Nordic Sounds en Scanner in Amsterdam

Het Amsterdamse multimedia centrum Smart Project Space pakte op 30 oktober uit met twee bijzondere concerten. Helaas is promotie niet hun sterkste kant en daardoor waren er veel te weinig mensen getuige van deze performances. De avond begon met een concert van een drietal acts die touren onder de noemer Nordic Sounds.  De grote zaal was ontdaan van alle comfort zodat het schaarse publiek op de grond zat, omringd door drie jonge gezelschappen uit Noorwegen. Deze speelden om beurten afzonderlijk maar ook af en toe met elkaar. Het duo Petter O Hanna maakte het meest lawaai met hun electronische noise en gitaar improvisatie. Hiertegen over stond Splashgirl, een trio jonge Noren dat een soort rustige minimale atmosferische klanken speelden met hun contrabas, toetsen en slagwerk. Hun muziek ging naadloos over in Jae, het project van Jessica Sligter. Samen met een andere gitarist zong zij verstilde songs met spaarzame begeleiding van akoestische gitaren. Jessica is een Nederlandse muzikant die een paar jaar geleden naar Noorwegen verhuisde. Met subsidie van het Noorse ministerie van Buitenlandse Zaken heeft ze in haar eentje de Nordic Sounds tour door Nederland georganiseerd. Jammer daarom dat deze mooie muziek in Amsterdam zo weinig mensen heeft bereikt.

Het tweede deel van de avond begon met het laptop duo Fehlfaktor. Hun ambient en drones klonken niet echt opwindend en ook hun abstracte met de muziek meevibrerende visuals werden na verloop van tijd minder boeiend. Het was al na middernacht dat Scanner achter zijn tafel met electronica plaatsnam. Hij speelde vooral materiaal van zijn vlak voor de zomer verschenen album ‘Rockets, Unto The Edges Of Edges’. Hij beloofde ons niet lastig te zullen vallen met Celine Dion maar begon met een soortgelijk klinkende sample van de sopraan Patricia Rozario. Hier omheen bouwde hij een fraai ambient tapijt. Vervolgens volgde er een verrassing. Na een loop van een akoestische gitaar sample (van Michael Gira!), pakte Robin Rimbaud een microfoon en begon te neuriën. Dat was voor het eerst dat ondergetekende hem iets vocaals zag en hoorde doen! Het neurie-deuntje, ‘Sans Soleil’, heeft zelfs iets catchy. Achter hem liet hij op het scherm een soort reuze streepjescode zien die voortdurend van kleur veranderde. Soms deed die aan Barnett Newman of aan een uitvergrote Mondriaan denken. Kortom intrigerende muziek met interessante visuals, een combi die we van vakman Robin Rimbaud gewend zijn. Hij is in 2009 nog een paar maal te zien hier. Met Githead speelt hij op 28 november in Amsterdam en op de 29^ste in Brussel. Als Scanner is hij op 12 december in Maastricht en in 2010 zal hij op het Centraal Station van Amsterdam een speciale compositie spelen bij de opening van de HSL lijn naar Parijs.