Steve Clarke kreeg van zijn vrouw een zetje om eindelijk zijn muzikale plannen waar te maken en een album op te nemen. In principe is The Soft Cavalry een duo, maar het resultaat klinkt behoorlijk als een soloplaat. Clarkes stem staat voorop, al is de even spook- als engelachtige stem van zijn vrouw ook vaak te horen. Zij is trouwens niemand minder dan Rachel Goswell, van Slowdive, en ik vermoed dat Clarke stiekem toch op haar bekendheid aan het meeliften is. Goswells inbreng is jammer genoeg net te beperkt; ze tekent te vaak voor subtiele achtergrondzang. Met Slowdive heeft de muziek trouwens ook weinig te maken: The Soft Cavalry klinkt eerder als Doves of een toegankelijke versie van Spiritualized, inclusief space-neigingen, maar zonder de excentriciteiten. Een dromerig, soms orkestraal geluid opbouwen gaat de band prima af, al is het songmateriaal ook weer niet heel bijzonder. Dat, de iets te gladde productie en de beperkte stem van Clarke, zorgen ervoor dat bijna een uur muziek wel te lang is. Toch zijn de nummers op hun best als ze in een soort uitgesponnen Pink Floyd-modus gaan, zoals op de lange afsluiter ‘The Ever Turning Wheel’. Bovendien zijn het over het algemeen gewoon prettig klinkende liedjes, met genoeg afwisseling. En gelukkig zijn er toch nog een paar opmerkelijke, vreemde muzikale keuzes die goed op hun plaats vallen, zoals op het kale ‘Spiders’. The Soft Cavalry ontstijgt op dit debuut het niveau van een hobbyproject nog niet, maar ze gaan de goede kant op.