Imagine: 26th Amsterdam Fantastic Film Festival – 21 april 2010

The Crazies is een remake van George Romero’s film met dezelfde naam uit 1973. Een vliegtuig met chemische wapens (op transport naar een fabriek om vernietigd te worden – door de lucht!?) stort neer in een rivier waar ook een dorp in de buurt zijn drinkwater uit put. Het wapen blijkt ontworpen om samenlevingen te ontwrichten, en dat werkt aardig. Geen ondoden dus, maar ontspoorde burgers, en een echte zombiefilm is The Crazies dan ook niet (de geïnfecteerden zien er meer uit als junkies op zoek naar een volgende fix). Dat maakt het initieel ook spannend; wanneer een schijnbaar normale man met een shotgun het honkbalveld oploopt brengt brengt dat meteen redeloze moordpartijen op scholen in herinnering. Maar al snel blijkt dat er iets anders aan de hand is en ladingen militairen, amper menselijk achter alom aanwezige gasmaskers, dalen neer op het stadje voor de gebruikelijke eufemistische containment. Vanaf dat moment is het business as ususal: de hoofdstraat in de hens, paranoia over wie wel en wie niet geïnfecteerd is en een hoop lijken. Veel hebben wel al eerder gezien, al zitten er een paar inventieve scènes in, zoals wanneer een viertal op de vlucht met hun auto schuilt in een wasstraat die meer dan alleen zeep, water en borstels blijkt te bevatten. Niks echt bijzonders, maar wel vermakelijk.

De meeste lol bij het Canadese The Wild Hunt had ik aan het kijken naar de idiotie van volwassen mannen die zich uitdossen als Viking of ridder (maar vooral niet als elf – “elves are gay!”) en door de bossen rennen met piepschuim zwaarden tijdens een weekendje live action role playing. Ruzies zijn van het niveau “Jij bent dood! Nee, JIJ bent dood!” terwijl een als vlinder uitgedoste scheidsrechter er voor probeert te zorgen dat iedereen zich aan de regels houdt. Het plot draait om de een jongen die het weer goed wil maken met zijn vriendin, die als ontvoerde prinses figureert in een LARP-avontuur. De enige manier om haar te spreken te krijgen is door ook mee te spelen, wat hij schoorvoetend doet, aangespoord door zijn broer die als Vikingleider vooral zwaaiend met een hamer Thor aanroept. De prinses is in handen van een kwaadaardige tovenaar (zo gaan die dingen) en moet bevrijd worden. Vanaf dat punt is het chaos en uiteraard gaat het mis wanneer een paar enthousiastelingen feit en fictie niet meer uit elkaar kunnen houden. Ik had gehoopt dat de film gaandeweg de steeds sterkere inleving van de LARP-ers in hun rol zou laten zien tot het onvermijdelijke punt waar ze er werkelijk in geloven, maar helaas gebeurt dat niet. Waar ze dat punt bereiken is niet erg zichtbaar (misschien door alle make-up) en de eerste dode valt nogal onverwacht. Daarna is het chaos en valt er ook niet zoveel meer te lachen.

In de beschrijving van Pontypool, ook Canadees, valt meer dan eens het woord “zombies”, maar om het simpelweg als zombiefilm te labelen is onterecht. Vrijwel de hele film speelt zich af in een kleine radiostudio in een afgelegen stadje, waar disk jockey Grant Mazzy normaliter de inwoners vanachter de microfoon op de hoogte houdt van de weersverwachting, het tijdsschema van de schoolbus en andere essentiële dingen. Op een gegeven moment beginnen er berichten binnen te druppelen over een oproer in de stad, en over vreemd gedrag van sommige inwoners. Langzaam maar zeker worden de berichten verontrustender en onbegrijpelijker, en uiteindelijk wordt het radiostation belegerd door een horde zombies, die allemaal vast lijken te zitten in hun eigen loop en keer op keer dezelfde woorden herhalen. Tot dat punt wordt de film gedragen door de DJ en zijn producer, die in een steeds claustrofobischer aanvoelende omgeving proberen grip te krijgen op wat er er in vredesnaam gaande is. Net als zij ben je ook als toeschouwer louter afhankelijk van interpretatie van de vage berichten, en heb je geen idee wat je moet geloven. De introductie van een wetenschapper die komt uitleggen dat taal het probleem is (language is a virus) helpt alleen de boel maar meer wtf? te maken (en bijzonder grappig wanneer alleen converseren in gebroken Frans veilig lijkt). Talk radio is niet veilig meer, tenzij we vergeten wat de woorden betekenen. Geen slecht advies.

Malice In Wonderland speelt zich af in een kermisachtig en bij vlagen surrealistische variant van de Londense onderwereld. Een Amerikaanse Alice met geheugenverlies belandt in de taxi van Whitey, een taxichauffeur met twee horloges en haast. Haar vader looft 10 miljoen dollar uit voor wie zijn verdwenen dochter aan hem terugbezorgt, en wat volgt is een bizarre tocht door nachtelijk Londen waarin iedereen probeert het geld te bemachtigen. De film is visueel rijk en door het hoge tempo soms overdonderend, zeker in het begin. De constante woordgrappen en verwijzingen naar Alice In Wonderland zijn grappig, maar zo nu en dan doet het ook wat geforceerd aan, alsof het allemaal idioot moet zijn. En het constante gebrabbel van white rabbit Whitey wordt na een tijdje wat vermoeiend (en het slot is wel erg soppy). Maar al met al, inventief gemaakt en leuk om naar te kijken.