Jimmy Edgar is met stip de meest virtuoze electroneut die je live aan’t werk kan zien. Niet alleen springt hij moeiteloos en met een perfect natuurlijke feel van het ene genre naar het andere, zijn beheersing van z’n instrumentarium en software is ongezien. Constant kom je oren tekort, terwijl hij weer achteloos een jazzy riedel uit z’n synth plukt, een klein accent uit de mix naar voren haalt, en tussendoor even een variatie op z’n ritme programmeert.
Dit is wat de term ‘intelligent dance music’ anno nu zou moeten omvatten: geen genre op zich, maar een breinsmeltende hybride die alle grenzen overboord smijt. Soms was dit optreden bijna té veel input om ineens te verwerken, maar dagen later zinderen we nog altijd na. Wisten wij veel dat dit niet eens het hoogtepunt van de avond zou worden…
Maar eerst werd ons nog een blik gegund (nou ja) op het andere uiterste. Atari Teenage Riot, dames en heren, is een museumstuk geworden, en geeneens een goed onderhouden exemplaar ook. Terwijl afgezaagde breakbeats en beschamend gedateerde synthbassen voorbij waaiden, stond Alec Empire nog steeds dezelfde uitgeholde slogans te scanderen. Vroeger geloofden we het nauwelijks maar vonden we’t wel lachen, tegenwoordig is ook de lol eraf. Nogal wat fans blijken het nog steeds fantastisch vinden, maar nostalgie is dan ook een sterke drug. Wij houden het al snel voor bekeken, en verzekeren ons een plaatsje vlak voor de triptiek van videoschermen die dreigend hangen te wachten op het aantreden van Chris Cunningham.
Soms is het al moeilijk is om treffende bewoordingen te vinden die een muzikale ervaring kunnen vatten. Maar om Chris Cunningham Live te omschrijven, schieten woorden al helemaal te kort. We kunnen u het concept meegeven: drie schermen, die soms in tandem, soms in contrast een spervuur van beelden weergeven. We zien originele, verknipte en herwerkte fragmenten uit ’s mans videoclips en kortfilms, maar ook onbekend en nieuw materiaal. Afwisselend provocerend, gewelddadig, grappig, lieflijk, sensueel, pornografisch, meeslepend, afstotelijk, hypnotizerend. Soms dit alles tegelijk. Af en toe schiet er een laserstraal of lichtgordijn over onze hoofden. Cunningham dirigeert het geheel, nauwelijks zichtbaar achter een grote mengtafel, en voorziet de beelden van eigen composities en remixes of edits van andermans muziek. Vat u het zo’n beetje? Ik kan u verzekeren: u heeft geen idee. Meer dan tien jaar na z’n hoogdagen begeeft de kluizenaar zich nog eens onder het plebs, en bewijst nog steeds lichtjaren voor op zijn tijd te liggen. Het beste dat we dit jaar op Dour zullen zien, is geeneens een concert.
Wat kan een mens daarna nog doen? Alors en dance. Onze afspraak met Carl Craig hebben we gemist, maar ouwe getrouwe Dave Clarke volstaat ruimschoots. We wippen ook nog even binnen bij A-Trak– de meervoudige dj-kampioen die ook al enige tijd goeie sier maakt als remixer, en dit jaar een hitje scoorde op de nationale radio met zijn remix van Yeah Yeah Yeah’s ‘Heads Will Roll’. Logisch dus, dat hij op Dour z’n turntablistics op stal hield, en koos voor een complexloos feestje met iets te rechtdoor gebonk. Verrassend genoeg slaagde de Luikenaars van Forma.T All Stars (een toonaangevend feestcollectief) er daarna wél in om ons nog op smaakvolle wijze met enkele afwisselende dj-sets de nacht in te leiden.
CODA: De Red Bull deejays op de camping hebben vandaag besloten om ons niet uit onze slaap te houden met hun stampers. In plaats daarvan wachten ze geduldig tot we dankbaar zijn ingedommeld, om ons dan des te harder en onaangenamer wakker te schudden. Her en der beginnen er wanhopige plannen gesmeed te worden om deze asociale promostunt voorgoed het zwijgen op te leggen.