Aan reünies geen gebrek de laatste tijd, maar naar de verrijzenis van Polvo keken we toch wel uit. Hun tegendraadse, noisy rock blijft dertien jaar na de eerste vervaldatum volstrekt uniek klinken, en als het viertal tussen Parijs en Helsinki door een tussenstop maakt in De Kreun in Kortrijk, wel, dan moeten wij daar gewoon bij zijn.
De groep stond op het podium zoals we een beetje verwacht hadden: bescheiden, als in een repetitiekot, alles zo goed mogelijk naspelend, regelmatig elkaars blik zoekend om goed op elkaar in te kunnen spelen, en zonder al teveel interactie met het publiek. Zoals dat hoorde in hun tijd en in deze scene, schuift Polvo geen frontman naar voor. Dat betekent: twee zangers-gitaristen aan weerszijden van het podium, een microfoonloze bassist in het midden. Weinig zang ook in het eerste deel, en de nummers hingen ook wat los aan elkaar, zodat het optreden wat dynamiek miste. Het publiek kwam voor Polvo, zoveel was duidelijk, uit alle uithoeken van het land zelfs, maar kwam nooit dichter dan twee meter van het podium – iets waar ook Polvo zich comfortabel bij leek te voelen. De eerste helft van het optreden was dik in orde, daar niet van, maar van alle kleppers die netjes in ons muzikaal geheugen opgeborgen lagen kwam er niet één aan bod.
Het was dus erg lang wachten op het verlossende ‘Enemy Insects’, het moment waarop het feestje echt kon beginnen. Hiervoor kwamen we: een blij wederhoren van een oude ‘hit’, eindelijk wat beweging in de zaal, hechter samenspel, en zowaar ook wat beweging op het podium. Deze eerste adrenalinestoot werd onmiddellijk gevolgd door ‘Beggar’s Bowl’, dé uitschieter van hun nieuwe plaat, en man, man, man, wat een nummer, alles zit perfect in die song, tegendraads maar catchy as hell. Dit moet het nummer zijn dat we vorig jaar het meest gedraaid hebben, en ook live bleef het meer dan overeind. Alle tussen-nootjes, accenten en effectjes zaten perfect op hun plaats en de groove had geen enkel zwak moment. De avond leek niet meer stuk te kunnen, maar was ook amper begonnen, en het voelde dan ook wat onwennig aan toen het viertal toen al het podium verliet. De zaal was net op temperatuur aan het komen en riep Polvo dan maar terug, zij het met niet meer enthousiasme dan je kan verwachten van een honderdtal mensen dat nog niet helemaal overtuigd was. Blijf dan gewoon staan, denken we dan.
Even was onnodig de vaart eruit, maar de sfeer zat er een seconde later weer in met ‘Feather Of Forgiveness’ uit ‘Exploded Drawing’. Zowaar een meezinger, naar Polvo-normen, en waar de zang eerst wat verloren ging in de noise klonk ze tijdens de bissen op volle geluidssterkte. Heerlijk. Afsluiter – veel te vroeg – was ‘Fast Canoe’, uit dezelfde plaat. Wat kunnen we zeggen? Ook dit was weer perfect, maar het had zoveel meer mogen zijn. Drie klassiekers, het is wat mager voor een groep die naast de comeback-plaat kan putten uit vier platen, drie ep’s en een hoop singles. Maar: we hadden het niet willen missen, en volgende keer, waar dan ook tussen Parijs en Helsinki, zijn we er weer bij.