Groter kon het contrast niet zijn, na het klassieke concert Daan Vandewalle was het de beurt aan Ben Butler. De Amerikaan Ben Butler is een exponent van de analoge synthesizerbeweging die begin jaren 2000 over ons heen rolde. Anders dan Duran Duran Duran of Jason Forrest moet Butler het niet hebben van goedkope samples, gabber of gefilteerde noise. Op Sonic City bracht Butler, geflankeerd met een drummer, een charmante set die beukte van het spelplezier. Orgineel, hoogstaand en tijdloos was zijn concert niet. Op zijn beste momenten hield Mousepad de jaren ’80 in een verpletterende wurggreep, op zijn minste momenten klonk het als de soundtrack van Miami Vice op verkeerd toerental. Ben Butler is zijn slaapkamer nooit ongroeid, we kruisen onze vingers dat het nooit gebeurt. Charmant.