Übercoole meiden uit New York achter een stapel elektronica. Dankzij David Sitek werd er een plaatje gemaakt en nu mogen ze meisjesachtig zingen op Pukkelpop. Telepathe, beetje flauw, beetje hip en soms juist gedoseerd.
Israelische jongeren gaan na hun twee dienstjaren afkicken van de oorlog in India en kweken daar een nieuwe verslaving. Edward Sharpe & The Magnetic Zeros zou een band kunnen zijn die daar gevormd werd door enkele apestonede mensen die al glimlachend en brabbelend de dag doorbrengen. Maar niets is minder waar. Deze troep bohémiens staan onder leiding van Alex Ebert, voormalig afgelikte zanger van IMA Robot. De eightieskitsch indertijd achterwege latend, drijft hij nu op een roze wolk ergens ver weg.
Shadow Dancer wordt gelinkt aan Boysnoize Records en deden de Chateau overvol lopen. Zij zijn misschien niet meer dan het kleine broertje van Boys Noize maar hun mix van electro en house deed de jonge ravers stomen.
Strompelend over de zonnebaders die de wei ondertussen bevolken, komen we terecht in de Club waar Micachu & The Shapes iets proberen te brouwen wat het midden moet houden tussen indiepop en experimenteel gepingel. Klein en charmant. Maar verder heeft het weinig om het spichtige lijf.
‘Wordt dit nog hipper?’ vroeg een meisje in pure wanhoop toen een dertigtal seconden in zijn set, Hudson Mohawke nog steeds geen beat had ingezet. Hip?! Hudson Mohawke is momenteel de zowat meest begeerde sample-artist op Warp zijn speellijst. Hij is het jonge broertje van Prefuse 73, zou een battle met Flying Lotus aankunnen, maar mist nog een beetje de ervaring en ondeugd die van hem een groot artiest kan maken. Zijn set miste soms de juiste balans, songs vloeiden niet in elkaar over maar hij won toch het publiek voor zijn knip- en plakwerk.
Even wipten wij richting Shelter voor de jonge honden van Rolo Tomassi die op hun eentje aan een hardcore-herbronning werken. Zij haalden hun inspiratie bij Refused en brulden een stoffige moshpit bijeen.
Hanne Hukkelberg op een festival lijkt soms een fout in het aanbod. Haar muziek is te fragiel en stil om een grote Club te overwinnen. Zelfs in haar nieuwste line-up waarbij zij al haar spielerei achterwege laat en meer focust op haar gitaarsound, klinkt zij soms te ijl en stil. Met nummers geplukt uit ‘Rykkestrasse 68’ en ‘Blood from a stone’ deed zij echter haar best, maar haar uur leek te kort om echt tot het uiterste te gaan.
Na wat rondlopen en her en der wat geluidsgolven checken werd het tijd om te kiezen tussen Moderat en Arctic Monkeys. Omdat wij totaal onbevooroordeeld al enkele maanden zware fan zijn van Moderats’ debuutplaat, was onze keuze snel gemaakt. Nog tijdens de set van dEUS sluipten wij de chateau binnen, een idee waar wij een uur later apetrots op waren omdat de chateau intussen voller dan vol was. Moderat zelf werd een stomende gehandicapte variant op Kraftwerk. Met overheerlijke visuals, aan de hand van het Berlijns collectief Pfadfinderei, wist deze contaminatie van Apparat en Modeselektor absoluut te verbazen. Zijn zij op plaat een beetje te stilletjes en te rustig – volgens de Modeselektor-fans – dan werd hun show op Pukkelpop een fijne crême brulée van techno, beats en een beetje Sasha en hoordden wij tracks waarvan wij het bestaan niet wisten. Kortom, na Health en The Bug, een nieuw Pukkelpop-hoogtepunt.
(ks, pds, mt)