Na zestien edities in Den Haag, besloot Crossing Border ook eens een échte grens over te steken. U hebt ‘m? Als we ‘m niet geschreven hadden, dan hadden we ‘m laten liggen. Enter Crossing Border Antwerpen, dus. Plaats van het feestje: de Arenbergschouwburg, een theatergebouw dat tot voor enkele jaren voorbehouden was aan de Hermannen van Veen van deze wereld. Ondertussen is de programmatie een beetje opengetrokken en wordt er dus ook samengewerkt met organisaties als Crossing Border. In het kader van dit Crossing Border festival, mocht de Arenberg recent nog Nick Cave verwelkomen. Toch een beetje een Herman van Veen van een àndere wereld. Muzikaal trok Crossing Border resoluut de kaart van de Americana en ook het literaire luik van dit Crossing Border festival was voor een belangrijk gedeelte op Obama-land gericht.
Zo was er – nog voor het festival in de Arenbergschouwburg aftrapte – een symposium in Baffbis rond McSweeney’s – het door Dave Eggers opgetrokken mini-bastion voor het goede verhaal. McSweeney’s beperkt zich vandaag al lang niet meer tot het periodiek zelf. Ondertussen is er ook The Believer (recensies) en Wholphin (bewegend beeld in al zijn vormen). Aanwezig: Eli Horowitz (uitgever en McSweeney’s redacteur), Andrew Leland (redacteur voor The Believer) en Brent Hoff (redacteur van Wholphin). Marc Schaevers van Humo, die we toch kennen als een onderlegd en belezen interviewer, slaagde er niet in om het gesprek boven het anekdotische uit te tillen. Maar het blijft natuurlijk een interessant gegeven: een tijdschrift dat niet op een pagina of twee, drie kijkt, zolang het interview maar interessant én leesbaar blijft. Een tijdschrift dat ook niet per sé vasthoudt aan één vorm. Als McSweeney’s een prototype wil uitgeven van dé 21ste eeuwse krant, dan doen ze dat gewoon. Oòk als die krant 380 pagina’s telt. Issue 33 staat eraan te komen: check alvast www.mcsweeneys.net/SFPanoramaPR.html.
Over The Believer en Wholphin kwamen we minder te weten. Voor Wholphin werd daaraan verholpen met een paar vermakelijke (kort-)films die later op de dag gescreend werden in de Arenberg. Als u bijvoorbeeld wil weten waarom het holocaust-museum een aanrader (en ook weer niet) is voor een first date, moet u zeker eens naar The Pity Card van Bob Odenkirk kijken. Van The Believer onthouden we vooral dat ze zich liever concentreren op boeken die ze wél goed vinden dan crap te recenseren. Zo revolutionair is dat nu ook weer niet – waarom denkt u dat we bij Gonzo de laatste van Praga Khan niet gerecenseerd hebben? Alvast niet omdat we graag speciaal willen doen…
Als kers op de taart kregen we drie korte voorleessessies die door McSweeney’s op de wereld werden losgelaten. Dat klonk drie keer veelbelovend, dus driewerf hoera voor Jessica Anthony, Wells Tower en John Brandon.