Ze zag eruit alsof ze ontsnapt was uit de Dexys Midnight Runners, oversized t-shirt en hoed die kunstig op haar watergolf-pony stond. La Roux, een nieuw poplievelingetje die de club deed vollopen, maar ons naar de uitgang dreef. Dezelfde drumritmes, vaag valsgezongen liedjes. Nee, bekoren deed het ons niet.
Wilco had alvast z’n publiek niet mee, de Marquee was nauwelijks voor de helft gevuld. Daarmee was het comfortabel genieten van de virtuoze uitvoeringen van helaas niet altijd even meeslepende songs. Wilco is op z’n best wanneer ze hun klassepop vol weerhaken kunnen steken, en tot de vorige plaat hadden ze materiaal genoeg om een heel concert lang te boeien. Helaas zijn er nu ook de nummers van een vrij zwak nieuw album die verplicht de revue passeren, wat al eens leidde tot dipjes in het -daarmee veel te lange- concert. Jeff Tweedy blijft de aimabelste mopperpot van het Westelijk halfrond, al had hij zichtbaar een wrang gevoel bij het klapvee dat hij moest entertainen. Niettemin: een middelmatige Wilco blijft nog altijd de moeite, en Spiders bleef een voorspelbare, doch effectief trance-inducerende finale.
Het is een schande dat het Sterrebeekse The Sedan Vault in de Wablief-tent moest optreden. Dit podium staat fout verstopt tussen de dreunende dancebeats van de Dance Hall en Boiler Room en waren tijdens de stillere momenten van de band een luide dood voor de sferische soundscapes. De hevigere momenten echter, klopte The Sedan Vault als de ruige hartslag van de Belgische emoscene.
En dan was het moment aangebroken van de verlossende stortbui, en ook van de veel gehypte surprise-act. Ondanks ontkenningen in de pers was dat wel degelijk Them Crooked Vultures. De hobbygroep van Dave Grohl, Josh Homme en John Paul Jones. Terwijl de regen hard neer kwam mochten deze heren hun vrijetijdsbesteding aan het publiek komen voorstellen. Zo klonk het dan ook. In tegenstelling tot een overvolle Marquee werden wij hier niet echt wild van. Maar wel fijn dat de jongens een hobby hebben. Houdt ze van de straat.
Op dan maar naar de New Yorkers van Grizzly Bear. Met hun nieuwe, Veckatimest, leverden ze een klein meesterwerk af. Een plaat vol harmonieuze, aan de Beach Boys refererende, samenzang en rare geluidjes. Een sound die ze ook probeerden te vertalen naar het podium van de Club op Pukkelpop. Daarin slaagden ze vlotjes, hoewel wij ze liever eens in een echte club willen zien spelen. Ondanks het feit dat hun radiohitje ‘Two Weeks’ werkelijk platgespeeld wordt, klonk het hier nog fris van de lever.
Op naar Faith No More. Jeugdhelden die we in tegenstelling tot The Offspring wel nog eens aan het werk willen zien.
Maar eerst nog een pitstop bij Ladyhawke. Waar La Roux schaamtelijk in mislukt, triomfeert deze Nieuw-Zeelandse. Je proeft dat deze singer-songwriter haar roots heeft in het indiemilieu en schuwt de luide rock alleszins niet. Zelfs niet als die gehuld is in een bont jaren ’80 kleurtje dat de Club felblauw kleurt. Haar set werd heerlijk afgerond met haar drie singles, waaronder de killertrack ‘Paris Is Burning’, waarmee Ladyhawke rotsvast bewijst waarom zij een felbegeerde laatste plaats in de Club kreeg.
(dv, ks, mt)