David Yow, we hebben je gemist. De afgelopen jaren al, maar zeker op Pukkelpop- of was het toeval dat de momenten met het hoogste onversneden rock’n’rollgehalte werden geleverd door twee nineties bands die aan een reünie toe waren? Na Mike Patton’s onbeschaamde capriolen in de VIP-stage, was het vandaag de beurt aan The Jesus Lizard om het zwijn uit te hangen. Dat dan vooral in de hoedanigheid van hun nog steeds even driestig rondspekende frontman, want de rest van de band zag er niet alleen keurig genoeg uit voor een nine-to-five of waarom niet, een eigen zaakje, ze speelden ook een stuk strakker dan ik me van de Lizard uit m’n verleden kan herinneren. Gewoontegetrouw werd er een paar keer het publiek in gedoken, klinkklare nonsens tot bindtekst verheven en verdwaasd over het podium gestruikeld. Voeg daarbij de vette groovende hoekrock, en we garanderen u: wij zijn tevreden!
Na dit eerste vette hoogtepunt van de tweede dag volgde al snel een tweede, in de gedaante van Patrick Wolf. Vestimentair zat alles snor. De jongeling was in een gouden pakje gehuld. Een kruising tussen een jaren 1970 ruimtepakje uit Star Trek en de glamkitsch van David Bowie ten tijde van Ziggy Stardust. Op het podium bracht hij zijn songs in een bombastische rockuitvoering. Hier en daar smokkelde hij andere songs zijn eigen songs in. Zoals in de afsluiter ‘The Magic Position’ waarin hij een stukje ‘Like A Virgin’ van Madonna binnensmokkelde. Genoeg om een glimlach om ons gezicht te toveren en de Club uit zijn dak te laten gaan.
Als je hoog genoeg sprong kwam je misschien in de even intense Chateau terecht, want daar speelde een fenomenaal Health de trommelvliezen naar verdoemenis. Niet door het loeihard-motto van My Bloody Valentine maar door de vurige mengeling van noise, metal, shoegaze, drones en alles wat je maar muziek kan noemen. En de manier waarop was gewoonweg super. Met een intense binnenkomer die meteen korte metten maakte met twijfelachtige verwachtingen en weliswaar een onontgrondelijk diep popgevoel die de laatste song richting tederheid stuurde, maakte Health een Pukkelpop-debuut dat ronduit snakt naar een vervolg.
Best mogelijk dat sommigen er niets aan vonden, maar voor mij was Fever Ray één van de toppers op het festival. We geven grif toe dat we ons dan ook perfect konden vinden in het magisch-realistische sfeertje dat de ijskoele zangeres weet neer te zetten: een vreemde mix van kilte uit de Tundra en bezwerende Afrikaanse magie. Wat er precies op het podium gebeurde was niet duidelijk, enkel dat het bijwijlen een sjamanistisch karakter kreeg, wat de zware, ritmische tribal electro zeker ten goede kwam. Met stemvervormers klonk Karin Anderson soms als een donderende onaardse bosgeest, dan weer als een zwerm elfjes van over een ijsmeer. Een uitgekiende lichtshow maakte de sfeer compleet. Een optreden waar je onwillekeurig na afloop nog even in blijft hangen.
Squarepusher. De man vertelt in een zeldzaam interview dat hij geen muzikant is. Daarop volgde een heel essay over het waarom dat wij helaas niet onthouden hebben. Wat wij nooit zullen vergeten is het Squarepusher-concert van vanavond. Een simpele druk op de knop trapte heel de beatmolen in gang die eventjes een dieptepunt kende maar nadien daverde en stuiterde als kapotte dansmuziek. Ons lichaam wist niet goed hoe dansen, onze oren slikten maar net de dreunende beats, toch wij gaven ons vrijwillig volledig over aan de bassende breeklijnen.
(dv, ks, mt)