Het Gentse Kunstencentrum Vooruit heeft een lange traditie in festivals die inzoomen op een bepaald land of regio. Europalia.China was voor Vooruit een uitstekende gelegenheid om de fine fleur van de muziekscène uit Peking naar België te halen. China Express bleek voor een nichefestival alvast te kunnen rekenen op heel wat publieke belangstelling. Op de slotavond waren tweehonderd mensen op de afspraak voor een boeiend en gevarieerd programma.
De Chinese guqinspeelster Wu Na opende in duo met de Nederlandse Esther Venrooy de avond. Wu Na studeerde aan het conservatorium in Peking en maakte de oude tafelharp met zeven snaren tot haar instrument. In de Domzaal bevestigde ze haar reputatie en bewees ze over een grote maturiteit te beschikken. Vooral het eerste gedeelte waarin ze solo speelde liet ze een verbluffend staaltje van virtuositeit horen. Esther Venrooy pikte halfweg het optreden in en voegde spaarzame elektronica toe.Venrooy hield zich eerder op de achtergrond wat het concert ten goede kwam. Tot een echte interactie of egoclash tussen de twee muzikanten kwam het echter nooit. Wu Na was wat ons betrof de revelatie van de avond. Na het intimistische concert van Wu Na en Esther Venrooy zorgde Yan Jun voor een stijlbreuk.
De zesendertigjarige Chinees werd geboren in Lanzhou maar verhuisde naar Peking waar hij uitgroeide tot één van de pioniers van de experimentele muziek. In Vooruit bewees de man vooral dat hij van vele markten thuis is. Met twee microfoons, een mengpaneel en feedback komt men al heel eind. Het eerste gedeelte van de optreden refereerde sterk naar het werk van Yasunao Tone. Net als de Japanse peetvader zocht Yan Jun de grenzen van de sonische noise en deconstructie van geluid op. Wat ons betrof liepen zijn experimenten net te lang uit om te blijven boeien. Vooral het middendeel waarin minimale fieldrecordings de boventoon voerden was wat ons betrof het meest inspirerende luik van zijn passage. De afsluiter waarin hij teksten voorlas en gebruik maakte van het de klank van gescheurd papier voelde artificieel en geknutseld aan.
Het Chinese-Amerikaanse duo FM3, het geesteskind van Zhang Jian en Christiaan Virant sloten de avond af. FM3 maakte furore met hun Buddhamachine, een klein elektronisch apparaat die drones en loops produceert, waar ze nu met Gristleism recent een vervolg aan breiden. Het concert werd dan ook integraal opgehangen aan de Buddhamachine. Jian en Virant namen nonchalant plaats aan een tafel, proefden gretig van hun trappist en lieten verschillende buddhamachines samenspelen. Wat op zich een goed idee was miste in de uitwerking wat kracht. Niet alleen was hun concert, zeker voor de laatste rijen, haast onhoorbaar, ook de theatrale pose die het duo aannam zorgde ervoor dat de essentie, een presentatie van de mogelijkheden van het kleinood, naar ons gevoel niet volledig tot zijn recht kwam. De spontane ovatie die het duo ten deel viel, deed vermoeden dat alvast een gedeelte van het publiek er een andere mening op nahield. Wat op zich uitstekend nieuws is. China Express loste de hooggespannen verwachtingen moeiteloos in.