Shoegaze houdt van subtiel geluid, en dat hebben de heren van A Place To Bury Strangers goed begrepen. Waar dat zij op De Nachten nog verdwenen in een mist van geluid, was het vandaag minder vaag, chaotisch en veel stiller. Helaas nekte de stilte ook de herrie van APTBS en werd hun wervelwind van geluid meer een klein stormpje dat niet goed genoeg The Shelter kon overdonderen. De heren, integendeel tot het geluid, zaten goed in hun vel, en zouden wel eens de voorhoede van een nieuwe rock’n’roll kunnen zijn.
Paul Kalkbrenner werd als live-act aangekondigd, maar daar viel weinig van te merken. Hij verborg zich achter de gebruikelijke combinatie laptop-mengtafel, en een ondermaatse videoshow. Het wordt tijd dat de hedendaagse electroneuten de technologische mogelijkheden die hen ter beschikking staan, beginnen te gebruiken. Kalkbrenner reduceerde zijn nochtans opmerkelijk goeie plaat tot monotone en stereotiepe Berlijnse techno, waar het publiek weliswaar gretig pap van lustte, maar wij mogen nu eenmaal streng zijn: dat kan met weinig moeite heel wat beter, Paul!
Tien jaar geleden zagen we voor het eerst de Puppetmastaz, en we vonden dat heel grappig. Tien jaar later blijkt eens te meer: niets is zo vergankelijk als humor. Iedereen die daarvoor ontvankelijk is, heeft dit onderhand wel een keer gezien. Tijd om er mee te stoppen?
Een niet-alledaagse trend die we stilaan beginnen ontwaren: chagrijnige frontmannen die hun laagdunk over het festivalvolk ventileren middels sarcastische bindteksten. Dat was gisteren al het geval met Jeff Tweedy van Wilco, en nu ook weer Andy Falkous van Future Of The Left. Gelukkig liet hij zijn onmin niet blijken met een ondermaats concert. Integendeel, de withede woede van FOTL is enkel gebaat met een gepikeerde frontman, die bij momenten van pure frustratie zijn teksten tot een oerkreet vervormde. Het geluid zat niet mee, vooral in de eerste helft, maar al bij al een stevig concert, en misschien wel een schaars oprecht rock’n’roll moment op deze editie van Pukkelpop.
Op een dag dat er al een androgyne, afgekickte zanger het hoofdpodium betreedt, staat er in The Chateau een klein achterneefje, The Chapman Family. Veel vets was het niet buiten de podiumprésence die ergens twijfelde aan kunststudentenrebellie en slechte smaak.
(dv, ks, mt)