undergroundverkenner Geologist is op Merriweather Post Pavilion tot uitbarsting gekomen. Hij heeft een elektronicawolk vol rare geluidjes uitgespuwd over de volledige lengte van de plaat, met een aanzienlijk verminderde beluisterbaarheid tot gevolg. Alle elf de tracks, muzikale rustpunten incluis, liggen bedolven onder verschillende lagen gemanipuleerd geluid, waardoor sommige verstikken onder de drukte.

Platenboer
Jasses! Is me dat even een gezochte prulvergelijking, zeg! U beticht Animal Collective ervan een barokke stijl te hanteren, maar uw gezwollen taalgebruik is pas verdacht! Waarschijnlijk staan uw Wartaal-quodlibets bol van de hyperbolen, en beschuldigen de lezers van Gonzo (circus) ú ervan een windbuil barstensvol gebakken lucht te zijn!

Ik
Mijn rubriek heet Wanklank! Wán-klánk! En ha! Alsof ik me iets aantrek van wat die badinerende school gebakkenluchtbellen blazende bakvissen met hun bakelieten bokaalglazenbrillen allemaal binnensmonds bazelt! Bah!

Platenboer
Nou, ik heb hier stomtoevallig – dit had ook de kansberekening niet ingecalculeerd – de profielbeschrijving van de Gonzo (circus)-lezer bij de hand, en kennelijk is die “een hoogopgeleide, werkende, geëngageerde man van om en bij de 36, met een bovengemiddelde tot encyclopedische muziekkennis”. Tja …

Ik
Pf, dat zal wel de uitkomst zijn van een niet-representatieve steekproef, die het tijdschrift zelf heeft uitgevoerd onder zijn drie denkbeeldige abonnees. En zo niet, wat dan nog? Lezers van gespecialiseerde muziekbladen zijn schaapachtige kuddedieren: ze lopen zo mak als een lammetje achter hun Hippe Herder aan, in het onderhavige geval de Heilige Gonzo (circus), en herkauwen in hun blogtroggen het leesvoer dat Hij hen heeft voorgekauwd. Hun lasterlijke, eensluidende geblaat over mij toont slechts aan dat een vrijdenker al gauw het zwarte schaap is in het artistiekerige alternatievelingenmilieu. Het bewijst in genen dele mijn ongelijk, wel integendeel! Daarom zal ik mijn weggehoonde verwijt nogmaals herhalen: jouw lievelingsgroepje lijdt aan pronkzucht, waardoor Merriweather Post Pavilion gekunsteld aandoet. De nummers lijken etudes van een soort hypermoderne ornamentele muziek. Hm. Misschien mogen we inderdaad zelfs gewagen van de geboorte van een geheel nieuw genre, dat we rockoco zouden kunnen dopen. Ja, ik kom ervoor uit: ik hou niet van Animal Collective!

Platenboer
Laat me daarop reageren met een toepasselijk spreekwoord uit het Indiesch: de goth verwijt de waver dat hij zwart draagt. Voor uw spreek- en schrijftrant bestáát er al een benaming: ‘verbalisme’ – u zwelgt zodanig in taal, dat u ei zo na stikt in uw lucullische, maar volkomen halfbakken letterbanket! Doch ach, zoals mijn leraar Duits altijd zei: “De coloribus et gustibus non est disputandum.” En in principe siert het u dat u zich niet slaafs voor het strijdkarretje laat spannen van de keizer van de Goede Smaak, de machtswellustige hypemaniak Criticus Tyrannicus Pitchfork-O-Dorkus. Animal Collective maakt per slot van rekening rorschachmuziek: wat de luisteraar erin hoort, is afhankelijk van zijn of haar persoonlijkheid. Zo kan ik uit uw interpretatie afleiden dat u een kleingeestige, pedante cultuurbarbaar bent!

Ik
O, en dat alleen omdat ik niet vrolijk aanpik bij de conga van kirrende critici die achter Sunn 0))) en Animal Collective aan host?

Platenboer
Citeerde u nu net alweer uit uw kutcolumn over Sunn 0)))?

Ik
Eh, ja. Hé, als Animal Collective vondsten mag hergebruiken, dan ik zéker! Maar wie denk jij eigenlijk wel dat je bent? Ik éís dat jij je ogenblikkelijk verontschuldigt voor je klantonvriendelijke gedrag!

Platenboer
Indien ik u op de een of andere manier zou hebben beledigd, dan bied ik daarvoor mijn excuses aan. Ik wilde u alleen maar deelgenot maken van een genot! U ziet er immers zo pissig uit als een incontinente zeikstraal die een kou op de blaas heeft opgedaan tijdens een partijtje plasseks met een droogpruim, en net heeft gemerkt dat de luiers zijn uitverkocht, terwijl hij hoognodig moet, maar er aan de kassa van de supermarkt een lange rij strontzatte kakmadammen staat, die stuk voor stuk grote boodschappen hebben gedaan, waaronder de laatste dozen luiers, die ze hoogstwaarschijnlijk dadelijk zullen gebruiken bij een partijtje poepseks met een incontinente schijtkont die er zo bescheten uitziet als, tja, u. Afijn, weet u wat u zal opkikkeren? Dit exemplaar van Person pitch, de recentste solorelease van Animal Collective-zanger Panda Bear uit 2007, dat ik u aanbied voor het ronde bedrag van 0 euro! Haast u tussen de neerslachtige buien door naar huis, stop het schijfje in uw cd-speler, en zet uw oren open voor een zomerbries van verfrissend verklankte levenslust, teneinde uw muffe hartkamers te luchten!

Ik
Welke surrealist schetst mijn verbazing: een indie-missionaris die met onverdroten bekeringsijver het evangelie van Panda Bear verkondigt?! Ha! Ik moet je helaas teleurstellen, Sint-Fanaticus, beschermheilige der dweepzieken: je predikt hier voor de heidenen. Ik benader de Godenzoon van de alternatieve Opperband als een diepongelovige thomas; mijn credo luidt: “Eerst horen en dan geloven!” En de paar poppsalmen uit Person pitch die ik reeds heb beluisterd, openbaarden zich alvast niet als wonderlijke bewijzen van Panda Bears goddelijke scheppingskracht. Die zomerbries uit je parabel is mijns inziens veeleer een donderende veest, recht uit de ruftende reet van een winderige petomaan. Ik vraag me overigens af waarom de Hippe Heiland Person pitch heeft uitgebracht onder Zijn eigen naam – nou ja, Zijn scoutstotem.

Platenboer
Omdat het de allerindividueelste expressie is van zijn allerindividueelste emotie!

Ik
Dat is een nonsensvers, Willem-Koos. De muziek werd immers bereid volgens een aloud familierecept: men neme een handvol jonge en belegen genres, mix die zodat een halfzachte mengelmoes wordt verkregen, leng aan met een slap aftreksel van straffe kost uit grootmoeders platenrek, garneer ten slotte met karamellenverzen et voilà: rockoco à la Animal Collective. Serveer met een sausje van kunstzinnigheid. Dat muzikale equivalent van een casu marzu doorspekt met surströmming valt kennelijk in de smaak bij van die zelfverklaarde “cultuurvreters” zonder smaak: zulke types hebben er de mond van vol, en bedienen zich in hun verzaligde commentaren steevast van het onsmakelijke kwalificerende adjectief ‘lekker’. Een culturele fijnproever als ik, daarentegen, die lust er geen pap van!

Platenboer
Vooroordelen hebben vele voordelen. Zo ontheffen ze polemisten, die beroepshalve ongeschoolde hersenarbeid verrichten, van het journalistieke plichtsbesef om met kennis van zaken te spreken, en bijgevolg ook van een hoop afmattend researchwerk. Tegelijk degraderen ze hen evenwel tot het niveau van een derderangscriticaster uit laagste afdeling van de amateurkretologie! Neem nou een Jurgen Tas, alias “de Vinnie Jones van het Nederlandstalige recensentengild”: die zondagscolumnist trapt naar verluidt te hooi en te gras internationale topmuzikanten de grond in, en schopt terloops zelfs hun supporters tegen de schenen, in het geheel niet gehinderd door enig kritisch inzicht of schoonheidsgevoel. Dergelijke verbale schoffelaars, die doelbewust en arbitrair artiesten onderuithalen met een gestrekte pen, horen niet thuis in het kunstenveld!

Ik
Hé! Ik bén Jurgen Tas!

Platenboer
Oh! Wat een, ha ha, hilarisch toeval alweer! En wat een twijfelachtige eer om de vleesgeworden botheid in levenden lijve te ontmoeten.

Ik
Ik ben gewoon de authentieke stem van een nieuwe lichting militante critici from tha hoodz of Flanders, homeboyeeee!

Platenboer
Ja, u bent waarlijk de Kanye West van de contemporaine Vlaamse kunstkritiek: the vocoder of a generation!

Ik
Fuck you!

Platenboer
Quod erat demonstrandum: u bent een wandelende opgestoken middelvinger. Nou, ik vind uw vileine vitterij zwaar kut, om even kunstwetenschappelijke termen in de mond te nemen. Talenten als Panda Bear zijn zeldzaam; hij behoort, net als bijvoorbeeld Grizzly Bear en Bonobo, tot een bedreigde artiestensoort. En zijn jongste worp Person pitch is eenvoudigweg beregoed!

Ik
Panda Bear mag dan wel een veel hogere aaibaarheidsfactor hebben dan de voornoemde indie-specimens, hij reikt nog niet tot aan hun enkels, zelfs al hebben de muzieksnobs hem op een hemelhoog voetstuk geplaatst. Maar genoeg gekibbeld! Want ik denk dat je met de neerslag van deze moesjawara onderhand al zes A4’tjes zou kunnen vullen. Afrekenen graag!

Platenboer
Met plezier. U bent me dit bedrag verschuldigd.

Ik
Ziezo! Kun jij dat geld binnenkort dan weer verspillen aan dat doodgeboren prematuurtje van Avey Tare.

Platenboer
Dat lijkt me een lumineus idee! Ik zag u aan voor een kunstwereldvreemde filister, doch verhip, u blijkt uitstekend op de hoogte van de state of the arts!

Ik
O, absoluut. Ik meen zelfs te weten uit welke newagecompilaties Geologist zijn sounds of the rain forest-samples en ayurvedische vibrato-loops plukt!

Platenboer
Wow! Welk een ontzagwekkende eruditie! Ik moet ootmoedig mijn intellectuele meerdere in u erkennen, en wil me nogmaals verontschuldigen voor mijn onwellevendheid: ik onderken thans dat ík de oproerkraaier ben door wiens schuld deze disputatie is ontaard in een ordinair haantjesgevecht. Vergeeft u me, ik raakte gefrustreerd, omdat ik niets kon inbrengen tegen uw doorwrochte en overweldigend eloquente argumentatie. Laten we overeenkomen dat we niet tot overeenstemming zijn gekomen inzake Animal Collective. En laten we dit geschil een gentleman’s disagreement noemen.

Ik
Je nauwverholen monkellach verraadt ironie.

Platenboer
Ik ben serieus, mijnheer! Ten bewijze van mijn oprechte berouw, zal ik twee stuks van Avey Tares soloalbum vooruitbestellen: een voor mij en een voor u, dat u te gepasten tijde voor nop mag komen afhalen!

Ik
Godverdomme, ik heb het u reeds te verstaan gegeven: ik laat die kelk lauwe bocht liever aan mij voorbij laat gaan. Maar hé, laat dat jou niet tegenhouden om Down there te zegenen aan het altaar van de alternatieve muziek, als zijnde een bloedmooi offer dat werd gebracht door een Uitverkorene van de almachtige Pers, tot vergenoeging van de zonderlinge artistiekelingen.

Platenboer
Door uw weerspannigheid dreigt u de boot te missen die de volgende hype aan boord heeft, hetgeen uw positie als polemist bij Gonzo (circus) ernstig zou hypothekeren.

Ik
Aanhoort het eenstemmige dreigement der animalisten: “Wie zich niet conformeert aan ons conformisme, zal worden verbannen uit de incrowd!” Naar een uithoek van Cyberië, ware dat dan in mijn geval: de alziende smaakpolitie poogt dissidente stemmen monddood te maken, door hun geen platform te bieden of hen hun platform af te pakken (immers, als er kritische woorden vallen op een persoonlijke blog, en er is niemand online om ze te lezen, maakt die mening dan wat uit?). Ik mag evenwel hopen dat Gonzo (circus) de vrijheid van meningsuiting respecteert, en in mijn loochening van Down there geen aanleiding vindt om me weg te saneren. Hoe dan ook, de aanvankelijk utopische indie-scene, waarin elke opinie gelijkwaardig was en de Pavement- en Pixies-cassettetjes van de kids behoorden tot het gemeenschappelijk eigendom, is verworden tot een orwelliaanse machtsstaat. Het is werkelijk kafkaësk! Maar nu moet ik ervandoor, beste plurk, want ik heb mijn intelligentieslaapje nodig.

Platenboer
Pleur op, pleurislijder!

Ik
Toedeledokie!

Platenboer
Ploert.

* Geen Animal Collective-leden werden gedeerd tijdens het schrijven van deze column.