Een nieuw meerdaagsfestival in Amsterdam waar vernieuwend elektronische muziek centraal staat. Uiteraard is Gonzo (circus) er als de kippen bij en doet verslag van vier avonden en nachten in de Melkweg.
In de vertrouwde kleine zaal van de Melkweg is het de eer aan Dopplereffekt om het festival te openen. Een naam om u tegen te zeggen en al jaar en dag voer voor de nodige speculaties dankzij de deken van geheimzinnigheid waar de leden zich lang onder hebben verschuilt. De bezetting mag bij vroegere werken nog steeds een mysterie zijn, maar Gerard Donald is de drijvende kracht achter Dopplereffekt. Begonnen als hommage aan het werk van het mythische Drexciya – waar Donald samen met de in 2002 overleden James Stinson het electrolandschap voorgoed heeft veranderd – vertolkt Dopplereffekt nihilistische toekomstmuziek waar de wetenschap de grootste bedreiging voor de mensheid vormt. En net zoals het moederschip Drexciya, bleef ook Dopplereffekt diep verstopt in de schaduw van eigenzinnigheid en hield zich ver weg van interviews, live-optredens en iedere vorm van persoonlijke exposure. Donald deed nog eens extra verwarring zaaien met vele aliassen als Japanese Telecom, Arpanet en Heinrich Mueller zonder ook maar één aanwijzing weg te geven op de platenhoezen. Het rookgordijn is sinds een paar jaar redelijk opgetrokken mede dankzij een interview in The Wire, en de start van een carrière op de bühne. Daar mocht de wereld voor het eerst kennismaken met het verborgen lid Michaela To-Nhan Bertel, die waarschijnlijk sinds ‘Linear Accelerator’ (2003) een constructieve bijdrage levert aan Dopplereffekt.
In de welbekende apathische pose staan Gerard en Michaela tegen over elkaar, gemaskerd, stoïcijns, ieder een Korg voor het bewegingsloze lichaam. Track na track wordt de gecultiveerde sound van afstandelijke electro drijvend op minimalistische synths achteloos gepresenteerd. Het mag benoemingswaardig zijn hoe lang Gerard Donald blijft manouveren binnen de eigen gestelde marges van zijn elektronische geluid. Bij Dopplereffekt zal de wetenschap, het minimalisme en de klinische ritmes altijd het uitgangspunt vormen, wat er ook gebeurd. En dat is knap. Maar enkelen weten trouw te blijven aan een zelfgecreëerd uniek geluid. Oud werk van het album ‘Calabi Yau Space’ (Rephlex, 2007) vermengt zich met recente uitgebracht plaatwerk, en ook het zijproject Zerkalo komt voorbij. Het bad van afstand en vervreemding loopt langzaam vol. Maar hier en daar luisteren we ook naar minder indrukwekkende stukken, en de aandacht verslapt direct. Maar toch, het is nooit lang wachten tot de juiste koers weer is gevonden, en is het weer goed vertoeven in het spectrum van de electro uit de verre toekomst.
Gerard en Michaela zijn twee wassenbeelden. Echter een nerveus spartelende linkerhand van Donald doet dat idee doorbreken. Hij is de dirigent, Michaela volgt en neemt over waar nodig. Toegegeven, de sequencer doet grotendeels het werk, bij vlagen speelt Gerard akkoorden en houdt Michaela de armen strak langs het lichaam. Zo is het, en waarschijnlijk nooit anders geweest. Na een uur is het slot aldaar, het up-tempo stuk doorbreekt al vroegtijdig de droom. Dansen doen we tenslotte maar later. Heer en dame verdwijnen van het podium en de Korgs mogen het applaus in ontvangst nemen. De machine regeert, en de mens weet dat stiekem maar al te goed.
De vloer loopt snel leeg. Sigaretten en bier roepen maar niet te lang. Funckarma treedt aan. Twee Apple-logo’s staren in het niets en zo doen de gebroeders Funcken mogelijk ook. Het is alles behalve een logisch gevolg op Dopplereffekt, en helaas maken de heren bar weinig indruk. Deze Nederlandse vertolkers van de uitgemolken Warp-sound van de jaren ’90 konden helaas nooit tippen aan de inspirators. IDM voor miljoenen, gezichtloos, altijd net even te flauw en te lief. Uitstapjes onder de noemers Quench en Cane mochten ook niet baten. En anno 2010 zit die sound er nog steeds ingebakken, en kan de verhipte beats geleend uit dubstepland niet verbloemen dat Funckarma geen plaats heeft op een festival dat ‘vernieuwende’ muziek wenst te pretenderen. Gelukkig is er altijd nog bier, en Applescal.
De jonge Haarlemmer gooit hoge ogen met zijn laatste release ‘A Mishmash of Changing Moods’. Een mooie exercitie waar gebroken beats prachtig aansluiting vinden met warme synths, en is duidelijk de release van dit moment voor het Keulse Traum Schallplatten. Helaas is er live weinig terug te vinden van de rust en melancholie die heerst op het album, en tapt Applescal uit een vaatje van Border Community, waar mannen als James Holden en Nathan Fake flirten met trance binnen de techno. Het was iets teveel four-to-the-floor, enigszins logisch voor het dansminnende publiek op dit tijdstip, maar kon geen indruk maken en was het optreden slechts een exercitie zoals zo vaak behoord in dansvloerland. Gui Borratto begon nog ergens om 2:30. Dat was echter te laat voor uw recensent, want er lag op dat moment nog drie dagen nachtwerk in het verschiet.