Soms wil het regenen in september. Vandaag gebeurde het. Op de laatste dag van de maand. Kantelmoment. Twijfels. Met mijn handen achter de rug stond ik voor het raam en keek over de vale skyline van mijn stad. Een gebroken bouwwerf, een verhaal dat nooit echt vorm krijgt. Ik denk aan mijn geliefden en koester het zonlicht, warme vlekken op mijn huid. Gisteren heb ik ‘Harsh, Final’ van Danny Saul ontdekt. Ze lag verscholen tussen een stapel platen. Ik heb ze opgepikt, haast achteloos, en een dag later koester ik ze als een kleine diamant, als een groot geluk dat me plots overviel, als zonnestralen op de laatste regendag van het jaar. Nooit meer druppels op mijn huid. Ik heb alles losgelaten, heb het openingsnummer in een loopje laten lopen, tot ik elk detail kende. Ik heb met mondjesmaat geproefd, gesmaakt. Ik noem het pas sinds een uur een medicijn, mijn persoonlijke kuur. Tegengif. Ik lees zijn biografie, ze leest als een klein avontuur, als een kort verhaal. Danny Saul speelt gitaar, weinig, zoals alles weinig is op ‘Harsh, Final!’. Spaarzaam en minimaal, wat rest is de essentie. Saul is deel van Liondaler, zijn persoonlijk verbond met Greg Haines, ook hier weet hij dat weinig soms overdadig veel kan zijn. Ik luister naar de zanglijn in ‘My Escape’, ze is gedrenkt in een bad van sputterende elektronica, het is een gevecht, met de klanken om hem heen, met zijn emoties. Hij doet me vaak denken aan Mark Hollis van Talk Talk en aan Coil op die zeldzame dag dat ook in hun leven de zon hoog stond. Soms wil het regenen in september.
Meer info
Label: White Box
www.whiteboxrecordings.co.uk