Het moet direct worden gezegd: dit debuutalbum van het Duitse drietal Schlachthofbronx slaat in als een komeet, een ferme krater achterlatend gevuld met gloeiendhete geluidsmaterie. Op de betere blogs van globale ghettotech pooiers zoals Diplo lagen de afgelopen maanden vele tracks en remixen voor het aanklikken en de ondergrondse faam dikte aan. Het verhaal doet de ronde dat deze frisse producers uit München het idee van Schlachthofbronx vormden tijdens dranksessies op de parkeerplaats van een Lidl. Een groepsnaam die verwijst naar een plek in het centrum van de stad, waar het oude slachthuis ligt naast de wagonsporen en een immigrantenhotelletje dat nu door drugsverslaafden wordt bewoond. Hun antwoord op deze context was de creatie van de stijl Munich Bass, een verwijzing naar de vlezige variant uit Miami. Neem daarbij Afro-geïnspireerde dansmuziek, losgeslagen fanfares, ghettotech, Baltimore house, elektro en dubstep, besprenkel het geheel vervolgens met knipogende cut-ups en lyrics en deze luide smeltpot van geluid leeft. Opener ‘Farafina’ gaat op de Kaap Verdische funana poptoer met aanstekelijke accordeonmelodieën en bonzende ritmes – deze dans slaat niemand over. ‘Di Finga’ brengt ons in Carribische soca sferen, de steeldrums klingelen alom. MC’s uit verschillende windstreken worden ondertussen aan de lange lijst van collaborateurs toegevoegd en vervullen hun taak uitstekend. De drukke track ‘Cubcik’ wordt geserveerd als een Balkanfuif en ‘We Run This’ rent door de favela’s van Braziliaanse baile funk, gevolgd door een sirene van loeiende synths en vette beats. In ‘Schorschl Take 3’ verandert een Beierse fanfare in een dansvloerstomper van jewelste en afsluiter ‘Arschbosse’ is een ode aan het achterwerk op hobbelende beats. Zin in een goedaardige cultuurschokbacterie? Neem hier maar een flinke hap van. (www.myspace.com/schlachthofbronx)