Deze keer geen klassiek of opera op het chique landgoed van Duivenvoorde, maar een minikunstfestival met boerenbanket, muziek en performances. Vele jonkvrouwen en baronnen uit Voorschoten en omstreken toogden zich naar het kasteel, Gonzo (circus) deed hetzelfde.
Het kasteel Duivenvoorde ligt gelegen aan de zuidkant van het dorp Voorschoten. Leidschendam en Wassenaar zijn niet ver weg. Dit zijn de contreien van stand en adel, genesteld in de groene polder van gereformeerd Zuid-Holland. Terwijl de bus draait door de straten van Voorschoten, dacht ik Henri Osewoudt te zien lopen, mogelijk net voor of net na zijn ontmoeting met Dorbeck. Lang geleden dat ik ‘De donkere kamer van Damokles’ van Hermans heb gelezen. Ook geen blauwe tram gezien. Wat geeft het, het is een prachtige zomerdag, het landgoed is niet ver meer, het begin van wat een ongedwongen avond zou worden.
De historie van het kasteel met een ruim landgoed gaat terug tot 1226. De eerste vijf eeuwen bewoond door dezelfde familie, nooit verkocht en altijd door vererving van eigenaar verwisselt. Een zekere jonkvrouw heeft in 1960 het erfgoed ondergebracht in een stichting, en viert de Nacht van Duivenvoorde dit vijftig jarige bestaan.
Terwijl er in de openlucht nog druk wordt gekookt voor het boerenbanket, zijn de meeste gasten in het kasteel te vinden. Een gebouw met overigens meer het gevoel van een groot landhuis dan een burcht. In een van de kamers boven staat de installatie ‘Masterzz of Mask Duistruction’ van Aynouk Tan. Een tal aan opgedofte paspoppen met een knipoog naar de Bals Masqués van de 17e eeuwse elite verbeelden het feest van de anonimiteit van toen. Een strobo flikkert onrustig, een brok goedkope techno beukt uit de speakers. Even stilstaan, maar niet een beeld wat uitnodigt tot langdurig kijken. Beneden vertellen suppoosten over de familieportretten en inboedel, het publiek knikt instemmend. Gemoedelijk leeft men toe naar de voortzetting van het diner.
Het heeft zijn charme, een ellenlange tafel op het kiezelpad onder de laanbomen. Rond de 200 mensen zitten naast elkaar, grote schalen aan lekkernijen worden gebracht, etend en drinkend op een mooie zomeravond. Het voelt als een familiejubileum of een bruidspartij. Alleen de spelende kinderen ontbreken nog. Kunstenaars Gabriel Lester en Michael Portnoy verrassen de volgegeten aanwezigen. De één rent manisch in pak over de gehele tafel, druk een monoloog afstekend. De ander verschijnt als nar en doet hetzelfde, zonder tekst. Toegegeven, de boodschap van de performance bleef volstrekt onduidelijk. Vermakelijk was het echter wel.
Terug naar het kasteel waar fotograaf en schrijver Hans Aarsman in de balzaal een korte lezing houdt. Hans neemt zichzelf niet al te serieus en grapt aan de hand van Flickr-foto’s van het kasteel over comments en onbeholpen fototechnieken. “Flickr is hemel op aarde”, roept Aarsman met een grijns, terwijl we kijken naar de zoveelste identieke shot van het kasteel, alleen deze keer met de achtergrond in zwart-wit en de voorgrond in kleur. De rode wijn had bij de gasten in elk geval zijn werk gedaan, de lachers waren op de hand van een ietwat flauwe Aarsman. Even naar buiten voor wat landgoedverkenning dat er perfect ingericht bijligt, en weer terug naar de balzaal voor wat geluidskunst.
Wouter van Veldhoven en Machinefabriek zitten tegenover elkaar aan een klein tafeltje vol analoge apparatuur en allerhande voor een elektro-akoustische improvisatieset. Een lui bed aan loops en speeldoosbliepjes schuurt tegen een kleine drone in de verte. Het is mooi, maar het geluid in de zaal is niet op sterkte en is het onmogelijk om echt mee te worden gevoerd. Maar toch, de compensatie ligt verscholen in de locatie, dat alles net even wat meer glans geeft. De ruimte is er één van weelde uit vorige eeuwen, waar geschilderde portretten neerkijken op de gasten. Ondertussen gaat buiten de zon onder, ijs en koffie staan klaar. In de openlucht sluit Koen Nutters de avond af. Een stuk voor contrabas, sinustonen en papier waar ook Machinefabriek een bijdrage levert, nu zonder elektronica. Het was misschien te stil, daar zelfs het kraken van de ijshoorntjes de partituren overstemden. Maar het geluid versmolt mooi met de omgeving waar de treinen in de verte doordenderden en een hinnikend paard onverwacht de solo voor zijn rekening nam.
Een avond die wederom bewees dat een authentieke locatie een sleutel kan zijn tot genoegdoening. Het upper-class gevoel door het Voorschootse publiek paste bij de locatie, en was er deze avond voor elk wat wils. Het banket als rode draad goed gekozen, het programma ongedwongen door opzet en ruimte van het landgoed. Goed vertoeven dus, Voorschoten is zo slecht nog niet.