Ze wilde graag iets anders doen met fado, de Portugese zangeres Lina. Daarom sloeg ze voor dit album de handen ineen met de gerenommeerde producer/multi-instrumentalist Raül Refree, bekend van onder meer Sonic Youths Lee Ronaldo en Rosalía. Lina doet iets soortgelijks als Rosalía. Ze pakt een klassieke -in dit geval Portugese- stijl en verbuigt deze op zo’n manier dat er een eigentijdse versie ontstaat. Door de regels van fado in de wind te slaan, probeert Lina juist geschiedenis te schrijven. Eerder herinterpreteerde Lina al het werk van de bekendste Portugese fadozangeres Amália Rodrigues, op een spookachtige manier met analoge synths. Die aanpak hoor je hier ook terug, in de weemoedige opener ‘Medo’ bijvoorbeeld. In tegenstelling tot klassieke fado zijn op dit album geen (Portugese) gitaren te bekennen. De nadruk ligt op piano, die verder aangevuld wordt met synthesizers en Lina vond de samenwerking met Refree een bevrijdende ervaring. Je hoort dat terug in haar zang, waarmee ze steeds door de muziek heen probeert te breken. Er zit kracht en passie achter. Het vormt op het hele album een mooi contrast met de soms wat statische en kille elektronica. Zo had ‘Destino’ zomaar een productie van Trent Reznor & Atticus Ross kunnen zijn. De kille drone in combinatie met de glasharde pianotoetsen werken haast op een griezelige manier. Toch blijft de emotie stand houden; die zit hem vooral in de prachtige stem van Lina, die ze op een warme en indringende manier gebruikt. Die stem blijft ten alle tijden de hoofdrol spelen. Neem de zoemende drone in ‘Quando Eu Era Pequenina’, die je bijna doet verlangen om te vluchten, maar Lina’s stem vormt een soort veilige zone. Met het allerlaatste nummer breekt Lina opnieuw met de regels. Haar eigen regels. Hier hoor je opeens wel een gitaar. Hiermee maakt ze duidelijk dat ze de regels van fado niet zomaar wil vergeten, maar je juist op een bewuste manier toepast (of weglaat) om zo eigen realiteit te creëren.