Op de dag dat de lente eindelijk doorbreekt, mogen we hopen, volgt voor ons het dessert van Les Nuits Botanique. Nog één keer laden we ons op om in de Orangerie van de Botanique vier groepen te gaan bekijken.
De eer om de spits af te bijten was weggelegd voor de Nieuw-Zeelandse Anabel Alpers. Als Bachelorette combineert zij elektronische beats die neigen naar de jaren 1980 met haar delicate stem. Deze vrijgezelle is op haar zondags gekleed met een grote strik op haar jurk. Alleen wordt het geen strik rond haar optreden. Daarvoor zijn de songs toch iets te vrijblijvend en éénvormig. Hier en daar horen we wel goede aanzetten zoals in de onuitgegeven afsluiter ‘Blanket’. Ook aan de visuals van het optreden moet nog worden gewerkt. Op de tafel met haar apparatuur staat een laptop met het scherm naar het publiek gericht. Daarop zien we in het klein de visuals die achter haar worden geprojecteerd. We zien vooral behoorlijk knullige beelden die gemaakt lijken met een Commodore 64. Dat is natuurlijk wel behoorlijk jaren 1980, maar toch. Iets meer moeite had wel gekund.
De volgende groep op de affiche, Warpaint, was één van de redenen waarom we vanavond afzakten naar de Brusselse Botanique. Uit hun eind vorig jaar verschenen EP ‘Exquisite Corpse’ hoorden we de laatste weken al een aantal uitstekende nummers. Op die EP combineert dit vrouwelijke viertal op subtiele wijze folk en aan The Cure verwante New Wave. Wij waren dan ook buitengewoon benieuwd of ze dit ook live waar konden maken. En of ze daar in slaagden. Ze grepen ons met hun donkere soundscapes bij het nekvel. Soms, heel soms, verslapte de greep. Maar toch. Een hoofdrol leek weggelegd voor de subtiele baslijnen van Jenny Lindberg. Met het nummer ‘Billie Holiday’ bewezen ze echter dat ze dit niet nodig hebben. De bas werd even aan de kant gezet, waardoor we het ‘Minor Treath’-opschrift op de achterzijde zagen, en driestemmig fluisterden ze ons de letters van de titel in de oren. Eenvoudig, maar bloedstollend mooi. We vroegen ons af of zij een kleine bedreiging konden zijn van de hoofdact van vanavond.
Vooraleer we daar echter uitsluitsel over kregen moesten we eerst nog Surfer Blood doorstaan. Deze vijf jonge snaken zijn afkomstig uit Palm Beach, Florida. De frontman ziet eruit als een zestienjarige kid. Hier en daar wordt over deze jongens geschreven dat ze één van de bands gaan zijn die dit jaar nog doorbreken naar een breder publiek. Dat zal misschien wel zo zijn, maar als het basis van dit optreden moet gebeuren, dan liever niet voor ons. Dit was zeer saaie zomerse pop ontdaan van alle weerhaakjes. Het charisma van de frontman heeft dan misschien wel effect op tienermeisjes, te zien aan de eerste rijen, maar wij vonden dit niet echt te pruimen. Uit ellende verlieten wij de zaal voor het optreden was afgelopen. Bij het verlaten van de zaal stoten wij op de merchstand. Als we daar opmerken dat deze band t-shirts heeft met daarop het beeld van ‘Unknown Pleasures’ van Joy Division waarboven hun bandnaam staat, lopen wij hoofdschuddend door. Enig respect zou geen kwaad kunnen, jongens.
Het festival Les Nuits Botanique wordt voor ons afgesloten met een optreden van het uit Montreal, Canada afkomstige Wolf Parade. Kernleden van deze band zijn Spencer Krug en Dan Broeckner. Beide heren hielden er de laatste jaren ook min of meer succesvolle zijprojecten op na. Krug was actief met Sunset Rubdown. Broeckner vormde samen met zijn vrouw het onderschatte Handsome Furs. Hier stonden ze weer samen op het podium. Op dit moment werken ze aan een opvolger voor het bejubelde ‘At Mount Zoomer’ uit 2008. Op die plaat koppelen ze indierock aan geluiden uit de New Wave. Iets wat ze hier ook proberen te doen. Het zijn vooral de nummers die gedragen worden door de rauwe stem van Dan Broeckner die vanavond het best uit de verf komen. Nummers als ‘Language City’ en ‘Fine Young Cannibals’ zorgen voor de nodige auditieve opwinding. Uit de op stapel staande nieuwe plaat worden ook een aantal nummers gelost. Van deze nummers waren wij nog niet helemaal overtuigd. Dat hoeft ook niet echt een probleem te zijn, ‘At Mount Zoomer’ is ook met vertraging bij ons binnengekomen en werd uiteindelijk één van onze lievelingsplaten van 2008. Dit optreden was ook echter een beetje aan de wisselvallige kant. Of was dat gewoon het zondagavondgevoel dat ons overviel.
Helemaal overtuigd van de optredens van deze avond waren we dus niet. Er had een zoveel mooiere en consistentere affiche ingezeten vanavond. In een aanpalende zaal speelde het indiesnoepje van dit voorjaar, Avi Buffalo. Zet Avi Buffalo, Warpaint en Wolf Parade samen vanavond en je hebt een volgens onze bescheiden mening betere affiche. Maar goed, dat is nu te laat.
Gezien: Les Nuits Botanique – Brussel – 16 mei 2010