Feldermelder is een nieuwe naam voor mij, maar blijkbaar heeft de Zwitser, die ook het label –ous runt, al het nodige geproduceerd aan droney ambient en IDM. En al eerder produceerde hij samen met celliste en landgenote Sara Oswald een plaat, die ik zeker ga opzoeken. Want op de mini ‘Drawn’ laat het tweetal een mooie synthese horen van hun beider kunnen. Oswalds spel is soms iets jazzy (maar niet al te zeer), soms met een beetje folky effect, terwijl Feldermelder droney soundscapes optrekt vol schaduwen. Het middelste, meest moody van de drie nummers zou niet misstaan in een Oost Europese arthouse film. De andere nummers zijn wat losser, en meer ambient, en fraai op hun eigen manier. Aanrader voor fans van het Miasmah-label.
Werkelijk uit Oost Europa komt Mirt. Op zijn vorige album, ‘Greed’, voegde hij voor het eerst een 4/4 kickdrum toe aan zijn typische modulaire synth meets fourth world music-formule. En hoewel dat als poging tot ontwikkeling wel was te begrijpen, deed het resultaat wat mij betreft toch een beetje afbreuk aan het resultaat. En gelukkig heeft de Pool dat idee op ‘Burial Rituals of Ilé-Ifẹ̀’ ook weer laten varen. Op twee lange nummers, een plaatkant elk, trekken we met Mirt aan de hand door een hypothetische Afrikaanse vallei (Ilé-Ifẹ̀ is de naam van een eeuwenoude stad in wat tegenwoordig Nigeria is). Veldopnamen van de natuur en inheemse percussie vervloeien met de borrelende modulaire tonen a la Driftmachine. Het tempo is laag, de trek gestaag. Het eerste kwart voert je hypnotisch het woud in, alwaar we een verdwaalde Sun Araw lijken te ontmoeten. Kant twee is mysterieuzer, minimaler ook, meer in de richting van het verwaaide geluid van zijn eerdere album ‘Rite Of Passage’ (zie GC#120). Niet alles in deze passage in even sterk, maar langzaam trekken de geluiden weer samen tot we loom de rivier afzakken, terug naar de bewoonde wereld, terwijl een eindeloos kabbelende melodie ons langzaam in slaap wiegt.