Het klinkt misschien een beetje oneerbiedig en het doet haar zeker geen recht, maar Sanae Yamada heeft altijd een beetje in de schaduw gestaan van Ripley Johnson, met wie ze al enkele jaren Moon Duo (tegenwoordig een trio) vormt. Johnson zit daarnaast ook in Wooden Shjips. Met Vive La Void heeft Yamada nu ook haar eigen (zij)project. Op haar prima titelloze debuut laat ze horen dat ze perfect haar mannetje kan staan en ook op haar eentje uiteenlopende muzikale territoria kan verkennen. Zoals bij Moon Duo leunt ze voornamelijk op haar synthesizers; en neemt ze daarnaast ook alle zangpartijen voor haar rekening, uiteraard op haar gekende onderkoelde manier zoals in het hypnotiserende ‘Red Rider’. Niet geheel onverwacht staat ook Vive La Void kniediep in de space- en krautrock, maar tegelijkertijd worden er ook connecties gemaakt met new wave (Chris & Cosey bieden houvast als mogelijke referentie), synthpop en triphop (Portishead ten tijde van ‘Third’). Het Nederlandse Sophya (multi-instrumentalisten Sonja Rozenblum en Idan Karutchi) draait al wat langer mee –debuut ‘The Age Of Sophya’ verscheen in 2000- en is met ‘Broken Mirrors’ ondertussen toe aan hun vierde album. De new wave en synthpop van Yamada worden hier nog aangevuld met en omzwachteld door lichte Gothic –en darkwave-elementen, maar hoewel ze in het begin in dezelfde middens (en platenlabel Pandaimonium) circuleerden als landgenoten Clan Of Xymox hebben die darkwave-sporen meer en meer plaats geruimd voor fleurige flarden (etherische) pop, zoals in het sensuele ‘Technicolor’, een fijne cover overigens van Charles De Goal. ‘Heads Above The Waters’ had zo op een album gekund van die Clan Of Xymox, terwijl het met vocoder opgesmukte ‘Machine’ dan weer een nummer van Stereo Total of Ladytron kon zijn geweest. Die spreidstand zorgt een beetje voor een schizofrene situatie, maar de stilistische afwisseling en het feit dat ze blijven evolueren, spreken echter in hun voordeel. Bovendien is ook het materiaal sterk en catchy genoeg om de aandacht te blijven vasthouden. ‘Broken Mirrors’ is vooral een frisse wind in een genre dat wel eens naar mottenbollen durft te ruiken.