We kennen ze nu ……And You Will Know Us By The Trail Of Dead. Van alle voorgaande bands, die ik de afgelopen week in het Patronaat heb zien passeren, is …And You Will Know Us By The Trail Of Dead het meest songgericht. De liedjes zijn kunstig verpakt in een draaikolk van aan elkaar geplakte muziekbouwsels. Bombastische gitaardrones en andere psychedelische elementen worden op hoog volume toegevoegd aan de composities Deze door Jason Reece (zang, slagwerk, gitaar) en Conrad Keely (zang, keyboard, gitaar) gedragen muziekconstructies worden verder op het podium omlijst door een tweede slagwerker, die beestachtige tribal ritmes produceert, een dominant vette basgitarist, die het voor elkaar bokst zijn zwaarste basnaar op de “trail of dead” te zetten, een derde gitarist, die verfijnd gruizige elementaire akkoordreeksen toevoegt, en een toetsenist, die de songstructuren aanstuurt.
Vlak voor het concert spreek ik Conrad Keely. Een gedreven muzikant en beeldend kunstenaar. Veel grafisch werk van Keely siert de hoezen van de …….And You Will Know Us By The Trail Of Dead CD uitgaven. De gedetailleerde pentekeningen van Keely zijn gesigneerd te koop tijdens de concerten van de band. Keely, evenals zijn medestrijder Reece, zijn zeer gepassioneerde mannetjes. Ze zijn één en al betrokkenheid, stoppen volop energie in hun bezigheden en slaan een verbintenis met hun publiek. Een totaal verschil met hetgeen een band als Neurosis uitstraalt. Op het punt waar …….And You Will Know Us By The Trail Of Dead aan een feestje bouwt, breekt Neurosis een feestje af. Dus voor, tijdens en na het concert geraken we eensgezind in een vorm van extase, die ons de weg wijst richting……..
In het Patronaat verzorgt de band een furieus en oorverdovend optreden. Het totaalgeluid is niet vergelijkbaar met hun album uitgaven. “Live” breekt bij …….And You Will Know Us By The Trail Of Dead de hel los. Nog nooit heb ik tijdens een concert zoveel snaren zien breken. Al bij de eerste tonen van “The Giants Causeway/The Far Pavilions” bindt Conrad Keely de strijd aan met een gebroken snaar. Jason Reece wisselt voortdurend van instrument. Zijn inbreng op gitaar en slagwerk straalt een enorme intensiteit uit. Zijn adrenaline klettert regelrecht op de vellen van zijn trommels. Het wordt een rituele slachting van het gehele oeuvre. Tussen de geluidsmuren door horen we flarden “Isis” en “Caterwaul” (2005). Brother Keely zoekt verkoeling, vindt verkoeling bij de bar en terug op het podium verwijst hij zijn clubgenoten naar het genot dat daar achter in de zaal wacht. Maar zijn groepsgenoten willen geen rust, geen verkoeling en razen door tot aan de toegiften “Gargoyle Waiting” (nog openingsnummer tijdens hun vorige bezoek aan het Patronaat) en “Totally Natural”. We kennen ze dus nu echt! Mijn advies: blijf het verpulverde drumstokjesspoor van …….And You Will Know Us By The Trail Of Dead volgen.