Het Crossing Border festival wint alleen maar aan populariteit en dat is te merken tijdens het uitverkochte Voorwoord: nagenieten van de vorige editie en een voorproefje van wat het grote festival in het najaar te bieden heeft. Ook het kleine zusje van Crossing Border kenmerkt zich door een eigenzinnige programmering, met rebelse jonge schrijvers, gevestigde literaire grootheden en experimentele bands. Dat Crossing Border tegenwoordig net zozeer een Haags als een Antwerps festival te noemen is, is terug te zien in het grote aandeel Vlaamse auteurs.
Een avond Dada, veelzijdigheid en bijgeluiden
Ondanks de drukte en het veelomvattende programma weten de liefhebbers de Franstalige Belgische dichter Antione Boute te vinden. Boute maakt een schuchtere indruk als hij het podium opstapt en zijn voordracht begint. In zijn zangerige Nederlands begint hij: ‘Je ziet een gast opkomen op ’t podium’, om met steeds meer stotteren te vervolgen: ‘en vanaf het begin het beginnn het begiiINNN is het duiuiuiuiuiuidelijk, dadadadadADADAT er iets niet klopt!!!’ Enkele bezoekers kijken wat bedenkelijk. Er is nu geen houden meer aan en Boute, half verscholen achter zijn vel aanwijzingen, met zijn linkerhand druk gebarend, brengt de meest krankzinnige en volumineuze klanken voort. Hij bromt, stottert, beatboxt zich een weg door zijn zinnen, die ogenschijnlijk volkomen ontsporen maar nog steeds bij de strekking blijven van een ongemakkelijk publiek bij een vreemde spreker. Minstens zoveel effect bereikt hij als hij met zijn laatste woorden terugkomt bij zijn gewone vertelstem. De nieuwe Johnny van Doorn? De dadaïst van 2010? Boute heeft het publiek gewonnen en ik vang op: ‘ik ben blij dat we zijn blijven zitten’.
Na dit poëtische geweld is het tijd voor een vraaggesprek van Michaël Vandebril met Ivo Victoria & Joost Vandecasteele: twee Vlaamse auteurs die debuteerden in Nederland met respectievelijk ‘Hoe ik nimmer de Ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won (en dat het me spijt)’ en ‘Hoe de wereld perfect functioneert zonder mij’. Beide auteurs kenmerken zich ook door hun veelzijdigheid. Ivo Victoria is naast schrijver, muzikant en programmeur van de Lowlands theater tent en Vandecasteele staat vooral bekend als stand-up comedian. Toch is het schrijven voor hen een natuurlijk vervolg op hun andere activiteiten. Victoria: ‘Ik ben een muzikant die van schrijven houd en doe zoveel mogelijk waar ik gelukkig van word’. Verschil is er ook: het fragment wat Victoria voorleest over zijn stervende vader is persoonlijk en subtiel meeslepend. Vandecasteele schetst een universeel stadsbeeld en schrijft vol humor. Twee verschillende debuten, maar de lezer kan zich met beiden identificeren. Vandecasteele: Je kan veel meer met literatuur dan theater, het is epischer.
Tricycle sluit dit Voorwoord af. Het is wat onwennig zitten op de mooie stoeltjes van Pulchri’s Louis XV zaal, en terwijl de band opbouwt slaat heel even de angst toe dat het wat stoffig gaat worden. Niets blijkt minder waar. Het Vlaamse drietal Tricycle (op z’n Frans) maakt instrumentele jazz/folk, die haast zo beeldend is als de gedichten van Judith Herzberg en Bart Moeyaert, die eerder te horen waren in deze zaal. De muziek van Tricycle is filmisch: een van de nummers werd ook werkelijk als soundtrack geschreven door accordeonist Tuur Florizoone. Voorafgaand aan het nummer beschrijft hij de bijbehorende scène in een bruin café. De interactie op het podium maakt Tricycle geweldig om te zien: tijdens het spelen kunnen de muzikanten hun grijnzen niet onderdrukken. Het geluid staat bescheiden afgesteld, waardoor je gedurende het concert het tikken van de accordeontoetsen, ademen van de sopraansaxofonist en resonans van de bassnaren hoort, wat de drie als instrument op zich gebruiken. Een van de nummers eindigt met niets dan deze ‘bijgeluiden’. De band verlaat het podium met de aankondiging nog een kleine fnac uit te stallen. Veel van het publiek blijft hangen en terwijl er al wordt afgebouwd is er elders in de Pulchri nog een klein feestje voor de overgebleven bezoekers.