De Ijslandse klassieke componist Johann Johannsson (geen protégé van het Raster-Notoncollectief) opende de avond en onderstreepte opnieuw zijn absolute klasse. Gesteund door een klassiek ensemble bracht Johannsson een officieuze best off en laveerde hij door zijn indrukwekkende catalogus. Meer dan wie ook, heeft Johannsson de kracht en de gave om klassieke muziek aantrekkelijk te maken voor alle leeftijden, getuige daarvan het groot aantal jongeren in de zaal. Johannsson zag, kwam en overwon.
Het was de Aoki Takamasa die de Raster-Notonavond mocht openen. In onze contreien is de man nauwelijks bekend, met nieuw werk op het Duitse label en een vaste stek in Berlijn hoopt de Japanner ook hier vaste voet aan grond te krijgen. Takamasa bracht op BEMF een degelijke elektronische hiphopset – denk Funkstörung, Dabrye, Shadetek en vroege Prefuse73; stuk voor stuk referenties die kunnen tellen – die helaas te lang uit liep om tot het einde te blijven boeien. De dromerige projecties van zijn thuisstad Osaka waren een mooie troefkaart die hij volop uitspeelde.
Hoogtepunt van de avond was de clash der titanen: cyclo, of de unieke samenwerking tussen Ryoji Ikeda en Alva Noto, zonder twijfel de belangrijkste spelers op Raster-Noton (de heilige drievuldigheid wordt compleet gemaakt door Mika Vainio, de ene helft van Pan Sonic). Ikeda en Nicolai deden wat van hun verwacht werd en brachten een klassiek Raster-Notonconcert waar beeld en muziek naadloos met elkaar gecombineerd werden. Wiskunde voor gevorderden kan ook boeiend zijn. Hun concert was het schoolvoorbeeld van perfectie. Metrische figuren werden in hoog tempo geprojecteerd, terwijl hun mathematische ruisende posttechno loeihard door de Henry Le Boeuf Hall weerklonk. Ikeda en Nicolai bevestigden met verve hun status, al kunnen we niet ontkennen dat we het concert dat Alva Noto hier vorig jaar ten beste gaf in onze herinnering een stuk sterker (meer sereen) was.
De naar Chili uitgeweken Uwe Schmidt sloot de avond af met een zeldzaam concert. De Duitser houdt er diverse alter ego’s op na (Dandy Jack, Señor Coconut) maar kwam naar Brussel afgezakt onder zijn meest bekende schuilnaam Atom TM. Schmidt bracht een strakke analoge set (zowel wat beeld als geluid betrof) die nadrukkelijk geurde naar Kraftwerkiaanse percussie en precisie. Atom TM is een buitenbeentje in de elektronica en onderstreepte in Brussel die stelling. Schmidt was ook de eerste die humor – een reeks van grappige filmpjes waarin hij optrad als ornitholoog en zonneklopper in maatpak – in zijn optreden wist binnen te smokkelen. Anders dan bij Ikeda en Nicolai was zijn set ook erg dansbaar, om die reden had zijn concert beter plaatsgevonden de meer intieme Terarkenzaal. Detailkritiek want wij waren erg ingenomen door dit zeldzame en unieke concert.