Een van de programma’s van Imagine is dit jaar Eastern Promises, waarin aandacht wordt besteed aan films uit Oost-Europa en de Balkan, tot op heden relatief onontgonnen gebieden op het festival. Veel landen die jarenlang hebben geleefd met totalitaire bewinden en met oorlog, en het is onvermijdelijk dat die geschiedenis ook invloed heeft op de cinema. Verwacht gruizig realisme en het escapisme van sprookjes. Het Russische Time Out valt in die laatste categorie. Een nukkige dokter die niet in leven na de dood gelooft – en iedereen die dat wel doet idioot vindt – raakt na een aanvaring met een bowlingbal in coma. In de grauwe woestenij van zijn onderbewustzijn, waar men de tijd doodt met Tsjechov en een Rubik’s Cube, is het bestaan niet veel beter. Maar nadat hij de kans heeft gehad om onzichtbaar zijn achtergebleven vrouw en dochter te bespioneren, begint hij terug te verlangen naar de wakende wereld. Je ziet vrij snel aankomen hoe het gaat aflopen, maar dat mag de pret niet drukken. Het is charmant gedaan en de dochter heeft idiote dagdromen die zo nu en dan onverwacht het feelgoodsprookje komen kapen. Alleen jammer van de belabberde beeldkwaliteit.
Nou zijn er wel vreemdere dingen uit Nieuw Zeeland gekomen (moorddadige schapen in Black Sheep, bijvoorbeeld), maar of een romantische komedie over twee terminale kankerpatiënten nou goede horror maakt… (romcoms zijn sowieso horror om naar te kijken, maar u begrijpt wat ik bedoel). Diagnosis: Death doet vooral zijn best om lollig te zijn, en slaagt daar redelijk in, zonder heel flauw te worden. De twee patiënten zitten opgesloten in een ziekenhuis voor een experimentele behandeling en ontdekken dat het hospitaal vroeger een – nee, werkelijk? – psychiatrische inrichting was. Uiteraard zwerven er wat geesten rond die nog een rekening te vereffenen hebben, en is er een enge strenge verpleegster met een geheim. Veel geschuivel op sloffen door de gangen van het ziekenhuis en onverklaarbare plassen water. Gelukkig is het allemaal ook zó pretentieloos dat het niet zoveel uitmaakt dat het voorspelbaar en, op zijn zachtst gezegd, niet héél spannend is.
Leuk allemaal, feelgood en komedie, maar Imagine is en blijft natuurlijk in beginne een horrorfestival, en ik heb vandaag nog niks engs gezien. Op naar Salvage, intense low budget horror volgens programmaboekje. Dus weinig effecten en veel verbeelding. Plaats van handeling is een Engelse suburb waar dochter wat te vroeg voor kerstmis thuiskomt en haar (gescheiden) moeder met een kerel in bed vindt en linea recta weer naar buiten marcheert (de geheel uit paarse ballen opgetrokken kerstboom in de huiskamer was voor mij al reden genoeg geweest). Mama er achteraan, maar dochter wenst niet uit het huis van de overburen te komen. Maar gelukkig, er komt een helikopter over en opeens bestormen militairen het huis van de buurman. One down, denk je, many to go, want het is volstrekt onduidelijk waar de commando’s eigenlijk naar op zoek zijn (“Al-Qaeda!” piept mama’s minnaar, die zijn rol als irritante zeurkous die er om vraagt om neer te gaan uitstekend speelt). Een van de militairen wil wel wat clues geven, maar hij is amper te verstaan (het praat lastig onder al dat bloed), dus moeten we het vooral doen met wegschietende schimmen, omineus gestommel en onmenselijk gereutel uit de badkamer. Zeer vermakelijk allemaal, en als het einde opeens komt, laat het je ook nog achter met een what the… gevoel.
Na afloop bleven de draaitafels die in het Kriterion café staan opgesteld onaangeroerd, maar heel druk was het dan ook niet meer. Misschien sparen de die hards hun krachten voor de Night Of Terror vanavond. Hadden we beter kunnen gaan napraten bij de Holy Fuck dj-set in Trouw? Je kan niet alles hebben.